Καταρρέει το Κρατικό Νικαίας

SOS εκπέμπει το Γενικό Κρατικό Νικαίας. Οι γιατροί του νοσοκομείου αναμένεται να πραγματοποιήσουν σήμερα νέα γενική συνέλευση για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τις τραγικές ελλείψεις σε νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό.

Εκπνέει άλλωστε και η διορία που έχουν δώσει στους αρμόδιους, στο υπουργείο Υγείας, για να ενισχύσουν άμεσα με προσωπικό το νοσοκομείο και να εμποδίσουν τη λειτουργική του κατάρρευση. Εάν δεν γίνει αυτό, τότε οι γιατροί ενδεχομένως να αναγκαστούν -υπάρχει ως σκέψη- να προβούν σε αναστολή της λειτουργίας του νοσοκομείου από 1η Νοεμβρίου.

Ο χειρουργικός τομέας, πάντως, έχει ήδη αποφασίσει την αναστολή λειτουργίας των χειρουργείων εάν έως το τέλος Οκτωβρίου δεν έχει επιλυθεί το πρόβλημα της στελέχωσης σε προσωπικό. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν μόνο 5 από τις 12 χειρουργικές τράπεζες.

Οπως μας εξηγεί ο Πάνος Παπανικολάου επιμελητής νευροχειρουργός, μέλος της 5μελούς της ΕΙΝΑΠ και εκλεγμένος εκπρόσωπος των γιατρών στη διοίκηση του νοσοκομείου, οι κλινικές και τα εργαστήρια λειτουργούν οριακά. Το κέντρο αιμοδοσίας που εξυπηρετεί περίπου 10 νοσοκομεία και ολόκληρο το Ωνάσειο έχει ήδη περικόψει το ωράριο λειτουργίας του, ενώ το καινούργιο κτίριο για το τμήμα επειγόντων περιστατικών και τα ακτινοδιαγνωστικά εργαστήρια, που παραδόθηκε από τον Ιούνιο του 2004, παραμένει κλειστό. Ενας λόγος γι' αυτό είναι η έλλειψη προσωπικού και ένας δεύτερος ότι καθυστερεί η εγκατάσταση του νέου αξονικού τομογράφου. Τα υπόλοιπα μηχανήματα, βέβαια, γιατί είναι πλήρως εξοπλισμένο, παραμένουν σε αχρησία.

«Η κατάσταση είναι τραγική, τονίζει ο κ. Παπανικολάου. Ηδη από τον Μάρτιο του 2008 βλέπαμε το πού πάει η κατάσταση και είχαμε εκπέμψει σήμα κινδύνου. Βλέπαμε να φεύγει προσωπικό και να μην έρχονται άλλοι και είχαμε ζητήσει (ο διευθυντής της ιατρικής υπηρεσίας, ο πρόεδρος του επιστημονικού συμβουλίου και η πενταμελής επιτροπή της ΕΙΝΑΠ) εγγράφως και με φαξ επείγουσα συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Ακόμη περιμένουμε απάντηση. Κρύβονται».

Σε κάποιο άλλο σημείο της κουβέντας μας θα πει: «Εχουν φτάσει στα αυτιά μας φήμες που λένε ότι συγκεκριμένοι υψηλόβαθμοι παράγοντες του υπουργείου Υγείας θεωρούν ότι η άνοδος του επιστημονικού επιπέδου του ιατρικού έργου του νοσοκομείου (π.χ. η διενέργεια λεπτών χειρουργικών επεμβάσεων, επεμβατική καρδιολογία, λοιμωξιολογία, διαβητολογία κ.ά.) δρα ανταγωνιστικά με μεγάλα ιδιωτικά κέντρα που ήδη δραστηριοποιούνται στην περιοχή της Δυτικής Αθήνας και του Πειραιά ή θέλουν τώρα να δραστηριοποιηθούν. Γι' αυτό θέλουν να ψαλιδίσουν το νοσοκομείο. Δεν θέλω να πιστέψω ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να εξηγήσω μόνο από τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική την κατάσταση των νοσοκομείων -κάτι παραπάνω πρέπει να συμβαίνει. Μακάρι πάντως να διαψευστούν οι φήμες».

Η ΕΙΝΑΠ αποφάσισε να προσφύγει στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία...

«Πρόκειται για μια συμβολική ενέργεια που δείχνει ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και επιστρατεύουμε και νομικά μέτρα για να προστατεύσουμε τους ασθενείς από τους κινδύνους που δημιουργούν οι ελλείψεις σε προσωπικό».

Υπάρχει κίνδυνος για τους ασθενείς;

«Αυτή τη στιγμή είμαστε στην άκρη του γκρεμού. Το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό με υπερπροσπάθεια έχει τα δυο πόδια του στην άκρη του γκρεμού και κρατάει τους ασθενείς που έχουν ήδη γλιστρήσει. Σε λίγο, αν φύγουν τα δικά μας πόδια, καταλαβαίνετε τι θα συμβεί. Δεν πάει άλλο...». *

Η πείνα σήμερα

...Εχουν περάσει περίπου 30 χρόνια από τότε που ο Νιλ Γιανγκ «έκαψε τις πιστωτικές του κάρτες για καύσιμο», αλλά κανείς τότε δεν φανταζόταν ότι σήμερα θα καίγαμε τα τρόφιμα του αναπτυσσόμενου κόσμου για τον ίδιο λόγο.

Τη στιγμή που όλα τα ΜΜΕ μας θεωρούν τουλάχιστον μεγαλομετόχους και μάς ανακοινώνουν δυσθεώρητα ποσά που έπεσαν στο βωμό του άπληστου πλουτισμού και όσοι ζούμε στον αναπτυγμένο κόσμο κινδυνεύουμε από ασθένειες που σχετίζονται με τη διατροφή ή μάλλον την παχυσαρκία, όπως είναι οι καρδιοπάθειες, το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι και ποιον ενδιαφέρει που ο ένας στους τέσσερις κατοίκους αυτού του πλανήτη, 1,7 δισεκατομμύριο άνθρωποι, στερούνται βασικών διατροφικών ειδών, ενώ περίπου 950 εκατομμύρια άνθρωποι κοιμούνται νηστικοί... Το πρόβλημα όμως της διατροφής που αναμένεται να μας απασχολήσει σοβαρά στα επόμενα χρόνια, όπως εκτιμούν οι διεθνείς οργανισμοί και όχι ευκαιριακά λόγω ακόμη μιας παγκόσμιας ημέρας, δεν είναι καθόλου λυμένο και στις βιομηχανικές χώρες στις οποίες αντιστοιχεί μια Ελλάδα πεινασμένων: λίγο πάνω από δέκα εκατομμύρια. Διαφορετικά πού θα διέθεταν τα «απαλλοτριωμένα» τους αγαθά οι «Ρομπέν των σουπερμάρκετ»...

Χρόνια ασιτία

Η χρόνια πείνα που πλήττει εκατομμύρια ανθρώπους δεν είναι μόνο επίμονη αλλά και διαδεδομένη:

* Στην υποσαχάρια Αφρική βρίσκεται το 13% του πληθυσμού στον αναπτυσσόμενο κόσμο και το 25% των υποσιτιζόμενων ανθρώπων. Είναι η αναπτυσσόμενη περιοχή με τη μεγαλύτερη αναλογία των ανθρώπων που υποφέρουν από χρόνια πείνα: ο ένας στους τρεις. Σε 14 χώρες της περιοχής, πάνω από το 35% του πληθυσμού υποφέρει από χρόνια πείνα. Την τελευταία δεκαετία τα πράγματα έχουν χειροτερέψει. Ενδεικτικά στο Κονγκό ο αριθμός των υποσιτιζόμενων τριπλασιάστηκε: από 12 εκατομμύρια στις αρχές του '90, σε 36 εκατομμύρια το 2003.

* Στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού ωκεανού κατοικεί το 68% του πληθυσμού του αναπτυσσόμενου κόσμου και το 64% των ανθρώπων που υποσιτίζονται. Εδώ βρίσκεται και η Ινδία, με το μεγαλύτερο αριθμό υποσιτιζόμενων ανθρώπων στον κόσμο: πάνω από 210 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η πείνα ήδη υπονομεύει και το μέλλον των πιο φτωχών χωρών: για παράδειγμα, στη Σιέρα Λεόνε -τελευταία στην κατάταξη των 177 χωρών του δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης του ΟΗΕ- 46 εκατομμύρια άνθρωποι ή ο μισός πληθυσμός της θεωρείται υποσιτισμένος. Το 86% των παιδιών κάτω των 5 ετών πάσχουν από αναιμία, εξαιτίας της κακής διατροφής, ενώ πάνω από το ένα τέταρτο των νεογέννητων δεν επιβιώνουν μέχρι τα πέντε τους χρόνια.

Πρόσφυγες

Το διατροφικό πρόβλημα έχει ήδη προκαλέσει τους «πρόσφυγες της πείνας», φτωχούς ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, που φεύγουν από τους τόπους τους σε αναζήτηση τροφής, ενώ εκτιμάται ότι η κρίση θα συνεχιστεί καθώς είναι πολλοί οι παράγοντες που το υποδαυλίζουν: η αύξηση στις τιμές των τροφίμων, η αυξανόμενη χρήση των αγροτικών προϊόντων για βιοκαύσιμα, που σπρώχνει τους φτωχότερους του πλανήτη στον υποσιτισμό προκειμένου οι πλέον εύποροι να καίνε την τροφή τους για να κινούν τα οχήματά τους, οι ακριβότερες μεταφορές και φυσικά η περιβαλλοντική επιδείνωση που καθιστά υπογόνιμες αρκετές περιοχές.

Σύμφωνα με έρευνα της Action Aid (Bread and Butter solutions), την οποία δημοσιοποίησε πριν από λίγες μέρες, το 70% των υποσιτιζόμενων ανθρώπων του κόσμου ζουν σε 13 χώρες και λαμβάνουν μόλις το 40% της βοήθειας για τη γεωργία. Κι εδώ ξεκινούν οι ευθύνες, ή μάλλον η αναλγησία των κοινωνών της ευμάρειας, καθώς:

* Η παγκόσμια βοήθεια για αγροτική ανάπτυξη στις φτωχότερες χώρες έχει μειωθεί σημαντικά την τελευταία 20ετία (1982-2002): κατά 85% οι πολυμερείς χορηγίες, κατά 40% οι διμερείς, από το 17% στο 3% η διεθνής αναπτυξιακή βοήθεια και από το 25% στο 6% η ευρωπαϊκή βοήθεια. Στην Αφρική η μείωση της βοήθειας για τη γεωργία μειώθηκε πάνω από 80% την τελευταία 25ετία.

* Οι πλούσιες χώρες κατευθύνουν τη βοήθειά τους ανάλογα με τα συμφέροντά τους και όχι τις ανάγκες των φτωχών χωρών, κερδίζοντας από τις τιμές στα γεωργικά προϊόντα. Στην καρδιά άλλωστε της επισιτιστικής κρίσης βρίσκονται οι στρατηγικές των πλούσιων χωρών με τις οποίες κατορθώνουν να πωλούν φτηνά στις ξένες αγορές τα προϊόντα τους (ντάμπινγκ), αλλά και το σύστημα επιδοτήσεων των παραγωγών τους που ουσιαστικά εξοστρακίζει τις παραγωγικές προσπάθειες των αναπτυσσόμενων χωρών, εξαναγκάζοντάς τες να εξαρτώνται από τις εισαγωγές τροφίμων αντί να ενθαρρύνεται η εγχώρια παραγωγή.

Κέρδη

* Την ίδια στιγμή που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές πετυχαίνουν ασύστολα κέρδη από τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, οι παραγωγοί και καταναλωτές του Τρίτου Κόσμου εξαθλιώνονται. Με την εξαίρεση των Αργεντινής, Βραζιλίας και Ταϊλάνδης, το ισοζύγιο του αγροτικού εμπορίου στις αναπτυσσόμενες χώρες έχει καταρρεύσει: από το πλεόνασμα της τάξης των 4,8 δισ. δολαρίων το 1970 έφτασε στο έλλειμμα της τάξης των 49 δισ. δολαρίων το 2004. Συνακόλουθα το εμπόριο τροφίμων σε αυτές τις χώρες έπεσε το ίδιο διάστημα από το πλεόνασμα των 2,4 δισ.δολαρίων στο έλλειμμα των 28,7 δισ. δολαρίων το 2004.

* Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε. πλήττει και με άλλους τρόπους τις φτωχές χώρες: τη χρήση γης για την παραγωγή βιοκαυσίμων αντί για τρόφιμα. Η επιμονή για αύξηση των βιοκαυσίμων στο 10% μέχρι το 2020 θα επιφέρει τη μετατροπή του 2,5% της παγκόσμιας παραγωγής δημητριακών και του 19% του φυτικού λαδιού με αντίστοιχη αύξηση της τιμής τους κατά 4% και 24%. Καθώς στον αναπτυσσόμενο κόσμο τα τρόφιμα κοστίζουν ακόμη και το 70-80% του εισοδήματος των αγροτικών νοικοκυριών, οι αυξήσεις στις τιμές που θα προκαλέσουν οι επιδοτούμενες αλλαγές στη γη και τις καλλιέργειες αντιπροσωπεύουν μια σοβαρή απειλή στο δικαίωμα για τροφή εκατομμυρίων φτωχών του κόσμου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι και η ίδια η επιτροπή τροφίμων του ΟΗΕ, την ίδρυση της οποίας γιορτάζουμε σήμερα, ζήτησε στις αρχές Οκτωβρίου από την Ε.Ε. να αλλάξει τη θέση της για αυξήσεις στην παραγωγή βιοκαυσίμων, επειδή έχουν συμβάλει στην αύξηση των τιμών στα τρόφιμα και συνακόλουθα της πείνας στις φτωχές χώρες. Οι επιδοτήσεις στην παραγωγή βιοκαυσίμων τις έχει καταστήσει επικερδέστερες για τους φτωχούς αγρότες, μετατόπιση που έχει οδηγήσει στην παγκόσμια έλλειψη τροφίμων.

* «Καύσιμο για την κρίση στα τρόφιμα» και όχι λύση θεωρείται και η παραγωγή μεταλλαγμένων: Για παράδειγμα στην Παραγουάη η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένης σόγιας καλύπτει σήμερα περισσότερο από το μισό των καλλιεργούμενων εκτάσεων, με αποτέλεσμα περίπου 100.000 μικροί ακτήμονες να έχουν εκδιωχθεί από τη γη τους. Οσο επεκτείνεται η καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένης σόγιας το ποσοστό του πληθυσμού που ζει στη φτώχεια έχει αυξηθεί από 33,9% το 2000 σε 39,2% το 2005. *

Γεμάτη ακατάλληλα προιόντα η αγορά

...Συνολικά 890 καταγγελίες για ακατάλληλα τρόφιμα μέσα σε ένα χρόνο κατέγραψε το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών (ΕΛΚΕΚΑ), με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Διατροφής.

Το ΕΛΚΕΚΑ με ανακοίνωσή του τονίζει ότι οι Έλληνες καταναλωτές αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα με την ασφάλεια των τροφίμων και την ποιότητα διατροφής κάτι το οποίο οφείλεται στην έλλειψη πολιτικής από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών κάνει λόγο για απουσία σχεδόν όλων των ελεγκτικών μηχανισμών στην παραγωγή και την αγορά, τονίζοντας ότι οι μηχανισμοί αυτοί δεν στελεχώνονται από ικανοποιητικό αριθμό υπαλλήλων και είναι πολυκερματισμένοι.

