ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ

Ένας οδηγός για απάντηση στους προβληματισμούς όλων σχετικά με το ψευδοδιλημα Ευρώ ή δραχμή και εντος ή εκτος Ευρώπης.

Α) Τα μνημόνια καθεαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις, άρα από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις.

Β) Αφού οι δανειακές συμβάσεις που αποτελούν διεθνή συνθήκη δεν έχουν κυρωθεί κατα τη συνταγματική διαδικασία οι υποχρεώσεις που απορρέουν δεν έχουν υπερνομοθετική ισχύ ως κανόνες Διεθνούς δικαίου.
Συνεπώς οι μνημονιακοί Νόμοι μπορούν να καταργηθούν με μεταγενέστερο νόμο με απλή πλειοψηφία.

1. Το Συμβούλιο της Επικρατείας με την απόφαση Ολομέλειας 668/2012 αποφαίνεται ότι τα Μνομόνια αποτελούν πολιτικό προγραμμα και όχι Διεθνή Σύμβαση!

2. Για τη χρηματοδότηση από το ΔΝΤ δεν συνάφθηκε σύμβαση αλλά και δεν απαιτείται.
Διαμορφώνει απλά τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής του ενδιαφερόμενου κράτους, (letter of intent)
Συνεπώς τα μέτρα που συμπεριλαμβάνονται στο letter of intent συνιστούν απλώς προτεινόμενες πολιτικές.

3. Και οι δύο δανειακές Συμβάσεις έπρεπε να κυρωθούν από τη βουλή άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος, δεδομένου ότι δεν αποτελούν απλή Σύμβαση κρατικού Δανείου. Εάν είχαν κυρωθεί θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις εις βάρος της χώρας κατά το Σύνταγμα.
Για το τυπικό η πρώτη κατατέθηκε αλλά αποσύρθηκε και η δεύτερη ψηφίστηκε δύο φορές ως σχέδιο.

4. Απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τα δημοσιονομικά μέτρα που υποχρεούται να λάβει το Ελληνικό Κράτος.
Δεν απορρέουν διεθνείς δεσμεύσεις για τη χώρα διότι περιέχονται σε αυτήν ρυθμίσεις που λείπει η συντρέχουσα αρμοδιότητα για τη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνεπώς όλοι οι Νόμοι του Μνημονίου μπορεί να καταργηθούν με απλή πλειοψηφία. Και φυσικά αυτό δεν συνεπάγεται έξοδο απο το Ευρώ λόγω μη πρόβλεψης της διαδικασίας.

Στην περίπτωση καταγγελίας της δανειακής σύμβασης απο τους δανειστές.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτοί θα επιλέξουν τη ρήξη. Διότι και σε αυτή την περίπτωση το βασικό όπλο της χώρας βάσει του Διεθνούς Δικαίου είναι να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης! Για να διακόψει την πληρωμή του χρέους. Βλέπε παράδειγμα Αργεντινής αλλά και Ρωσίας!
Το ICSID διαιτητικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας, δίδυμου του ΔΝΤ αποφαίνεται σε προτεραιότητα απόλυτη των κοινωνικών λειτουργιών και υποχρεώσεων του κράτους έναντι των δανειστων του!

Κοινωνία των ΄'κολλητών΄' ή των πολιτών

Για άλλη μια φορά καλούμαστε να εκδηλώσουμε τη διάθεσή μας, φέρνοντας επιτέλους ένα τέλος στην αστάθεια του πολιτικού συστήματος που μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου, αναγκασθήκαμε να υπομένουμε, δίχως τη δυνατότητα ουσιαστικής αποτύπωσης,  αλλά θολής εξέλιξης, ορμώμενης πλέον από τα σύνδρομα του φόβου και της ανασφάλειας.  Εικόνα μιας κοινωνίας με μετέωρο δυναμισμό, αλλά υπό το καθεστώς σύγχισης. Σε αυτή την κατάσταση, ο ανατολισμός που μας διέπει πιέζεται, και η αμηχανία του εκδηλώνεται παροξυστικά. Ο μεσαίος χώρος ο οποίος μέχρι σήμερα καθόριζε λόγω της μάζας του τα δεδομένα, και την ευδαιμονία που η συγκυρία  εξυπηρετούσε, βρίσκεται σε καθεστώς διάτρησης, αφού η αδικία στους κόλπους του, έχει διαταράξει την ομοιογένειά του.

Ο κόσμος μέχρι σήμερα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να κατανοήσει πως είναι δυνατόν τόσα πράγματα για αρκετά χρόνια που διδάχθηκε μέσα από τα ΜΜΕ, σήμερα να αποτελούν άχρηστες συμβουλές, ένα αντικείμενο κενό περιεχομένου δίχως καμία χρήση. Διότι η σημερινή δυσάρεστη πολιτική εξέλιξη χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρησης, κάτι που το κοινό δεν έχει διδαχθεί, αφού δεν έχει φθάσει μέσα από τα ΜΜΕ σε καθεστώς ωρίμανσης. Μέσα στην (εμπόλεμη) κυριολεκτικά κατάσταση, διακρίνεται η αρχή του κακού, η οικογένεια να μάχεται το κράτος, έχοντας η πρώτη το ρόλο του πειρατή και το δεύτερο το ρόλο του τυράννου.

Δυστυχώς εκτοξευθήκαμε στη διάσταση του υπερσύγχρονου, δίχως να έχουμε περάσει από αυτή του σύγχρονου, με αποτέλεσμα ο οικογενειακός ιστός να παραμένει μεσαιωνικός, αν κρίνει κανείς από τα μέσα της προτίμησής του, που τα υποχρεώνει στο ήθος της κλειδαρότρυπας. Αντιθέτως θεωρεί το προβάδισμα του αισθήματος επί της λογικής ως σημείο αναφοράς του. Με αυτό τον τρόπο κάθε ένας από εμάς έφθασε στο σημείο της μεταβολής των αρετών του σε ελαττώματα, επιθυμώντας τα πάντα άκοπα, χωρίς να καταφέρνει να ευτυχεί με τις  απολαύσεις που κατά καιρούς γεύεται. Το μόνο ίσως που καθορίζει το μέτρο είναι η παιδική ανευθυνότητα από την οποία διακατεχόμαστε, μια ατομικότητα δηλαδή χωρίς λογοδοσία και καταλογισμό!

Από την άλλη πλευρά, το οικογενειακό περιβάλλον συντηρεί ή υποστηρίζει τους νέους του και μετά τα τριάντα, επιπροσθέτως τους προικοδοτεί γενναιόδωρα, έχοντάς τους ψυχικά εξαρτημένους, προσφέροντάς τους για παράδειγμα τον εξής κανόνα: ελευθερία δεν είναι η ανάληψη ευθύνης, αλλά η απαλλαγή από τον καταλογισμό. Σε αντίστιξη  της οικογένειας προς το κράτος μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο βυζαντινισμός μας, διατήρησε την δεσποτική ανατολική παράδοση και νοοτροπία, η οποία με τη σειρά της μεταδόθηκε και στην Δημοκρατία. Ετσι το πολιτικά μεταλλαγμένο αίσθημα της γονεϊκής προστασίας, διατήρησε απλά το διαδικαστικό μέρος της δημοκρατικής αρχής, υποβιβάζοντας τον αξιακό παράγοντα. Με άλλα λόγια οι δημοκρατικοί θεσμοί υποτάχθηκαν στις κατά καιρούς κομματικές πλειοψηφίες και μόνο.

Τηρούμε συνεπώς πάντα τις εκλογικές διαδικασίες παραβλέποντας τη συμμετοχή του πολίτη. Η ακρωτηριασμένη δημοκρατία αυτής της τάσης, εκθέτει τους πολίτες στη διαφθορά και τις αθέμιτες εύνοιες. Το δημοκρατικό καθεστώς ρυθμίζει χωρίς να εξουσιάζει, ενώ το καθεστώς της οικογενειοκρατίας οικειοποιείται την εξουσία, αποτρέποντας κάθε συμμετοχικό όφελος. Συνεπώς υπό τις παρούσες συνθήκες όλοι μας νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μία επιλογή απότοκο δήθεν διλημμάτων αλλά και  εκφοβισμού. Η αγωνία του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι καρπός αυτής της νοοτροπίας, η οποία απεγνωσμένα προσπαθεί να επιβιώσει, παρακάμπτοντας πολλές φορές το πολιτικό κόστος με υποχωρήσεις και παροχές.

Ελλείψει επιχειρημάτων, ο φόβος είναι το καλύτερο όπλο γι αυτούς που θα συνεχίσουν να επιζητούν να διαχειρίζονται την εξουσία. Και η υποταγή θα είναι η μόνη διέξοδος γι αυτούς που θα κάνουν το λάθος να φοβηθούν!