Μέγα το της θαλάσσης κράτος

Μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του Μακεδονικού Αγώνα αφορά τη συμμετοχή των Κρητών αγωνιστών. Βλέπουμε χαρακτηριστικά στο ριζίτικο:
Ελάτε σεις ηρωικοί στη Κρήτης πολεμάρχοι
Τση Ηπειρου οι σταυραετοί και Μακεδονομάχοι.
Ρούβα και Βάρδα και Κλειδή και Θύμιε Καούδη
Κατσίγαρη και Πούλακα Σκουντρή και Νικολούδη
Τση μάνας Κρήτης οι γενιές οι χιλιοδοξασμένες.
Από τους 6000 εθελοντές του αγώνα οι μισοί περίπου ήταν Κρήτες, μπαρουτοκαπνισμένοι και ανάστατοι, μόλις λίγα  χρόνια μετά από το Αρκάδι με υψηλό το φρόνημα της ελευθερίας να πλημμυρίζει την ψυχή τους. Εκείνη την εποχή μάλιστα  η Κρήτη βρισκόταν σε αναταραχή με αίτημα το διακαή πόθο της Ένωσης της με την Ελλάδα. Γι αυτό στο νου τους  εξυφαινόταν ο μανδύας της μεγάλης πατρίδας που άξιζε όσες θυσίες και ανθρώπινες απώλειες.
Οι Κρήτες στελέχωσαν ιεραρχικά όλες τις μάχιμες  τάξεις. Ενδεικτικό είναι το γεγονός των τριών αρχηγών αφού μόνο ο ένας δεν ήταν κρητικός. Ο Παύλος Μελάς. Και που ο πρόωρος θάνατός του στέρησε ακόμη περισσότερη αίγλη. Οι άλλοι δύο ηταν ο Γεώργιος Κατεχάκης (Ρούβας) από το Ηράκλειο και ο Γεώργιος Τσόντος (Βάρδας) από το Ασκύφου.
Ο μητροπολίτης του Μακεδονικού Αγώνα Γερμανός Καραβαγγέλης  αναφέρει για τους Κρήτες πολεμιστές:
Γενναίοι, ευφυείς, τολμηροί, αποφασιστικοί, φιλόδοξοι έχοντας ανεπτυγμένο το εθνικόν αίσθημα.
Σήμερα η εξέλιξη των γεγονότων μας επισημαίνει ότι οι απειλή είναι και πάλι δίπλα μας. Και κάποιοι την αγνοούν επιδεικτικά.  Φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι κάθε επιτυχία που κερδίζεται με μάχες και αίμα, δεν παραγκωνίζεται από συμφωνίες προσωρινές. Είναι βαρύ το αξιακό φορτίο που διέπει τους αγώνες των τετιμημένων προγώνων.  Και δεν δικαιολογείται καμία άγνοια της ιστορίας.  Ούτε προσπάθεια παράφρασης της. Ας προσέχουν επίσης αυτοί που καταψήφισαν κάποιους γιατί δεν συμφωνούσαν με την πολιτική τους και σήμερα τους επικρίνουν γιατί δεν εναντιώνονται σε αυτούς που οι ίδιοι  τους εξέλεξαν για να διαχειριστούν τις αξίες  και το μεγαλείο μας στα χέρια τους! Θυμηθείτε! Το βάρος της απόδειξης και οι συνέπειες ανήκουν σε αυτούς που κρατούν στα χέρια τους τη βαριά κληρονομιά μας. Και ο τελικός έλεγχος σε εμάς.

ULTIMUS ANNUS CONFUSION IS

ULTIMUS ANNUS CONFUSIONIS

(Τελευταίο έτος σύγχυσης)

---

Γνωρίζετε γιατί οι κοινωνίες παρακμάζουν. Γιατί η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία, η ιδιοτέλεια και η διαφθορά, επηρεάζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, που οι τελευταίοι ως αποδέκτες τους, καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Σε πολλές περιπτώσεις οι  ωφελημένοι από την κατάσταση αυτή, δεν είναι παραπάνω από λίγες χιλιάδες άτομα. Τώρα, γνωρίζετε γιατί άλλες κοινωνίες δεν φθάνουν σε αυτό το σημείο. Γιατί οι θεσμοί τους λειτουργούν ανασταλτικά, περιορίζοντας τις κυρίαρχες μειοψηφίες, σε καθαρά περιθωριακό ρόλο, αναγκάζοντάς τες να προσαρμοσθούν στο καθολικό καλό και το συμφέρον του λαού τους. Λειτουργούν και υποδεικνύουν τη γραφικότητα τους, ως τα «κακομαθημένα παιδιά».

Η φύση λειτουργεί επουλώνοντας τα κενά και τις πληγές. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το μυαλό μας. Δεν ανέχεται το κενό, και προσπαθεί να το αναπληρώσει. Ελλείψει άλλου υλικού αγνοεί την πραγματικότητα και την αντικαθιστά με ένα μύθο!  Όπου τα χαρακτηριστικά του, συνήθως διατυπώνονται στις φράσεις «..δεν φταίμε εμείς» ή ότι «άλλοι φταίνε, που συνωμοτούν εναντίον μας..» Αυτό που παραμένει αιώνες τώρα αλώβητο, και δεν υπάρχει καμία δύναμη να το υποσκάψει, είναι η νοοτροπία μας.  Και κατά συνέπεια η υποταγή μας σε αυτήν. Ολόκληρα έθνη δοκιμάζονται από τους πειραματισμούς που αυτή τα οδηγεί ,προσφέροντας όπου δει «συνταγματικό άλλοθι» για την υιοθέτησή της από την πολιτική.

Οι κοινωνικές αγκυλώσεις διαθέτουν ισχυρό ψυχολογικό υπόβαθρο, σε υπέρμετρο βαθμό, τόσο που καταφέρνουν να σφραγίζουν τη συλλογική συνείδηση με διάφορους μύθους του παρελθόντος, που από τη χειμερία νάρκη οδηγούν σε νεκρική ακινησία.  Κάθε νεωτερισμός υποχρεώνεται και είναι καταδικασμένος να συγκριθεί με το στατικό παρελθόν.  Θεωρούμε πλασματικά ως πραγματικότητα τις ιδεοληψίες μας, οι οποίες διαθέτουν ταυτότητα αδιαμφισβήτητη και κατά συνέπεια υπερτερούν της λογικής, οδηγώντας φυσικά σε αδιέξοδο.  Ο παραδοσιακός άνθρωπος φοβάται! Μη τυχόν και πέσει θύμα των ανοικτών δυνατοτήτων και της νεωτερικότητας. Γιατί δεν το επιτρέπει ο εγκλωβισμός στο είδωλό του.

Η κοινωνική ανάταξη δεν είναι εύκολη.  Ως πρώτο ανάχωμα αποτελεί η προσπάθεια του αναβαπτισμού μας με το πραγματικό. Η στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί , θα  έχει την ανάγκη εκείνου του πνευματικού παραδείγματος, που προϋποθέτει περικοπή των φαντασιώσεων που μας κρατούν σε κοινωνικό λήθαργο.  Επίσης η τοποθέτηση της πραγματικότητας στο επίπεδο των αξιών, θα διαμορφώσει τα δεδομένα ούτως ώστε η δημοκρατία να πατά σε αξίες καθολικές απομυθοποιημένες από το φανταστικό κόσμο. Είναι η τελευταία φορά, μετά από την οποία καμία δικαιολογία δεν θα μας προστατεύει. Ο θεός συγχωρεί, η πραγματικότητα όμως όχι!