Κοινωνία των ΄'κολλητών΄' ή των πολιτών

Για άλλη μια φορά καλούμαστε να εκδηλώσουμε τη διάθεσή μας, φέρνοντας επιτέλους ένα τέλος στην αστάθεια του πολιτικού συστήματος που μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου, αναγκασθήκαμε να υπομένουμε, δίχως τη δυνατότητα ουσιαστικής αποτύπωσης,  αλλά θολής εξέλιξης, ορμώμενης πλέον από τα σύνδρομα του φόβου και της ανασφάλειας.  Εικόνα μιας κοινωνίας με μετέωρο δυναμισμό, αλλά υπό το καθεστώς σύγχισης. Σε αυτή την κατάσταση, ο ανατολισμός που μας διέπει πιέζεται, και η αμηχανία του εκδηλώνεται παροξυστικά. Ο μεσαίος χώρος ο οποίος μέχρι σήμερα καθόριζε λόγω της μάζας του τα δεδομένα, και την ευδαιμονία που η συγκυρία  εξυπηρετούσε, βρίσκεται σε καθεστώς διάτρησης, αφού η αδικία στους κόλπους του, έχει διαταράξει την ομοιογένειά του.

Ο κόσμος μέχρι σήμερα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να κατανοήσει πως είναι δυνατόν τόσα πράγματα για αρκετά χρόνια που διδάχθηκε μέσα από τα ΜΜΕ, σήμερα να αποτελούν άχρηστες συμβουλές, ένα αντικείμενο κενό περιεχομένου δίχως καμία χρήση. Διότι η σημερινή δυσάρεστη πολιτική εξέλιξη χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρησης, κάτι που το κοινό δεν έχει διδαχθεί, αφού δεν έχει φθάσει μέσα από τα ΜΜΕ σε καθεστώς ωρίμανσης. Μέσα στην (εμπόλεμη) κυριολεκτικά κατάσταση, διακρίνεται η αρχή του κακού, η οικογένεια να μάχεται το κράτος, έχοντας η πρώτη το ρόλο του πειρατή και το δεύτερο το ρόλο του τυράννου.

Δυστυχώς εκτοξευθήκαμε στη διάσταση του υπερσύγχρονου, δίχως να έχουμε περάσει από αυτή του σύγχρονου, με αποτέλεσμα ο οικογενειακός ιστός να παραμένει μεσαιωνικός, αν κρίνει κανείς από τα μέσα της προτίμησής του, που τα υποχρεώνει στο ήθος της κλειδαρότρυπας. Αντιθέτως θεωρεί το προβάδισμα του αισθήματος επί της λογικής ως σημείο αναφοράς του. Με αυτό τον τρόπο κάθε ένας από εμάς έφθασε στο σημείο της μεταβολής των αρετών του σε ελαττώματα, επιθυμώντας τα πάντα άκοπα, χωρίς να καταφέρνει να ευτυχεί με τις  απολαύσεις που κατά καιρούς γεύεται. Το μόνο ίσως που καθορίζει το μέτρο είναι η παιδική ανευθυνότητα από την οποία διακατεχόμαστε, μια ατομικότητα δηλαδή χωρίς λογοδοσία και καταλογισμό!

Από την άλλη πλευρά, το οικογενειακό περιβάλλον συντηρεί ή υποστηρίζει τους νέους του και μετά τα τριάντα, επιπροσθέτως τους προικοδοτεί γενναιόδωρα, έχοντάς τους ψυχικά εξαρτημένους, προσφέροντάς τους για παράδειγμα τον εξής κανόνα: ελευθερία δεν είναι η ανάληψη ευθύνης, αλλά η απαλλαγή από τον καταλογισμό. Σε αντίστιξη  της οικογένειας προς το κράτος μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο βυζαντινισμός μας, διατήρησε την δεσποτική ανατολική παράδοση και νοοτροπία, η οποία με τη σειρά της μεταδόθηκε και στην Δημοκρατία. Ετσι το πολιτικά μεταλλαγμένο αίσθημα της γονεϊκής προστασίας, διατήρησε απλά το διαδικαστικό μέρος της δημοκρατικής αρχής, υποβιβάζοντας τον αξιακό παράγοντα. Με άλλα λόγια οι δημοκρατικοί θεσμοί υποτάχθηκαν στις κατά καιρούς κομματικές πλειοψηφίες και μόνο.

Τηρούμε συνεπώς πάντα τις εκλογικές διαδικασίες παραβλέποντας τη συμμετοχή του πολίτη. Η ακρωτηριασμένη δημοκρατία αυτής της τάσης, εκθέτει τους πολίτες στη διαφθορά και τις αθέμιτες εύνοιες. Το δημοκρατικό καθεστώς ρυθμίζει χωρίς να εξουσιάζει, ενώ το καθεστώς της οικογενειοκρατίας οικειοποιείται την εξουσία, αποτρέποντας κάθε συμμετοχικό όφελος. Συνεπώς υπό τις παρούσες συνθήκες όλοι μας νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μία επιλογή απότοκο δήθεν διλημμάτων αλλά και  εκφοβισμού. Η αγωνία του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι καρπός αυτής της νοοτροπίας, η οποία απεγνωσμένα προσπαθεί να επιβιώσει, παρακάμπτοντας πολλές φορές το πολιτικό κόστος με υποχωρήσεις και παροχές.

Ελλείψει επιχειρημάτων, ο φόβος είναι το καλύτερο όπλο γι αυτούς που θα συνεχίσουν να επιζητούν να διαχειρίζονται την εξουσία. Και η υποταγή θα είναι η μόνη διέξοδος γι αυτούς που θα κάνουν το λάθος να φοβηθούν!