Αναφέρεται, επίσης, σε έλλειψη ενημέρωσης, εκπαίδευσης και πληροφόρησης των καταναλωτών, με αποτέλεσμα τα Ελληνόπουλα να καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στην ΕΕ στην παχυσαρκία, να αυξάνονται τα ταχυφαγεία και οι αγρότες να κάνουν αλόγιστη χρήση ποσότητας φυτοφαρμάκων.

Καταγγέλλει μάλιστα εταιρείες τροφίμων που διαφημίζουν προϊόντα με διατροφικούς ισχυρισμούς χωρίς να αποδεικνύονται ιατρικά, ενώ γίνεται λόγος και για προϊόντα στα οποία υπάρχουν ετικέτες χωρίς να αναγράφονται βασικά στοιχεία.

Το ΕΛΚΕΚΑ κάνει λόγο τέλος και για την ακρίβεια, η οποία, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, οδηγεί τους Έλληνες να αγοράζουν φθηνά και αμφίβολης ποιότητας προϊόντα.

ΕΝΑΣ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Υπάρχουν πόρτες για να μπεις σε μια ιστορία. Να πιάσεις τα γεγονότα από την αρχή, τη μέση ή το τέλος. Να παρακολουθήσεις την ιστορία μέσα από τα μάτια ενός δευτεραγωνιστή και όχι του κεντρικού ήρωα Να τη γράψεις σε τρίτο πρόσωπο.
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερος ο τρόπος της αφήγησης ή της συμμετοχής. Μέσα από ιστορικά γεγονότα ή από κινηματογραφική παρουσίαση.
Καταλήγω σε ένα συμπέρασμα. Από όποια πόρτα κι αν θα μπεις το σίγουρο είναι ότι δεν θα βαρεθείς. Με τόσες ανατροπές, με τόσα αναπάντεχα και παραστατικά γεγονότα, αυτό που αναδύεται είναι ένα σημαντικό κείμενο που σε παρασύρει στο πέρασμά του.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ανακυκλώνεται κάθε τόσο, και ο πρωταγωνιστής ακολουθεί καρτερικά. Είναι η ιστορία της καθημερινότητας, μιας ρεμβώδους αναπόλησης της χαμένης χαλαρότητας. Αλλά να μην σας κουράζω άλλο.
Μιλάω για την επαναφορά μετά την ανώμαλη προσγείωση στην στυγνή πραγματικότητα.
Το καλοκαίρι πέρασε ανεπιστρεπτί, και κάθε ένας από εμάς αντικατέστησε τη χαλαρότητα, με τη βαρβαρότητα της απότομης προσαρμογής σε μια παγκόσμια πραγματικότητα, θύμα της κρίσης, και αμέτοχος παρατηρητής των εξελίξεων. Μια πραγματικότητα που χρειάζεται πολύ προσπάθεια για κατανόηση.
Παραλλάσσοντας τον στίχο του Μπρεχτ «κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου», «μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε». Οι σκέψεις που διατυπώνονται εδώ συγκροτούν μια δοκιμή προσέγγισης του σημαντικότερου ίσως προβλήματος των ημερών μας. Απαξίωση, ένδεια προοπτικής και οραμάτων, εκ των ένδον άδειασμα του περιεχομένου της, είναι μερικά από τα συμπτώματα της ενδημικής παθογένειάς της.
Σε περιόδους παρακμής, παίρνεις μόνος σου την πρωτοβουλία και την ευθύνη. Φυσικά αντιστέκεσαι και προελαύνεις. Οσο για την κατεύθυνση ίσως σήμερα το ρίσκο της επιλογής να είναι οτι πιο πρωτοποριακό. Κάπως έτσι γεννιούνται νέα πράγματα και νέες αξίες. Ο ενεργός πολίτης είναι ο σημαντικός πολίτης. Η δική του αφύπνιση ίσως είναι σήμερα η ελπίδα τού αύριο. Αλλά χρωστά να ανταποκριθεί στην προτροπή του ποιητή: "Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"! Αλλιώς δεν θα προλάβει. Θα τον προλάβει η φθορά...».