Οπου και αν γυρίσει κανείς το βλέμμα, θα εντοπίσει την καταλυτική ανθρώπινη παρέμβαση, με αποτελέσματα που κάποιες φορές δεν χωρούν διορθώσεις. Δάση που έχουν αφανιστεί, ρέματα που έχουν μπαζωθεί, αιγιαλοί που έχουν καταπατηθεί, πόλεις εχθρικές στον άνθρωπο, κτίρια ενεργοβόρα, βιομηχανίες ρυπαίνουσες, χωματερές-ωρολογιακές βόμβες. Συνήθως κατανέμουμε ευθύνες γι' αυτά. Σε πολιτικούς, κυβερνήσεις, εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καταπατητές, βιομηχάνους. Είναι το αυτονόητο. Ολοι αυτοί -και όχι μόνο- εφαρμόζουν πολιτικές καταστροφικές ή δεν αποτρέπουν τακτικές υποβάθμισης. Δεν εφαρμόζουν τις οδηγίες του Κιότο, δίνουν τα περιθώρια παραπομπής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δεν υιοθετούν οδηγίες της Ε.Ε., αγνοούν νόμους και κανονισμούς, δεν ενδιαφέρονται για την ίδια μας τη ζωή.
Ωστόσο, όλοι αυτοί είναι και ο εύκολος στόχος, ο πιο ανέξοδος. Κάποια στιγμή πρέπει ν' αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες, τις προσωπικές. Και έχουν δύο πτυχές αυτές. Η πρώτη αφορά τις πολιτικές επιλογές μας, δεν προτάσσουμε την προστασία του περιβάλλοντος ως όρο πρωταρχικό τη στιγμή της κάλπης ή δεν πιέζουμε εκπροσώπους μας ν' αλλάξουν πολιτικές. Η δεύτερη συνδέεται με τη στάση ζωής μας. Τα φιλικά προς το περιβάλλον κτίρια που φτιάχνουμε, η καθαριότητα έξω από τους προσωπικούς μας χώρους, η προστασία των μικρών οάσεων είτε λέγονται δάση είτε θάλασσες εξαρτώνται από μας, απ' όλους εμάς.
Η αυτοοργάνωση για την ίδια μας τη ζωή είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Ελπίδα υπάρχει, τη βρίσκεις εύκολα. Αρκεί να σκεφτείς τους χιλιάδες εθελοντές που φυλάνε τα δάση, εκείνους που καθαρίζουν τις ακτές, αυτούς που επιλέγουν τρόπο ζωής φιλικό στο περιβάλλον, ακόμα και εκείνους που αφήνουν λίγες σταγόνες νερό στο καχεκτικό δέντρο του πεζοδρομίου μπροστά στο σπίτι τους. Ολοι αυτοί που πέρσι το καλοκαίρι χωρίς κομματική καθοδήγηση οργάνωσαν μια διαμαρτυρία για τις φωτιές έξω από τη Βουλή, αυξάνουν τις ελπίδες ότι οι πολίτες παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους... >
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου