Φαίνεται ότι τα μόνα οργανωμένα αντανακλαστικά που διαθέτει η Ελληνική πραγματικότητα είναι τα μοιρολόγια.. κι’αυτά καλούνται πάντοτε να αναλάβουν τις όποιες ευθύνες που συνήθως απορρίπτουν όσοι ψηφίζονται γι’ αυτό. Στην παρούσα στιγμή, προκύπτει εκ του αποτελέσματος ότι οι ευθύνες δυστυχώς δεν συνάδουν στα προοδευτικά πρότυπα, αφού με κανένα τρόπο δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί που υποτίθεται ότι κατέχουν μακρά χειρί το ηθικό πλεονέκτημα, να έχουν υποπέσει σε οποιοδήποτε σφάλμα ή πλημμέλημα. Έτσι η ανικανότητα για άλλη μια φορά αφορά το στίγμα των άλλων και του παρελθόντος μόνο.
Ενώπιον του μακάβριου συμβάντος της απαρίθμησης των νεκρών- θυμάτων της βιβλικής καταστροφής, που συγκίνησε όλο τον πλανήτη, σας μεταφέρω ολίγα ανάλεκτα που προσδίδουν ιδιαίτερη ένταση στην περιγραφή των πρόσφατων γεγονότων. Ο Ιταλικός τύπος κατέγραψε με γλαφυρό τρόπο τις εντυπώσεις που προέκυψαν από το ρεπορτάζ των απεσταλμένων δημοσιογράφων, προβάλλοντας το ερώτημα. «Μήπως φταίει και η Ευρώπη;» Το ίδιο ερώτημα έθεσε και ο Γερμανικός τύπος. Μήπως όλη αυτή η λιτότητα που ισοπέδωσε κυριολεκτικά τον Ελληνικό λαό, είχε ως αποτέλεσμα να κάμψει και τις απαιτήσεις του για τις επιβεβλημένες δαπάνες της πολιτικής προστασίας του; Η μείωση των κονδυλίων είναι δραστική, και φέρει ανάγλυφες τις υπογραφές των κυβερνώντων από το μνημόνιο. Που τέθηκαν αβίαστα και δίχως καμία απολύτως διαμαρτυρία. Μετά από δεκαεπτά ώρες σκληρής διαπραγμάτευσης! Αντιθέτως οι εικόνες των ταλαιπωρημένων πυροσβεστών, για τον ξένο τύπο προκάλεσαν συμπάθεια, αφού και εδώ η εξαντλητική λιτότητα, έκανε το γύρο του κόσμου σε όλο της το μεγαλείο, προβάλλοντας τις ελλείψεις σε κάθε επίπεδο, διαστρέφοντας κάθε φιλότιμη προσπάθεια.
Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ανάκαμψης του φρονήματος των Ελλήνων, είναι η αίσθηση της διάθεσης για θυσία των πολιτικών μας, για την τιμή ενός κράτους, που δυστυχώς δεν βρίσκει καμία απολύτως ανταπόκριση στους κόλπους της κυβέρνησης. Και τούτο αναπαράγει τη διασπορά της σύγχυσης που έχει σπείρει δυστυχώς η φερόμενη ως προοδευτική διανόηση. Περιφρόνηση της λαϊκής οργής με απόδοση αποκλειστικής ευθύνης του λαού από πρώτης προβολής Υπουργό της, κατασυκοφάντηση της απαίτησης του κόσμου για άμεση απόδοση ευθυνών, και χυδαία μεταχείριση του ως παθητικού δέκτη των συνεπειών και μόνο, όπως ψέλλισε ο μη παραιτηθείς τελικά αρμόδιος Υπουργός.
Σε αυτό το αδιέξοδο η πολιτεία φέρει τη μείζονα ευθύνη για τις αναρχούμενες προσωπικότητες τις οποίες διαπλάθει, με αποτέλεσμα κάποιες από αυτές, όταν βρίσκουν τρόπο να βρεθούν στα ύψιστα αξιώματα, αποδεικνύονται λειψοί, και δεινοί παρατηρητές, περιγράφοντας τα πράγματα εκ του μακρόθεν και συμβιβάζονται σύντομα με τις πιο επιπόλαιες εξηγήσεις του τύπου -περί φυσικών φαινομένων, και ασύμμετρων απειλών- υιοθετώντας το σκεπτικό του ότι, στα δικαιώματα μας φταίνε πάντα οι άλλοι, με άμεση καταφυγή στην ασφάλεια που προσφέρει η υιοθέτηση του εύκολου και βολικού άλλοθι…
