Γνωρίζετε γιατί οι κοινωνίες παρακμάζουν. Γιατί η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία, η ιδιοτέλεια και η διαφθορά, επηρεάζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, που οι τελευταίοι ως αποδέκτες τους, καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Σε πολλές περιπτώσεις οι ωφελημένοι από την κατάσταση αυτή, δεν είναι παραπάνω από λίγες χιλιάδες άτομα. Τώρα, γνωρίζετε γιατί άλλες κοινωνίες δεν φθάνουν σε αυτό το σημείο. Γιατί οι θεσμοί τους λειτουργούν ανασταλτικά, περιορίζοντας τις κυρίαρχες μειοψηφίες, σε καθαρά περιθωριακό ρόλο, αναγκάζοντάς τες να προσαρμοσθούν στο καθολικό καλό και το συμφέρον του λαού τους. Λειτουργούν και υποδεικνύουν τη γραφικότητα τους, ως τα «κακομαθημένα παιδιά».
Η φύση λειτουργεί επουλώνοντας τα κενά και τις πληγές. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το μυαλό μας. Δεν ανέχεται το κενό, και προσπαθεί να το αναπληρώσει. Ελλείψει άλλου υλικού αγνοεί την πραγματικότητα και την αντικαθιστά με ένα μύθο! Όπου τα χαρακτηριστικά του, συνήθως διατυπώνονται στις φράσεις «..δεν φταίμε εμείς» ή ότι «άλλοι φταίνε, που συνωμοτούν εναντίον μας..» Αυτό που παραμένει αιώνες τώρα αλώβητο, και δεν υπάρχει καμία δύναμη να το υποσκάψει, είναι η νοοτροπία μας. Και κατά συνέπεια η υποταγή μας σε αυτήν. Ολόκληρα έθνη δοκιμάζονται από τους πειραματισμούς που αυτή τα οδηγεί ,προσφέροντας όπου δει «συνταγματικό άλλοθι» για την υιοθέτησή της από την πολιτική.
Οι κοινωνικές αγκυλώσεις διαθέτουν ισχυρό ψυχολογικό υπόβαθρο, σε υπέρμετρο βαθμό, τόσο που καταφέρνουν να σφραγίζουν τη συλλογική συνείδηση με διάφορους μύθους του παρελθόντος, που από τη χειμερία νάρκη οδηγούν σε νεκρική ακινησία. Κάθε νεωτερισμός υποχρεώνεται και είναι καταδικασμένος να συγκριθεί με το στατικό παρελθόν. Θεωρούμε πλασματικά ως πραγματικότητα τις ιδεοληψίες μας, οι οποίες διαθέτουν ταυτότητα αδιαμφισβήτητη και κατά συνέπεια υπερτερούν της λογικής, οδηγώντας φυσικά σε αδιέξοδο. Ο παραδοσιακός άνθρωπος φοβάται! Μη τυχόν και πέσει θύμα των ανοικτών δυνατοτήτων και της νεωτερικότητας. Γιατί δεν το επιτρέπει ο εγκλωβισμός στο είδωλό του.
Η κοινωνική ανάταξη δεν είναι εύκολη. Ως πρώτο ανάχωμα αποτελεί η προσπάθεια του αναβαπτισμού μας με το πραγματικό. Η στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί , θα έχει την ανάγκη εκείνου του πνευματικού παραδείγματος, που προϋποθέτει περικοπή των φαντασιώσεων που μας κρατούν σε κοινωνικό λήθαργο. Επίσης η τοποθέτηση της πραγματικότητας στο επίπεδο των αξιών, θα διαμορφώσει τα δεδομένα ούτως ώστε η δημοκρατία να πατά σε αξίες καθολικές απομυθοποιημένες από το φανταστικό κόσμο. Είναι η τελευταία φορά, μετά από την οποία καμία δικαιολογία δεν θα μας προστατεύει. Ο θεός συγχωρεί, η πραγματικότητα όμως όχι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου