Πολλές φορές αναζητούμε στα χαρακτηριστικά ενός λαού, τα στοιχεία εκείνα που τον ξεχωρίζουν και τον διατηρούν στη μνήμη μας, με θετικό πρόσημο, σε πείσμα της αποδόμησης όλων εκείνων των αξιών που διαρκώς πολιορκούνται από αμφισβήτηση και απαξία.
Είναι όντως λίγες οι αξίες που αντιστέκονται ακόμη στον άνισο αυτό αγώνα και τούτο σε πλήρη αντίθεση στην ένταση και στην επίταση της ταχύτητας των εξελίξεων που είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, λίγες είναι οι περιπτώσεις που στο πρόσωπό μας φωτίζει χαμόγελο εθνικής έπαρσης μέσω της έξαρσης των συνεπειών του πολιτισμού. Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε όσα με κόπο και χρήμα έχουμε επιτύχει, τα οποία αδιαμφισβήτητα μας εκφράζουν και αφορούν την επιλογή μας στον σύγχρονο κόσμο. Ομιλώ για την τόσο ευγενική παρέμβαση στην καθημερινότητά μας, των εγκαινίων του μουσείου της Ακρόπολης. Γεγονός που μας εξέπληξε με το κάλλος της παρουσίας του αλλά και με τις προσδοκίες που σημειολογικά αγγίζει.
Ας μου επιτραπεί σε αυτό το σημείο να χαρακτηρίσω τα εγκαίνια ημιτελή σε ότι αφορά την ολοκλήρωση ενός κύκλου επιδιώξεων όλου του Ελληνικού λαού που επιθυμεί και απαιτεί την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο, άμεσα!
Ολοι θα συμφωνήσετε πως υπάρχουν γεγονότα που από μόνα τους προκαλούν εκκωφαντικό θόρυβο με την απουσία τους. Και στην προκειμένη περίπτωση επισημαίνουν το άκομψο και το προκλητικό. Υπάρχουν ορισμένα εκθέματα της αρχαίας μας κληρονομιάς που μας προκαλούν τη θλίψη για την υπεροψία και την αναλγησία εκείνων που μεσολαβούν να συντηρούν την αδικία! Της αποκοπής τους και του ακρωτηριασμού ενός μύθου, ενός μικρού έθνους που στην επικράτειά του εκτίθεται ένα μεγάλο ποσοστό της κουλτούρας του πλανήτη. Τα εβδομήντα μέτρα πριονισμένων μαρμάρων από τον Έλγιν, δεν δημιουργούν μόνο ένα τεράστιο έλλειμμα αρμονίας, αλλά ακρωτηριάζουν ανεπανόρθωτα τα συναισθήματά μας.
Είναι αφοπλιστική η τοποθέτηση της Μελίνας η οποία μεταξύ άλλων όταν ζήτησε από τους Βρετανούς την επιστροφή των μαρμάρων δήλωσε ότι ….τα μάρμαρα του Παρθενώνα αποτελούν για την Ελλάδα την Ευγένειά μας! Και όταν οι Βρετανοί απάντησαν ότι στο Λονδίνο τα βλέπει περισσότερος κόσμος, ο Ζυλ Ντασσέν απάντησε ….τότε να τα μεταφέρουμε στο Πεκίνο!
Προφανώς αυτό που γίνεται κατανοητό στην αναζήτηση του καλύτερου επιχειρήματος, είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την αρμονία της δημιουργίας, της έμπνευσης και του τόπου ο οποίος συμμάχησε στην γέννηση του μεγαλειώδους. Δημιουργεί αντιθέτως τεράστια εντύπωση ότι ένας λαός αισθάνεται υπερήφανος για τα κατορθώματα κάποιου άλλου, και δίνει έναν αγώνα κατοχής στοιχειοθετώντας ίσως κάποια στιγμή ένα νομικό δικαίωμα, αλλά ποτέ συγγενικούς δεσμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου