Σούζαν Ιτον

Σούζαν Ίτον: «Στο εξής κι εμείς θα πεθαίνουμε καθημερινά» λέει ο πατέρας του δολοφόνου

Παράλληλα, ο δικηγόρος κ. Ζέλλιος επισημαίνει ότι οι ντόπιοι εξακολουθούν να είναι σοκαρισμένοι από το ειδεχθές έγκλημα, ενώ «ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝα τεράστιο αίσθημα ενοχής και ντροπής. Σε όλη την Κρήτη διακατέχονται από ένα αίσθημα ευθύνης, τόσο πολύ ώστε συνεχίζω να τους υπενθυμίζω ότι σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άτομα που είναι καλά και άτομα που είναι κακά». 

Πολλά πράγματα εξηγούνται με τη λογική. Άλλα πάλι επειδή περιβάλλονται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά βυθίζονται στην παρεξήγηση, όταν αναπτύσσουν μια λογική που ακροβατεί με το παράλογο.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της κρητικής πραγματικότητας είναι ο παρορμητισμός, ο οποίος όμως αναπτύχθηκε δυσανάλογα, ξεπερνώντας τα όρια του ανεκτού και πλησίασε επικίνδυνα τα ένστικτα. Και αυτά με τη σειρά τους αφέθηκαν και επικράτησαν της λογικής. Αναφέρομαι σχετικά στην περίπτωση εκείνη όπου οι άνθρωποι έχουν κυριολεκτικά μπλεχτεί με την εικόνα τους. Η στρεβλή τροφοδότηση της υπεροχής μέσω της δύναμης, η αυταπάτη της ακαταμάχητης δύναμης και της επιβολής των ενστίκτων, παραχωρεί διέξοδο σε ότι απωθημένο.

Πράγματι πολλές φορές η ίδια η κοινωνία δια της σιωπής φαίνεται να επικροτεί, ταυτιζόμενη στην έννοια της έλλειψης και της απόλαυσης. Όπου η αδιάκοπη αναζήτηση της τελευταίας διακρίνεται όταν ενεργεί εκτός ορίων, ικανοποιώντας τις ανάγκες και δυναμώνει την επιθετικότητα. Και έτσι τις περισσότερες φορές το ατύχημα έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα όταν νομίζαμε ότι το ελέγχουμε.

Σε κάθε περίπτωση σε μια παρόμοια κατάσταση οι σκέψεις εγκλωβίζουν τα συναισθήματα τα οποία υποχωρούν και αναδύονται στην επιφάνεια ως εικονική πραγματικότητα μέσα από τα όνειρα. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα γιατί αυτή μας πληγώνει απλά και μόνο επειδή στον καθρέπτη επιστρέφει η κακή εικόνα μας. Και τυφλωμένοι επιστρέφουμε στο μύθο μας, ενεργώντας επιπόλαια ως μια κοινωνία τυφλών.

Είμαστε κάτοχοι της πραγματικής αλήθειας την οποία όμως φοβούμενοι την κρατάμε φυλαγμένη πίσω από βαριές πόρτες. Είναι πολύ κρίσιμο να κατανοήσουμε πως ο μόνος τρόπος να επιβάλλουμε το πραγματικό βρίσκεται στον πολιτισμό μας, ο οποίος πάντα καταφέρνει να εξημερώνει τις φαντασιώσεις. Ας μην μπερδευόμαστε. Μαραμένος πολιτισμός ισοδυναμεί με  αχαλίνωτες φαντασιώσεις. Το καλύτερο μάθημα, ο περιορισμός της αυθαιρεσίας. Τα οράματα και οι αξίες θέλουν το χώρο τους.

Η ελπίδα είναι συνυφασμένη με την προοπτική. Έτσι οι ..τυφλοί στερούνται ελπίδας, επειδή δεν μπορούν να ατενίζουν εμπρός. Το ίδιο και ο πολιτισμός, χρειάζεται απόσταση και χώρο για να αναπνεύσει. Σε διαφορετική περίπτωση είναι αναπόφευκτο να καταλήξουμε έρμαιοι των ενστίκτων μας. Όπως ακριβώς τα ζώα.

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ

Από το πέρασμα του κ. Φίλη στο Υπουργείο Παιδείας, θα ενθυμείσθε τις προοδευτικές παρεμβάσεις του, όπως την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία, διότι δήθεν επρόκειτο για μια νεκρή γλώσσα! Άλλωστε ποιος τη χρησιμοποιεί σήμερα.

Πρόσφατα σχεδόν, ανακαλύφθηκε στο νησί Ισκια της Ιταλίας, ένα κύπελλο του δεύτερου μισού του 8ου π.Χ αι, που κατασκευάσθηκε στη Ρόδο, όπου πάνω του σε τρεις γραμμές είχαν χαραχθεί από τα δεξιά προς τα αριστερά τα εξής: «ΝΕΣΤΟΡΟΣ ΕΙΜΙ ΕΥΠΟΤΟΝ ΠΟΤΕΡΙΟΝ» Πρόκειται για μια από τις αρχαιότερες επιγραφές σε Ελληνικό αλφάβητο. Η ανακάλυψη προέκυψε από αρχαίο τάφο και η ιστορία που τη συνδέει προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Ο τάφος ανήκε σε έφηβο ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, δίχως αυτός να κατορθώσει να χαρεί τον πόθο και τις ηδονές της δαφνοστεφανωμένης Αφροδίτης, όπως αναμφίβολα θα του άξιζε, και όπως άλλωστε αξίζει σε κάθε άνθρωπο. Συμβολικά το κύπελλο αντιπροσώπευε την ευχή να απολαύσει μετά θάνατον ότι στερήθηκε εν ζωή.

Σε αυτή τη συγκινητική ιστορία δεν μπορεί να μη σταθούμε στην ουσία των λέξεων της φράσης «Είμαι του Νέστορα το καλόπιοτο ποτήρι». Το ερώτημα που τίθεται άμεσα είναι: Τι ακριβώς έχει αλλάξει σε αυτή την αρχαία φράση έως σήμερα. Μόνο το ειμί (είμαι)! Το υπόλοιπο επίκαιρο αφίχθη ως έχει από τον 8ο π.Χ. αι. παρακαλώ.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά κράτη αποφάσισαν με νόμο να διδάσκουν στα σχολεία τους τα αρχαία Ελληνικά, ως γλώσσα βιωματικής συμμετοχής στον χαρακτήρα και τον πολιτισμό του κάλους και της αρμονίας του χρυσού κανόνα. Διότι ακόμη και σήμερα αποτελεί την αποτελεσματικότερη πολιτιστική διείσδυση επηρεασμού μιας χώρας από μια ξένη χώρα, που η εικόνα και η φήμη της εξακολουθεί να είναι μέλημα και στόχος της πολιτικής της στρατηγικής. Οι ανεπτυγμένες χώρες φροντίζουν πάντοτε, να προσφέρουν επίπεδο πανεπιστημιακών σπουδών ικανό να προσελκύει αλλοδαπούς σπουδαστές. Αποτελεί μια ιδιαίτερα αποτελεσματική στρατηγική επηρεασμού της κοινής γνώμης ξένων κοινωνιών.

Για παράδειγμα παρατηρείστε την πολιτική του Βρετανικού Συμβουλίου (British Council), του Γαλλικού Ινστιτούτου (Alliance Francaise) του Γερμανικού ινστιτούτου Γκαίτε (Goethe Institut) στην εφαρμογή αυτής της στρατηγικής. Το δίκτυο σχολείων που διατηρούν σε ξένες χώρες, αποσκοπεί να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Η σύγχρονη τεχνολογία ανέπτυξε διάφορες μεθόδους προβολής και επιβολής πολιτιστικών προτύπων. Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται εξ’άλλου από τις επιδόσεις της στην παραγωγή νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων. Έτσι η μεθοδική προβολή του επιπέδου προσαρμογής μιας χώρας στην τεχνολογική πρόοδο ενισχύει το κύρος της στο διεθνή στίβο. Και φυσικά πολιτισμένες θεωρούνται οι τεχνολογικά προηγμένες κοινωνίες.

Για παράδειγμα δώστε προσοχή στη διεθνοποίηση του αμερικάνικου τρόπου ζωής (american way of life) όπου κάπου εκεί υπεισέρχεται μεθοδικά ο εξωραϊσμός ή η γοητεία ενός κοινωνικού πρωτύπου που επηρεάζει την ψυχολογία των μαζών. Ο πολιτιστικός πλούτος κάθε χώρας με ιδιαίτερο χειρισμό, μπορεί να αποτελέσει πρεσβευτή πολιτιστικής στρατηγικής. Δείτε το Ισραήλ το οποίο κατέκτησε την πανανθρώπινη συμπάθεια για το ολοκαύτωμα, έχοντας επιτύχει αμνήστευση για την μετέπειτα πολιτική του απέναντι στους Παλαιστίνιους. Αντίθετα η ιστορική λήθη ελλείψει πληροφόρησης συνοδεύει τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Στην Ιταλία η κρατική υποστήριξη του εξαγωγικού εμπορίου ασκείται δια μέσου της προβολής των ιταλικών προϊόντων ως παραγώγων αισθητικής καλλιέργειας. Η διεθνής σήμερα κυριαρχία του ιταλικού design είναι ταυτόχρονα και προβολή του πολιτιστικού επιπέδου του λαού. Οι χώρες της Δύσης ασκούν πολιτική διεθνούς ηγεμονίας αξιών πολιτισμού, που γίνονται πανανθρώπινα αποδεκτές. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι χώρες της Δύσης μάχονταν κατά της απειλής του ολοκληρωτισμού. Μετά το τέλος του για την προστασία των επιτευγμάτων του πολιτισμού.

Ο τεράστιος πλούτος που βρίσκεται κάτω από τα χέρια μας επί Ελληνικού εδάφους λέγεται αρχαία γραμματεία. Περίπου από τα τρεις χιλιάδες αρχαία κείμενα και έργα που έχουν ανακαλυφθεί, έχουν μεταφρασθεί μόνο τα εξακόσια. Και τα περισσότερα από το εξωτερικό. Και τούτο διότι η αδιαφορία του κράτους και η υποτυπώδης αρωγή του έχει προκαλέσει τέτοιο μέγεθος ζημίας που αποτυπώνεται ως το μεγαλύτερο έγκλημα. Ενός κράτους που κάνει ότι μπορεί για να ξεχάσει την ιστορική κληρονομιά του, προσπαθώντας να συρθεί όπου επιθυμούν οι ορέξεις κάθε όψιμου διεκδικητή, αφού εμείς και μόνον εμείς επιτρέψαμε την προσβολή, έχοντας παραδώσει ότι πιο ζωντανό και πολυτιμότερο στη λήθη!

Ζητήματα τιμής

Παρακολουθώντας τα πράγματα συνεχώς να αλλάζουν, δεν μπορεί να μην αντιληφθεί κανείς την αναγκαστική αλλαγή που έχει υποστεί ο ανθρωπολογικός τύπος του Ελληνα. Στοιχείο ίσως φυσικό ή αναπότρεπτο του χαρακτήρα του, που τον συνοδεύει ανά τους αιώνες, Δυστυχώς όμως η ταυτότητα πολιτισμού του, συρρικνώθηκε με ταχείς ρυθμούς περιοριζόμενη κυριολεκτικά σε φολκλορικά μόνο γνωρίσματα ενός άμορφου καταναλωτισμού. Τρανό παράδειγμα το σχολείο, στο οποίο εγκαταλείφθηκε ο συντεταγμένος βηματισμός και η ετοιμότητα για αναγκαίες θυσίες που με συνεχή προσπάθεια απέδιδαν την αριστεία. Η εκπαίδευση φιλοδοξούσε κάποτε να διαπλάθει συνειδητούς Ελληνες πολίτες και όχι συνδικαλισμένους διεκδικητές ωφελιμιστικών δικαιωμάτων.

Ο σημερινός Ελληνας πλάθεται αποκλειστικά από «προοδευτικά ψυχολογήματα του αφελληνισμένου ιδεολογήματος. Το ιδεώδες του μοιάζει να έχει πραγματοποιηθεί. Σε τι ακριβώς διαφέρει ο μέσος σημερινός Ελληνας από τον έσχατο Αμερικανό ή Ευρωπαίο; Μα στο ιδεώδες που
έχει διαμορφώσει το ιδεολόγημα του δήθεν προοδευτισμού. Η πολιτιστική του ισοπέδωση. Αντίστοιχα για ποιο πράγμα θα κληθεί σήμερα ο Ελληνας να υπερασπίσει την πατρίδα του από τον κάθε φορά επίκαιρο κίνδυνο; Μήπως από το φιλότιμο του ποδοσφαιρικά ηττημένου; ή από τις φαντασιώσεις κάποιων ευκαιριακών συμφερόντων;

Όταν η αριστεία χαρακτηρίζεται ως ρετσινιά και η αντίθετη γνώμη ως φασίζουσα εκτροπή, τότε φαινόμενα απαξιωτικών δηλώσεων από τον ίδιο τον ηγέτη κατά του λαού του που τον τίμησε κάποτε, και σήμερα όλο και περισσότερο τον αμφισβητεί, θα απεργάζονται μεθόδους συνεχούς μεταβαλλόμενης εξαπάτησής του, προσφέροντας του επιδερμικά πρότυπα μιας χρήσεως, εις τρόπον ώστε να ενισχυθεί η ψευδαίσθηση δεκαετιών της «προοδευτικής αριστεράς» που εκ των έσω και μέσω της σύγκρουσης με την πραγματικότητα, ξέμεινε από αφυπνιστική δύναμη και επέστρεψε στη γνώριμη φαντασιακή θεώρηση των πραγμάτων.

O ΗΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΗΧΟΣ

Κάθε τέλος χρονιάς κάνουμε τον απολογισμό των πεπραγμένων με όποιο θετικό ή αρνητικό πρόσημο αυτό συνεπάγεται. Πάντοτε αυτές τις ημέρες γινόμαστε πιο σοφοί, αφού υποτίθεται ότι η κριτική εμπεριέχει τη γνώση των δεδομένων του παρελθόντος και φυσικά μια δόση αυστηρότητας που χρειάζεται τουλάχιστον για να μην κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη. Όμως η εντύπωση που καταγράφεται -εμφανής προς όλους- είναι το αίσθημα του φόβου που έχει δημιουργηθεί και διαγράφεται απειλητικό στο παρόν, αλλά και στο άμεσο μέλλον. Ένας κόσμος στον οποίο ζούμε πειθαρχώντας στις επιταγές του, αν και όπως προκύπτει βαριά τραυματισμένος.

Σε ένα τέτοιο κόσμο η ανάγκη να επιβιώσεις δημιουργεί εκείνες τις απαραίτητες άμυνες για να αντιμετωπίσεις τα όποια αδιέξοδα. Φυσικά είναι πολύ δύσκολο όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακροβατεί μέσα στην κρίση, όχι τόσο την οικονομική, που την τελευταία δεκαετία έχουμε τόσο συνηθίσει, όσο την πνευματική η οποία επηρεάζει τον εσωτερικό μας κόσμο σε τέτοιο βαθμό, που τα περισσότερα σφάλματα προκύπτουν από την κακή συνεκτίμηση των πραγμάτων. Και ως συνέπεια τις περισσότερες φορές στην αδυναμία εξεύρεσης λύσεων, παραμένει και τροφοδοτείται ο φόβος..

Ο μόνος εχθρός κάθε φοβικού μας συνδρόμου, είναι η γνώση. Αν αναλογισθεί κανείς ότι μόλις το συνειδητοποιήσουμε η ζωή θα αρχίσει και πάλι να υπόσχεται.. Πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε. Ήταν και είναι σωστή η έκφραση ¨ανήκομεν εις την δύσιν¨. Ομως δεν ανήκουμε μόνο εκεί. Είναι ατυχείς οι συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων. Εμείς ,ένα φτωχό κατακερματισμένο κράτος περιτριγυρισμένο από βουνά και οροσειρές από τη μια και ατέλειωτες ακτογραμμές και νησιωτικά συμπλέγματα από την άλλη και οι υπόλοιποι μέσα σε ατέλειωτες εύφορες πεδιάδες που το πράσινο κυριαρχεί στα συναισθήματα και την ισορροπία. Αλλες συνθήκες δημιουργούν νομοτελειακά άλλους ανθρώπους.

Είναι αδιανόητο να προσπαθήσει κανείς να εξισώσει αυτές τις δύο καταστάσεις δίχως να δημιουργήσει τεράστιες ρωγμές. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ισοβαθμίσει κανείς την τάξη που διακρίνει τους ευρωπαϊκούς λαούς με τον άναρχο τρόπο σκέψης μας. Δεν είναι εύκολο να εφαρμόσει κάποιος με ένα νόμο κάτι που δεν είναι περασμένο στο DNA μας. Δυστυχώς όταν κάποιος έχει εξαντλήσει το ανθρωπίνως δυνατό, καταφεύγει στο αδιανόητο. Και έτσι επιβάλλει το φόβο. Το μόνο πρόσφορο μέσο, μέσω του οποίου ευκαιριακά τακτοποιούνται τα πράγματα, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος καταλληλότερος αυτού.

Και έτσι συνεχίζουμε κάθε τέλος του χρόνου να αναβάλουμε την αντιπαράθεση με τους δαίμονές μας για τον επόμενο χρόνο, χάνοντας για άλλη μια φορά την ευκαιρία. Να αποδείξουμε ότι τον πολιτισμό δεν τον δημιουργούν τα μηχανήματα και οι πειθαρχημένες ουρές. Αλλά μόνο ο άνθρωπος όταν μπορεί να αισθάνεται τον άλλον άνθρωπο. Και ότι το πνεύμα πρέπει να παραμείνει ανέκπτωτο αποφεύγοντας και αυτό να γίνει πράγμα, διατιμημένο και διαπραγματεύσιμο στις αγορές. Ότι πιο πολύτιμο διαθέτουμε αφού έτσι κι αλλιώς γνέφουμε στο παρελθόν ως σκιά μας να μας ακολουθήσει, περιγράφοντας μέσα από τα ελαττώματα μας τη μοίρα τόσων αιώνων, ως ¨έθνος μονήρες και ανάδελφον¨, συντηρώντας ήχο και απόηχο.