ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΘΑΡΡΑΛΕΟΙ…

Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε αν δεν αλλάξεις ο ίδιος. Θα μου πείτε εύκολο να το λες… Και ποιος είναι ο τρόπος; Μα να  φτάσεις στο σημείο που γεννά στους άλλους αμοιβαία θετικά συναισθήματα. Και να διατηρείς την απαιτούμενη απόσταση από την ματαιοδοξία η οποία αν αφεθεί  θα καταπνίγει κάθε διάθεση προσφοράς και δημιουργίας. Το μόνο εμπόδιο…  στην προκειμένη περίπτωση, είναι το βάθος χρόνου και η κατάλληλη παιδεία, δύο απαραίτητα χαρακτηριστικά για να αναχαιτισθεί το τυποποιημένο πρότυπο. Που έχει καταφέρει να επιδρά σαν υπνωτικό και να επιβάλει την αδυναμία έναντι όποιας αντίδρασης. Εξ’ ου και η ανωριμότητα που συντροφεύει πολύ συχνά τις επιλογές μας και τις ωθεί σε αναγκαστικές και πολλές φορές άτυχες ομαδοποιήσεις, δίχως  άλλη επιλογή.

Επιμένουμε και ελπίζουμε σε λύσεις τεχνοκρατικού χαρακτήρα. Και γι’ αυτό το λόγο αναζητούμε κάποιον ιδανικό και επιδέξιο, «τύπου πλασιέ» για να μας εξασφαλίσει όσα η φαντασία μας ποθεί, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα την  εμποδίζει. Πλήττουμε στην αίσθηση ότι δεν μπορούμε τα πάντα, και απορρίπτουμε τη γλώσσα που εκφράζει μια διαφορετική αντίληψη, αφού μας είναι ακατανόητη. Και δυστυχώς συνηθίσαμε να επιβραβεύουμε την επιδεξιότητα εκείνου που θα καταφέρει τελικά να μας εκμαυλίσει. Και ως συνέπεια υιοθετούμε ένα καταστροφικό διπολισμό, που φαίνεται να τον έχουμε ανάγκη, που αν και δεν μας  κολακεύει καθόλου, καταφέρνει και τροφοδοτεί την οργισμένη ανάγκη μας  για μένος και εκδίκηση.

Σε ένα ευαίσθητο περιβάλλον έντονων ψευδαισθήσεων συρόμαστε μέχρι τον τελικό μας πολιτιστικό εκβαρβαρισμό, προβάλλοντας μόνο ότι μας απομένει, όπως πρωτογονισμό και ανωριμότητα. Και τι εισπράττουμε; Την ομαδική μας παραίσθηση ότι υπηρετούμε το κάλλιστο, ενισχύοντας έτσι τις μερικότητες ορισμένων συμφερόντων με προκάλυμμα θεμιτό μεν, αλλά με  μονοδιάστατη αλήθεια, η οποία δεν επιδέχεται κριτικής. Με αυτόν τον τρόπο παρασύρουμε τη νέα γενιά να προτιμά την ειρήνη παρά την ελευθερία που απαιτεί τη στοιχειώδη ρήξη, δηλαδή όπως λανθασμένα την εννοούν την ευμάρεια αποφεύγοντας άσκοπες θυσίες.

Σήμερα δεν μας απειλούν οι εχθροί μας. Είμαστε εμείς που βεβηλώνουμε τις ίδιες τις προσδοκίες μας, συμμεριζόμενοι την απαίδευτη πλειοψηφία. Υιοθετήσαμε κατ’ ανάγκην  ατυχή δόγματα και συντεταγμένες, παρασύροντας εαυτούς στη μικρογραφία των απαιτήσεών μας, υποβιβάζοντας την κριτική σε αίρεση. Σε ένα περιβάλλον νοσηρό που δρα συντονισμένα και μεθοδικά προς την επιβολή  εκπτώσεων στις προσδοκίες μας, η αντίστασή μας όλο και ολισθαίνει περισσότερο πιο βαθειά. Εκεί που χάνεται κάθε αίσθηση αντίστασης και θάρρους. Αναπολώντας μόνο παλαιότερες εποχές όταν επιλέγαμε την τύχη μας γιατί τότε είμασταν θαρραλέοι..

ΑΡΚΕΙ Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ;

Εδώ και τρεις χιλιάδες πεντακόσια χρόνια είμαστε κοινωνοί λαμπρής ιστορίας, γλώσσας και καλλιέργειας που σίγουρα «δεν έχει η ανθρωπότης τιμιοτέραν.» Και όμως σε πρόσφατη ευρωπαϊκή έρευνα η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση ως προς το αίσθημα της ευτυχίας που βιώνει ο μέσος Ελληνας. Η ολισθαίνουσα ποιότητα, υποχωρεί ακόμη περισσότερο  στην απώλεια ταυτότητας, που καταλήγει σε σπιθαμιαίο ανάστημα, ανίκανο να διεκδικήσει ωριμότητα και προοπτική. Αλλοιωμένη η ερμηνεία του προοδευτισμού, που αντί να προϊδεάζει αυτό που βελτιώνει την επιβίωση και δημιουργεί ευκαιρίες, εμποδίζει τον καλύτερο άνθρωπο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, σε ράθυμη απραξία.

Η θωπεία και η ηδονική κολακεία του πολιτικού μας συστήματος, υποβοηθά τη ροπή μας προς χειμερία ραστώνη. Να μην καταλάβουμε ποτέ την κατάρρευση του, διότι αυτός είναι ο φόβος της πολιτικής που μας κυβερνά. Να μην απολέσουν οι όψιμοι επαγγελματίες της πολιτικής την εξουσία. Δίχως φυσικά να ενδιαφέρονται για το επικείμενο αποτέλεσμα, την καταδίκη  σε πνιγμονή τόσο του πολιτισμού των πατρογονικών αξιών όσο και της κληρονομιάς μας. Πρόκειται για ιδιοφυές εύρημα. Διότι με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται οι ανάγκες μας ακολουθώντας πολύ πίσω από την πραγματικότητα,  ανενεργοί πολίτες, που μεταλλάχθηκαν σε  θεσμικούς καταναλωτές.

Είμαστε αλήθεια τόσο ανίκανοι να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις ανάγκες άμυνας; Και τόσο αισιόδοξοι ώστε να αποδεχόμαστε τους αποτυχημένους ως τη μόνη εναλλακτική; Και τη νηπιώδη λογική τους να μας χαρακτηρίζει ως πιστοποιημένα ανίατους; Είναι αλήθεια αυτό που έλεγε ο Ελιοτ  ότι «το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολύ πραγματικότητα;»  Τόσο επιπόλαιοι να προσλαμβάνουμε την αισιοδοξία ως παραισθησιογόνο; Να μειονεκτούμε για τις ελάχιστες αντιστάσεις που διαθέτουμε ακόμη στη λαίλαπα του δήθεν προοδευτισμού; Και να εισπράττουμε τα επίχειρα των επιλογών μας κωάζοντας συνθήματα παρωχημένα;

Το πείραμα για άλλη μια φορά, θα αποτύχει. Σήμερα η μόνη αποδεκτή συμπεριφορά προβάλει η πολιτιστική μας αντίσταση. Αυτή που κατόρθωνε όλα αυτά τα χρόνια να μας τροφοδοτεί με ψήγματα φιλοκαλίας και άμωμης αξιοπρέπειας. Που κάπου βαθιά στο DNA μας επωάζει το ατίθασο συναίσθημα. Της πίστης στο σπόρο που πεθαίνοντας βλασταίνει «καρπόν εκατονταπλασίονα» Της μακραίωνης κληρονομιάς των προσόντων, της αξιοκρατίας, της καλλιέργειας και της ανυπακοής. Που αποχαιρετά το παρελθόν, σε απάντηση για όσους ακόμα κυβερνούν ανυποψίαστοι!

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΣΥΓΧΥΣΗ

Το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για την προεκλογική περίοδο και τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Άρχισε πάλι μια ατέρμονη προσπάθεια επηρεασμού της εκλογικής μάζας τόσο από κυβερνητικής όσο  και αντιπολιτευτικής τοποθέτησης.  Και οι δύο πλευρές πειραματίζονται δοκιμάζοντας να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον εύληπτο για τις θέσεις και τις προτάσεις τους που ένας θεός ξέρει με ποιον τρόπο θα τεθούν σε εφαρμογή. Φιλότιμες οι προσπάθειες, όμως η θρηνητική απαισιοδοξία μας καλά κρατεί, θυμίζοντας ότι γι’ αυτούς η αποχή και η απάθεια αποτελεί την τελευταία προσπάθεια πολιτιστικής αντίστασής μας. Αποχαιρετώντας την Ελλάδα που τελειώνει -όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι εννοώ τα μνημόνια- κρατάμε ζωντανή την Ελλάδα της πραγματικότητας, αυτής που πεθαίνοντας παραδίδει το σπόρο που βλασταίνει «καρπόν εκατονταπλασίονα» δηλ. τον πολιτισμό στους επόμενους.

Πόσο δύσκολο φαντάζει όμως  να πείσεις τους Ελληνες σήμερα ότι η μεγάλη δύναμη του Ελληνισμού είναι εκείνη που παραμένει ανυπότακτη στην κρατική Ελλαδική μιζέρια. Η Ελληνική πρόταση πολιτισμού της πανανθρώπινης αποτύπωσης σταθερών αξιών με παγκόσμια εμβέλεια διατηρώντας μεγάλη πράγματι υπομονή και προσμονή. Οι πολιτικές έρχονται και παρέρχονται παρατημένες στη λήθη. Ο πολιτισμός συντηρείται εξαγοράζοντας το χρόνο ώστε η πίστη να κρατηθεί ζωντανή με σκοπό να οικοδομηθεί εκείνος ο κόσμος που θα καταφέρει να διασωθεί από την απαξία και τον αφανισμό που τον οδήγησαν οι μέχρι σήμερα επιλογές μας. Και διαθέτει τα απαραίτητα αντανακλαστικά εγρήγορσης, σε αντίθεση με την αποχαυνωμένη μάζα των πολιτιστικά αναλφάβητων και της βυθισμένης σε λήθαργο πλειοψηφίας.

Για την μονοσήμαντη σκέψη του παρόντος όσοι παραμένουν θιασώτες νοσταλγοί του παρελθόντος και της παράδοσης θεωρούνται συντηρητικοί και σκοταδιστές. Σε αντίθεση με την  αισιοδοξία κάποιων προοδευτικών διανοούμενων, οι οποίοι θεωρούν ως θρίαμβο δημοκρατίας τη διάλυση της παιδείας, την σοβούσα αγλωσσία των νέων, τον αναρχικό γκαγκστερισμό και τη νηπιότητα του θαυμασμού μας σε αποτυχημένες ιδεοληπτικές δοξασίες. Το δίλημμα σήμερα παραμένει στην εναλλαγή του ενδιαφέροντός μας μεταξύ της παρακμής του μιμητισμού μας σε κάτι που θεωρείται προοδευτικά νεωτερικό, σε αντίθεση με τις αντιστάσεις που διαθέτει το DNA μας απέναντι στην ισοπεδωτική οπτική των άξεστων ακαλλιέργητων, που αδυνατούν να αντέξουν τόση πολλή πραγματικότητα.

Δεν αποτελεί συναισθηματική απαισιοδοξία να αντικρύσεις κατάματα το αδιέξοδο που οδηγούμαστε. Αντιθέτως είναι ένδειξη της πιο πεισμωμένης προσπάθειας να μην υποταχθείς και να αφομοιωθείς σε ρόλο παθητικό στην επιβολή περαιωμένων γεγονότων. Σκοπός ιερός παραμένει να μην απωλεσθεί  ο σύνδεσμος της ύπαρξής μας και υποστούμε τη συνέπεια του διαζυγίου «ανάμεσα στον άνθρωπο και τη ζωή του«, τον πολιτισμό και τις ρίζες του που παραμένει η μόνη δύναμη απέναντι στις παραισθήσεις.

ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ

Οι εμβληματικές ανακοινώσεις από επίσημα χείλη, όταν περιβάλλονται από την ατμοσφαιρική σκηνική επένδυση των τοπίων της υπαίθρου, προσδίδουν τον απαραίτητο συμβολισμό που έχει ανάγκη ο εκάστοτε ομιλών για να προσδώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανόθευτης πολιτιστικής μας αρχοντιάς. Ιδιαίτερη  έμφαση δε, όταν υπολείπεται ο λόγος της απαραίτητης έμπνευσης για να ανατάξει το λαό, προσφέροντας προοπτική και δυναμική οντότητα για την επόμενη ημέρα. Σε αντίθεση με τις πομπώδεις και πανηγυρικές εξαγγελίες, περί εξόδου από τα μνημόνια,  μοιάζει να αγνοούμε μιαν άλλη Ελλάδα, που ακόμη υπάρχει, που κατά καιρούς απειλείται και σε αντίθεση με τα δεδομένα ζει ακόμη διακριτικά με αξιοπρέπεια.

Ιδιαίτερα μέσα από την καλοκαιρινή αύρα,  η νησιωτική Ελλάδα, προβάλει άμωμη από την βαρβαρότητα της αισθητικής της μεγάλης πόλης που άναρχα καταναλωτικά πρότυπα την καταβροχθίζουν, τονίζοντας τα περιθωριακά χαρακτηριστικά της. Ακολουθώντας το πέρασμα της ορμής του ανέμου ωθούμενου από τα Αυγουστιάτικα μελτέμια προς τους δυσπρόσιτους ορμίσκους, τα κρεμασμένα στις πλαγιές μοναχικά χωριουδάκια, και τις ανεπιτήδευτες ανθισμένες αυλές των σπιτιών, στα πεντακάθαρα από τον ασβέστη καλντερίμια, καταλήγει στα μοναδικά καφενεδάκια που διακοσμούν τις στρογγυλές πλατείες και αποτελούν δείγμα μιας μοναδικής ποιότητας ζωής της νησιωτικής αρχοντιάς.

Άλλη ποιότητα ανθρώπων, πέρα από την αλλοτριωτική ανάπτυξη, μακρυά από κάθε είδους διαφημίσεις και ξενόγλωσσες επιγραφές, με μοναδική προσαρμοσμένη πιστότητα στο παραδοσιακό στοιχείο. Με κυρίαρχη την έκρηξη χρωμάτων των φυτών. Και την ανυπέρβλητη έσχατη λιτότητα  των ευπατριδών κατοίκων τους, που η ευγένειά τους ξεχειλίζει. Με τα αυτοσχέδια στιχάκια ή μαντινάδες, ακολουθούν το καθημερινό τελετουργικό που την Κυριακή αλλάζει, σε «φως ιλαρόν» και καλωσορίζει κάθε ευλαβικό επισκέπτη στην μικρή εκκλησία. Κι’ έτσι απρόσμενα τα χάνεις και αναρωτιέσαι σε ποιο τοπίο βρίσκεσαι και αν είσαι ακόμη στην Ελλάδα, και σε ποια εποχή.

Η θέα και μόνο αρκεί για να πλάσει χαρακτήρες, με τόση απλότητα, αλλά και οικειότητα που σε τυφλώνει, όπως το λευκό αιγαιοπελαγίτικο. Με την απεραντοσύνη του γαλάζιου του θαλασσινού τοπίου και το παιχνίδισμα του κίτρινου σπάρτου των αγρών, αναδύει τις μνήμες μακραίωνης πολιτιστικής αρχοντιάς, και τις μεθυστικές γεύσεις εφάμιλλες της αριστοκρατικής χάρης. Εικόνες που αντιστέκονται  στην αισθητική βαρβαρότητα την σεξουαλική επίδειξη και τη ζωώδη βουλιμία των σύγχρονων τάσεων. Εμπειρίες φυλασσόμενες μόνο για λίγους εκλεκτούς που προτιμούν αυτές τις αποδράσεις. Για την Ελλάδα που κρατάει τη σοφία στις λεπτομέρειες των απλών ανθρώπων, που ακόμη και όταν ομιλούν για πολιτική χρησιμοποιούν λόγια σταράτα κοιτώντας στα μάτια και επιφυλάσσουν εκπλήξεις για τον ακροατή που έχει μάθει μόνο να αφουγκράζεται την ξύλινη γλώσσα του ερασιτεχνισμού της παροικίας των επαγγελματιών πολιτικών, και συνεχίζει εις μάτην να τους ακολουθεί.

ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ..

Φαίνεται ότι τα μόνα οργανωμένα αντανακλαστικά που διαθέτει η Ελληνική πραγματικότητα είναι τα μοιρολόγια.. κι’αυτά καλούνται πάντοτε να αναλάβουν τις όποιες ευθύνες που συνήθως απορρίπτουν όσοι ψηφίζονται γι’ αυτό. Στην παρούσα στιγμή, προκύπτει εκ του αποτελέσματος ότι οι ευθύνες δυστυχώς δεν συνάδουν στα προοδευτικά πρότυπα, αφού με κανένα τρόπο δεν υπάρχει  περίπτωση αυτοί που υποτίθεται ότι κατέχουν μακρά χειρί το ηθικό πλεονέκτημα, να έχουν υποπέσει σε οποιοδήποτε σφάλμα ή πλημμέλημα. Έτσι η ανικανότητα για άλλη μια φορά αφορά το στίγμα των άλλων και του παρελθόντος μόνο.

Ενώπιον του μακάβριου συμβάντος της απαρίθμησης των νεκρών- θυμάτων της βιβλικής καταστροφής, που συγκίνησε όλο τον πλανήτη, σας μεταφέρω ολίγα ανάλεκτα που προσδίδουν ιδιαίτερη ένταση στην περιγραφή των πρόσφατων γεγονότων. Ο Ιταλικός τύπος κατέγραψε με γλαφυρό τρόπο τις εντυπώσεις που προέκυψαν από το ρεπορτάζ των απεσταλμένων δημοσιογράφων, προβάλλοντας το ερώτημα.  «Μήπως φταίει και η Ευρώπη;» Το ίδιο ερώτημα έθεσε και ο Γερμανικός τύπος. Μήπως όλη αυτή η λιτότητα που ισοπέδωσε κυριολεκτικά τον Ελληνικό λαό, είχε ως αποτέλεσμα να κάμψει και τις απαιτήσεις του για τις επιβεβλημένες δαπάνες της πολιτικής προστασίας του; Η μείωση των κονδυλίων είναι δραστική, και φέρει ανάγλυφες τις υπογραφές των κυβερνώντων από το μνημόνιο. Που τέθηκαν αβίαστα και δίχως καμία απολύτως διαμαρτυρία. Μετά από δεκαεπτά ώρες σκληρής διαπραγμάτευσης! Αντιθέτως οι εικόνες των ταλαιπωρημένων πυροσβεστών, για τον ξένο τύπο προκάλεσαν συμπάθεια, αφού και εδώ η εξαντλητική  λιτότητα,  έκανε το γύρο του κόσμου σε όλο της το μεγαλείο, προβάλλοντας τις ελλείψεις σε κάθε επίπεδο, διαστρέφοντας κάθε φιλότιμη προσπάθεια.

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ανάκαμψης του φρονήματος των Ελλήνων, είναι η αίσθηση της διάθεσης για θυσία των πολιτικών μας, για την τιμή ενός κράτους, που δυστυχώς δεν βρίσκει καμία απολύτως ανταπόκριση στους κόλπους της κυβέρνησης. Και τούτο αναπαράγει τη διασπορά της σύγχυσης που έχει σπείρει δυστυχώς η φερόμενη ως προοδευτική διανόηση. Περιφρόνηση της λαϊκής οργής με απόδοση αποκλειστικής ευθύνης του λαού από πρώτης προβολής Υπουργό της, κατασυκοφάντηση της απαίτησης του κόσμου για άμεση απόδοση ευθυνών, και χυδαία μεταχείριση του ως παθητικού δέκτη των συνεπειών και μόνο, όπως ψέλλισε ο μη παραιτηθείς τελικά αρμόδιος Υπουργός.

Σε αυτό το αδιέξοδο η πολιτεία φέρει τη μείζονα ευθύνη για τις αναρχούμενες προσωπικότητες τις οποίες διαπλάθει, με αποτέλεσμα κάποιες από αυτές, όταν βρίσκουν τρόπο να βρεθούν στα ύψιστα αξιώματα, αποδεικνύονται λειψοί, και δεινοί παρατηρητές, περιγράφοντας τα πράγματα εκ του μακρόθεν και συμβιβάζονται σύντομα με τις πιο επιπόλαιες εξηγήσεις του τύπου -περί φυσικών φαινομένων, και ασύμμετρων απειλών- υιοθετώντας το σκεπτικό του ότι, στα δικαιώματα μας φταίνε πάντα οι άλλοι, με άμεση καταφυγή στην ασφάλεια που προσφέρει η υιοθέτηση του εύκολου και βολικού άλλοθι…

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ

Εν μέσω θερινής ραστώνης, βρίσκουν την ευκαιρία όσες υπόλοιπες σκέψεις  που έχουν πάρει σειρά να εξωτερικευθούν.  Το επιβάλλουν οι χαμηλές αντιστάσεις που μας ειδοποιούν ότι είναι ώρα να αλλάξουμε στάση και προσλαμβάνουσες.  Αφορμή γι’αυτό το κείμενο, η πολύ μεγάλη συναυλία του «όλοι μαζί μπορούμε» με αφιέρωμα στον Τσιτσάνη. Ήταν η τρίτη κατά σειρά, στο «Καλλιμάρμαρο» και με αυτή την προοπτική τείνει να εξελιχθεί σε θεσμό. Αν και κατά καιρούς διάφοροι αμφισβήτησαν τα κίνητρα των οργανωτών, δεδομένου ότι δεν κατάφεραν αυτοί να την οργανώσουν. Μου θυμίζει κάτι που πολύ εύστοχα είχε επισημάνει ο Γκάντι: Την πρώτη φορά θα σε αγνοήσουν, τη δεύτερη θα σε λοιδορήσουν, την τρίτη θα σε πολεμήσουν, την τέταρτη κέρδισες!

Να ένα ικανό παράδειγμα προς μίμηση. Να τι χρειάζεται για να υιοθετηθούν κάποια πράγματα που με κανέναν άλλο τρόπο δεν θα υπήρχε περίπτωση να γίνουν πράξη. Κάτι που παρέσυρε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο να συμμετέχει σε μια προσπάθεια που από τη γένεσή της μέχρι και σήμερα έχει αποφέρει εκπληκτικούς και απρόσμενους καρπούς στην αλληλεγγύη της συνεισφοράς και της συμμετοχής, στην ανάγκη και το πρόβλημα του πλησίον. Τέτοιες ενέργειες κινητοποιούν την ευαισθησία του κόσμου, διότι στοχεύουν σε συναισθηματικές χορδές που συνδέουν εκ βαθέων το κοινό DNA μας. Και σταθερά εκβάλουν την αφυπνιστική δύναμη που τόσο έχουμε ανάγκη να τροφοδοτήσουμε τη μνήμη μας.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που απωθεί όμως τον καλλιτεχνικό κόσμο να συνδράμει την προσπάθεια των απλών πολιτών και να στηρίξει την αντίθεσή τους στη συμφωνία για το Μακεδονικό. Είδατε μήπως κάποιο μεγάλο όνομα καλλιτέχνη ή διανοούμενου να συμμετέχει στην δύσκολη και πολλές φορές αδιέξοδη προσπάθεια του κόσμου. Φυσικά εκτός του Μίκη.  Και είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Είμαστε τόσο προσεκτικοί ταγοί των συμβόλων και των ταυτοτήτων που συγχέουμε το πατριωτικό αίσθημα με τον άκρατο εθνικισμό; Μήπως έχει δοθεί η εντύπωση ότι, ότι έχει κατακτηθεί με αίμα, αυτομάτως τυγχάνει καταδικαστέο, μη προοδευτικό και απαξιωτικό κάθε πιθανής προοδευτικής έγκρισης; Ποιος είναι αυτός ο αρχέγονος φόβος που εμποδίζει το καλλιτεχνικό στερέωμα να ταυτιστεί με το «ίνδαλμα πολιτισμού» και ακολουθεί τις περισσότερες φορές την πορεία μιας κοινωνίας ακοινώνητων ανθρώπων;

Είναι πολύ λυπηρό να αναζητά η κοινωνία, την έμπνευση της στήριξης από τα τέκνα της αίγλης της. Των κορυφών του πνευματικού της κατορθώματος, της τέχνης και της ποίησης, της γραφής και του θεατρικού δράματος. Και να εισπράττει την καθυστέρηση, την καθίζηση και την υποβάθμιση των αξιών της. Και πίσω από την ταυτότητα του κατ’ ευφημισμόν πολίτη, να εκχωρεί την διαχείριση των απαιτήσεών της σε επαγγελματίες της εξουσίας. Η μόνη πιθανή εξήγηση θα ήταν η σύγχυση στην οποία ο περισσότερος  πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος περιδινίζεται στην αναζήτηση των προτεραιοτήτων που κάθε φορά υπόκεινται στην αυθαιρεσία των αρχόντων.

Μέγα το της θαλάσσης κράτος

Μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του Μακεδονικού Αγώνα αφορά τη συμμετοχή των Κρητών αγωνιστών. Βλέπουμε χαρακτηριστικά στο ριζίτικο:
Ελάτε σεις ηρωικοί στη Κρήτης πολεμάρχοι
Τση Ηπειρου οι σταυραετοί και Μακεδονομάχοι.
Ρούβα και Βάρδα και Κλειδή και Θύμιε Καούδη
Κατσίγαρη και Πούλακα Σκουντρή και Νικολούδη
Τση μάνας Κρήτης οι γενιές οι χιλιοδοξασμένες.
Από τους 6000 εθελοντές του αγώνα οι μισοί περίπου ήταν Κρήτες, μπαρουτοκαπνισμένοι και ανάστατοι, μόλις λίγα  χρόνια μετά από το Αρκάδι με υψηλό το φρόνημα της ελευθερίας να πλημμυρίζει την ψυχή τους. Εκείνη την εποχή μάλιστα  η Κρήτη βρισκόταν σε αναταραχή με αίτημα το διακαή πόθο της Ένωσης της με την Ελλάδα. Γι αυτό στο νου τους  εξυφαινόταν ο μανδύας της μεγάλης πατρίδας που άξιζε όσες θυσίες και ανθρώπινες απώλειες.
Οι Κρήτες στελέχωσαν ιεραρχικά όλες τις μάχιμες  τάξεις. Ενδεικτικό είναι το γεγονός των τριών αρχηγών αφού μόνο ο ένας δεν ήταν κρητικός. Ο Παύλος Μελάς. Και που ο πρόωρος θάνατός του στέρησε ακόμη περισσότερη αίγλη. Οι άλλοι δύο ηταν ο Γεώργιος Κατεχάκης (Ρούβας) από το Ηράκλειο και ο Γεώργιος Τσόντος (Βάρδας) από το Ασκύφου.
Ο μητροπολίτης του Μακεδονικού Αγώνα Γερμανός Καραβαγγέλης  αναφέρει για τους Κρήτες πολεμιστές:
Γενναίοι, ευφυείς, τολμηροί, αποφασιστικοί, φιλόδοξοι έχοντας ανεπτυγμένο το εθνικόν αίσθημα.
Σήμερα η εξέλιξη των γεγονότων μας επισημαίνει ότι οι απειλή είναι και πάλι δίπλα μας. Και κάποιοι την αγνοούν επιδεικτικά.  Φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι κάθε επιτυχία που κερδίζεται με μάχες και αίμα, δεν παραγκωνίζεται από συμφωνίες προσωρινές. Είναι βαρύ το αξιακό φορτίο που διέπει τους αγώνες των τετιμημένων προγώνων.  Και δεν δικαιολογείται καμία άγνοια της ιστορίας.  Ούτε προσπάθεια παράφρασης της. Ας προσέχουν επίσης αυτοί που καταψήφισαν κάποιους γιατί δεν συμφωνούσαν με την πολιτική τους και σήμερα τους επικρίνουν γιατί δεν εναντιώνονται σε αυτούς που οι ίδιοι  τους εξέλεξαν για να διαχειριστούν τις αξίες  και το μεγαλείο μας στα χέρια τους! Θυμηθείτε! Το βάρος της απόδειξης και οι συνέπειες ανήκουν σε αυτούς που κρατούν στα χέρια τους τη βαριά κληρονομιά μας. Και ο τελικός έλεγχος σε εμάς.

ULTIMUS ANNUS CONFUSION IS

ULTIMUS ANNUS CONFUSIONIS

(Τελευταίο έτος σύγχυσης)

---

Γνωρίζετε γιατί οι κοινωνίες παρακμάζουν. Γιατί η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία, η ιδιοτέλεια και η διαφθορά, επηρεάζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, που οι τελευταίοι ως αποδέκτες τους, καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Σε πολλές περιπτώσεις οι  ωφελημένοι από την κατάσταση αυτή, δεν είναι παραπάνω από λίγες χιλιάδες άτομα. Τώρα, γνωρίζετε γιατί άλλες κοινωνίες δεν φθάνουν σε αυτό το σημείο. Γιατί οι θεσμοί τους λειτουργούν ανασταλτικά, περιορίζοντας τις κυρίαρχες μειοψηφίες, σε καθαρά περιθωριακό ρόλο, αναγκάζοντάς τες να προσαρμοσθούν στο καθολικό καλό και το συμφέρον του λαού τους. Λειτουργούν και υποδεικνύουν τη γραφικότητα τους, ως τα «κακομαθημένα παιδιά».

Η φύση λειτουργεί επουλώνοντας τα κενά και τις πληγές. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το μυαλό μας. Δεν ανέχεται το κενό, και προσπαθεί να το αναπληρώσει. Ελλείψει άλλου υλικού αγνοεί την πραγματικότητα και την αντικαθιστά με ένα μύθο!  Όπου τα χαρακτηριστικά του, συνήθως διατυπώνονται στις φράσεις «..δεν φταίμε εμείς» ή ότι «άλλοι φταίνε, που συνωμοτούν εναντίον μας..» Αυτό που παραμένει αιώνες τώρα αλώβητο, και δεν υπάρχει καμία δύναμη να το υποσκάψει, είναι η νοοτροπία μας.  Και κατά συνέπεια η υποταγή μας σε αυτήν. Ολόκληρα έθνη δοκιμάζονται από τους πειραματισμούς που αυτή τα οδηγεί ,προσφέροντας όπου δει «συνταγματικό άλλοθι» για την υιοθέτησή της από την πολιτική.

Οι κοινωνικές αγκυλώσεις διαθέτουν ισχυρό ψυχολογικό υπόβαθρο, σε υπέρμετρο βαθμό, τόσο που καταφέρνουν να σφραγίζουν τη συλλογική συνείδηση με διάφορους μύθους του παρελθόντος, που από τη χειμερία νάρκη οδηγούν σε νεκρική ακινησία.  Κάθε νεωτερισμός υποχρεώνεται και είναι καταδικασμένος να συγκριθεί με το στατικό παρελθόν.  Θεωρούμε πλασματικά ως πραγματικότητα τις ιδεοληψίες μας, οι οποίες διαθέτουν ταυτότητα αδιαμφισβήτητη και κατά συνέπεια υπερτερούν της λογικής, οδηγώντας φυσικά σε αδιέξοδο.  Ο παραδοσιακός άνθρωπος φοβάται! Μη τυχόν και πέσει θύμα των ανοικτών δυνατοτήτων και της νεωτερικότητας. Γιατί δεν το επιτρέπει ο εγκλωβισμός στο είδωλό του.

Η κοινωνική ανάταξη δεν είναι εύκολη.  Ως πρώτο ανάχωμα αποτελεί η προσπάθεια του αναβαπτισμού μας με το πραγματικό. Η στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί , θα  έχει την ανάγκη εκείνου του πνευματικού παραδείγματος, που προϋποθέτει περικοπή των φαντασιώσεων που μας κρατούν σε κοινωνικό λήθαργο.  Επίσης η τοποθέτηση της πραγματικότητας στο επίπεδο των αξιών, θα διαμορφώσει τα δεδομένα ούτως ώστε η δημοκρατία να πατά σε αξίες καθολικές απομυθοποιημένες από το φανταστικό κόσμο. Είναι η τελευταία φορά, μετά από την οποία καμία δικαιολογία δεν θα μας προστατεύει. Ο θεός συγχωρεί, η πραγματικότητα όμως όχι!

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΈΦΤΗ

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Είμαστε ο καθρέφτης καθώς και το πρόσωπο σε αυτόν. (Rumi)

Ο φόβος ταυτίζεται πάντα με τη διάσταση που εμείς δίνουμε στα πράγματα. Κι αυτός θα συνεχίζεται όσο αυτά δεν θα συνδέονται μεταξύ τους με αντικρυσμα την πραγματικότητα. Πολλές φορές η εικόνα απέναντι μας φαίνεται να συντηρεί την αβεβαιότητα, όταν αυτή επεμβαίνει στον ψυχισμό μας διεμβολίζοντας το αγνό συναίσθημα μας.

Βρισκόμαστε σε διαρκή αναζήτηση ταυτότητας που θα προσδώσει επιτέλους ποιότητα στο χαρακτήρα μας. Όσο όμως και να παρατηρούμε το είδωλο, αδυνατούμε να κατανοήσουμε το περιεχόμενο του. Μας αποτρέπει η ψυχική του φτώχεια αλλά και οι ασήμαντες φιλοδοξίες του. Αντίθετα μας ελκύει ίσως η ροπή που διαλαμβάνει λόγω κεκτημένης ταχύτητας, δυστυχώς προς την εξαπάτηση. Ηθική διάσταση που μετατρέπεται βεβιασμένα σε πλασματική εικόνα του. Πράγματι όμως αξιόλογη η μεταμφίεση, προκειμένου να επηρεάσει την κρίση μας.

Η αξία του στην περίπτωση αυτή περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στο άκαμπτο τελετουργικό, το οποίο όμως δεν αντέχει οποιονδήποτε έλεγχο. Γιατί αυτόματα καταλαμβάνεται από άγχος. Να γίνει αποδεκτό. Το μόνο που το διατηρεί εντός παιδειάς είναι η ικανοποίηση να συναγελάζεται με τους ομοίους του, ενισχύοντας την ψευδαίσθηση από την οποία εξαρτάται.

Πώς όμως γίνεται να πολεμήσεις με άψυχα εργαλεία. Μόνο με το θέλω, μακριά από την πραγματικότητα που επιβάλλει την ψυχική ανάπλαση. Δέσμιοι του τύπου, εγκλωβισμένοι στο όνειρο, παρακολουθώντας τα μεγάλα γεγονότα της ζωής. Μισώντας τελικά αυτό το είδωλο που δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου.

Advertisements

Η ΑΠΏΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΉΣ ΕΥΓΈΝΕΙΑΣ

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ

Αλήθεια τι μας ενοχλεί περισσότερο. Η επιθετική συμπεριφορά ή η οδυνηρή έκπληξη από την κατάρριψη της εικόνας του απέναντι. Όσο κι αν προσπαθώ, αδυνατώ να κατανοήσω αυτό που σήμερα έχει λάβει διαστάσεις συλλογικής ψύχωσης. Ο τρόπος με τον οποίο απευθυνόμαστε ή αντίθετα μας απευθύνονται. Μοιάζει να βρισκόμαστε σε καθεστώς επαπειλούμενης σύγχυσης. Και όταν αισθανόμαστε απειλή αδυνατούμε να σκεφθούμε. Τείνουμε να φοβόμαστε και κατά συνέπεια εξαγριωνόμαστε.

Τις περισσότερες φορές δίχως ιδιαίτερη αφορμή. Απωλέσαμε δυστυχώς τη συνήθεια της συνοδευτικής καλλιέργειας που ακολουθεί την ηλικία αλλά και τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης. Ορθώνουμε αντανακλαστικά παραπετάσματα, και απαιτούμε μόνο, χωρίς την ώριμη σκέψη. Η κουλτούρα μας φαίνεται να μας βαραίνει, και εξοπλιζόμαστε μόνο με τα απαραίτητα της επιβίωσης, χωρίς τα καλολογικά στοιχεία. Απογυμνωμένοι και απροστάτευτοι . Υιοθετώντας την αγένεια ως ασπίδα. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτό που σε ευρύτερο κύκλο αποτελεί ανησυχητική ένδειξη κοινωνικού κλονισμού, και το τροφοδοτούμε άθελά μας.

Στάσιμοι αλλά ταυτόχρονα και σε συνεχή αναταραχή. Εμποδίζουμε το χώρο στη λογική. Αφορίζουμε την έκπληξη μιας απροσδόκητης επαφής, και οχυρωνόμαστε πίσω από την ανασφάλεια μας, που δυστυχώς έχει καταντήσει μια αφηρημένη έννοια, αν και λίαν επικίνδυνη. Μεταμφιεζόμαστε εύκολα σε κάτι που δεν κατορθώνουμε να υποστηρίξουμε, και εύκολα παραδίδουμε την ηθική μας, με αντάλλαγμα μια πλασματική εικόνα.

Άθελά μας συνεχίζουμε το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων. Μόνο που τότε παίζαμε για να μεγαλώσουμε, σήμερα όμως για να αποφύγουμε τις ευθύνες των πράξεων μας. Και μας ανακουφίζει η εικόνα ενός ταλαίπωρου πλάσματος που προσπαθεί να επικοινωνήσει. Τόσο αδέξια. Με την ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου των πραγμάτων. Έχοντας για πάντα απωλέσει τον εσωτερικό μας διάκοσμο. Την αστική μας ευγένεια.