Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ
Αλήθεια τι μας ενοχλεί περισσότερο. Η επιθετική συμπεριφορά ή η οδυνηρή έκπληξη από την κατάρριψη της εικόνας του απέναντι. Όσο κι αν προσπαθώ, αδυνατώ να κατανοήσω αυτό που σήμερα έχει λάβει διαστάσεις συλλογικής ψύχωσης. Ο τρόπος με τον οποίο απευθυνόμαστε ή αντίθετα μας απευθύνονται. Μοιάζει να βρισκόμαστε σε καθεστώς επαπειλούμενης σύγχυσης. Και όταν αισθανόμαστε απειλή αδυνατούμε να σκεφθούμε. Τείνουμε να φοβόμαστε και κατά συνέπεια εξαγριωνόμαστε.
Τις περισσότερες φορές δίχως ιδιαίτερη αφορμή. Απωλέσαμε δυστυχώς τη συνήθεια της συνοδευτικής καλλιέργειας που ακολουθεί την ηλικία αλλά και τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης. Ορθώνουμε αντανακλαστικά παραπετάσματα, και απαιτούμε μόνο, χωρίς την ώριμη σκέψη. Η κουλτούρα μας φαίνεται να μας βαραίνει, και εξοπλιζόμαστε μόνο με τα απαραίτητα της επιβίωσης, χωρίς τα καλολογικά στοιχεία. Απογυμνωμένοι και απροστάτευτοι . Υιοθετώντας την αγένεια ως ασπίδα. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτό που σε ευρύτερο κύκλο αποτελεί ανησυχητική ένδειξη κοινωνικού κλονισμού, και το τροφοδοτούμε άθελά μας.
Στάσιμοι αλλά ταυτόχρονα και σε συνεχή αναταραχή. Εμποδίζουμε το χώρο στη λογική. Αφορίζουμε την έκπληξη μιας απροσδόκητης επαφής, και οχυρωνόμαστε πίσω από την ανασφάλεια μας, που δυστυχώς έχει καταντήσει μια αφηρημένη έννοια, αν και λίαν επικίνδυνη. Μεταμφιεζόμαστε εύκολα σε κάτι που δεν κατορθώνουμε να υποστηρίξουμε, και εύκολα παραδίδουμε την ηθική μας, με αντάλλαγμα μια πλασματική εικόνα.
Άθελά μας συνεχίζουμε το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων. Μόνο που τότε παίζαμε για να μεγαλώσουμε, σήμερα όμως για να αποφύγουμε τις ευθύνες των πράξεων μας. Και μας ανακουφίζει η εικόνα ενός ταλαίπωρου πλάσματος που προσπαθεί να επικοινωνήσει. Τόσο αδέξια. Με την ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου των πραγμάτων. Έχοντας για πάντα απωλέσει τον εσωτερικό μας διάκοσμο. Την αστική μας ευγένεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου