Εν μέσω θερινής ραστώνης, βρίσκουν την ευκαιρία όσες υπόλοιπες σκέψεις που έχουν πάρει σειρά να εξωτερικευθούν. Το επιβάλλουν οι χαμηλές αντιστάσεις που μας ειδοποιούν ότι είναι ώρα να αλλάξουμε στάση και προσλαμβάνουσες. Αφορμή γι’αυτό το κείμενο, η πολύ μεγάλη συναυλία του «όλοι μαζί μπορούμε» με αφιέρωμα στον Τσιτσάνη. Ήταν η τρίτη κατά σειρά, στο «Καλλιμάρμαρο» και με αυτή την προοπτική τείνει να εξελιχθεί σε θεσμό. Αν και κατά καιρούς διάφοροι αμφισβήτησαν τα κίνητρα των οργανωτών, δεδομένου ότι δεν κατάφεραν αυτοί να την οργανώσουν. Μου θυμίζει κάτι που πολύ εύστοχα είχε επισημάνει ο Γκάντι: Την πρώτη φορά θα σε αγνοήσουν, τη δεύτερη θα σε λοιδορήσουν, την τρίτη θα σε πολεμήσουν, την τέταρτη κέρδισες!
Να ένα ικανό παράδειγμα προς μίμηση. Να τι χρειάζεται για να υιοθετηθούν κάποια πράγματα που με κανέναν άλλο τρόπο δεν θα υπήρχε περίπτωση να γίνουν πράξη. Κάτι που παρέσυρε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο να συμμετέχει σε μια προσπάθεια που από τη γένεσή της μέχρι και σήμερα έχει αποφέρει εκπληκτικούς και απρόσμενους καρπούς στην αλληλεγγύη της συνεισφοράς και της συμμετοχής, στην ανάγκη και το πρόβλημα του πλησίον. Τέτοιες ενέργειες κινητοποιούν την ευαισθησία του κόσμου, διότι στοχεύουν σε συναισθηματικές χορδές που συνδέουν εκ βαθέων το κοινό DNA μας. Και σταθερά εκβάλουν την αφυπνιστική δύναμη που τόσο έχουμε ανάγκη να τροφοδοτήσουμε τη μνήμη μας.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που απωθεί όμως τον καλλιτεχνικό κόσμο να συνδράμει την προσπάθεια των απλών πολιτών και να στηρίξει την αντίθεσή τους στη συμφωνία για το Μακεδονικό. Είδατε μήπως κάποιο μεγάλο όνομα καλλιτέχνη ή διανοούμενου να συμμετέχει στην δύσκολη και πολλές φορές αδιέξοδη προσπάθεια του κόσμου. Φυσικά εκτός του Μίκη. Και είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Είμαστε τόσο προσεκτικοί ταγοί των συμβόλων και των ταυτοτήτων που συγχέουμε το πατριωτικό αίσθημα με τον άκρατο εθνικισμό; Μήπως έχει δοθεί η εντύπωση ότι, ότι έχει κατακτηθεί με αίμα, αυτομάτως τυγχάνει καταδικαστέο, μη προοδευτικό και απαξιωτικό κάθε πιθανής προοδευτικής έγκρισης; Ποιος είναι αυτός ο αρχέγονος φόβος που εμποδίζει το καλλιτεχνικό στερέωμα να ταυτιστεί με το «ίνδαλμα πολιτισμού» και ακολουθεί τις περισσότερες φορές την πορεία μιας κοινωνίας ακοινώνητων ανθρώπων;
Είναι πολύ λυπηρό να αναζητά η κοινωνία, την έμπνευση της στήριξης από τα τέκνα της αίγλης της. Των κορυφών του πνευματικού της κατορθώματος, της τέχνης και της ποίησης, της γραφής και του θεατρικού δράματος. Και να εισπράττει την καθυστέρηση, την καθίζηση και την υποβάθμιση των αξιών της. Και πίσω από την ταυτότητα του κατ’ ευφημισμόν πολίτη, να εκχωρεί την διαχείριση των απαιτήσεών της σε επαγγελματίες της εξουσίας. Η μόνη πιθανή εξήγηση θα ήταν η σύγχυση στην οποία ο περισσότερος πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος περιδινίζεται στην αναζήτηση των προτεραιοτήτων που κάθε φορά υπόκεινται στην αυθαιρεσία των αρχόντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου