Η κρίση του νοήματος

Υπάρχουν στιγμές συνδεδεμένες με γεγονότα οι οποίες τη δεδομένη στιγμή
της κορύφωσής τους, γράφουν ιστορία. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές που παρασύρουν
τις μάζες, σε κάτι αδιαμόρφωτο, αλλά ταυτόχρονα κορυφαίο. Μέσα από την
αυθόρμητη συμμετοχή όλων. Η δυναμική τους μπορεί να αναζητηθεί αλλού, ίσως
στην ευκολία αντανακλαστικής απόκρισης, που δίχως κατεύθυνση διατηρεί μια
δόση αυτογνωσίας, αλλά και διάθεσης στην πρόκληση. Μέσα από τον αυτόματο
συγχρονισμό, χαρακτηριστικό των μαζών, που τις κατευθύνει μόνο ένα όπλο. Η
γλώσσα! Άλλοτε ευφυής, άλλοτε ξεκάθαρη και άλλοτε μονολεκτικά συνθηματική.
Με λίγα λόγια απειλητικά διεκδικητική. Όμως μέχρι εκεί.

Διότι αυτό που οδηγεί εν μέρει στην αφύπνιση, μέσα από το αδιέξοδο, την
αναζήτηση, την απελπισία, προσδοκά σε κάτι ανατρεπτικό που θα σηματοδοτήσει
την κατεύθυνσή του αξίζοντας την στωικότητα, που θα ανασύρει την αναγωγή του
σε κάτι μοναδικό! Πέρα και πάνω από τα κόμματα.

Πράγματι διανύουμε περίπου τον ένα μήνα αγωνίας, συναισθηματικής
προσήλωσης στο καθημερινό παρόν του κόσμου με την προσδοκία και την
αναμονή. Είναι όμως αλήθεια, σήμερα περισσότερο από ποτέ, ότι έχουμε απολέσει
το νόημα και τη σημασία του. Και όχι διότι πρόκειται όπως πολύ εύκολα θα
μπορούσε να ισχυριστεί κανείς για κρίση αξιών, αλλά για κρίση του ιδίου του
νοήματος. Όχι τι αξίζει και τι δεν, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί.

Στην ίδια κατάσταση, τα οικονομικά μας και τα πολιτικά στην κρίση του
νοήματος οφείλονται. Και η κρίση της ηγεσίας (πνευματικής, πολιτικής,
εκκλησιαστικής) σε τούτο ανάγεται. Κατά συνέπεια και σε ότι σχετίζεται στη
χάραξη της πορείας του έθνους.

Και η κρίση του λόγου (νέες ιδέες), που υποκρύπτει το απόλυτο κενό ιδεών,
¨αλλαγή παντού¨, υποδηλώνοντας κατεδάφιση των πάντων. Καθ’ ότι η ποιότητα
του λόγου θέτει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της στην ευφυϊα και την έκφραση κάθε
λαού.

Και στο ζητούμενο, στην κρίση δηλαδή του νοήματος χάνει το δρόμο του ο
κοινός νους! Αγνοούμε τι να ζητήσουμε από τη ζωή, την πολιτεία, η από τον εαυτό
μας και παραπαίουμε. Χάσαμε την αυτοπεποίθηση που μέχρι πρότινος μας
εξασφάλιζε η εθνική μας ταυτότητα, πολιορκημένοι από ερείπια και επιτήδειους.
Χάσαμε τον υγιή συντηρητισμό μας που επί αιώνες κράτησε το γένος μας αλώβητο.

Και φυσικά συντηρητισμός δεν έχει να κάνει με την οπισθοδρόμηση και την
κοινωνική αντίδραση. Αφού και η εξοικονόμηση είναι μια ένδειξη συντηρητισμού, η
οποία σε άλλη απόδοση, αποτελεί το αμυντικό μας σύστημα στην υπερκατανάλωση
και την επίθεση του ευτελούς. Κι’ αυτό διότι διατηρεί έντονο το συναίσθημα της

αξίας, και δεν υποτιμά εύκολα τον άνθρωπο, όπως συμβαίνει σε κάθε υγιή πολίτη.

Ο κακώς εννοούμενος προοδευτισμός, απαξιώνει εύκολα και ρέπει στην εύκολη
μεταβολή. Σε αντίθεση με το περιεχόμενο της ζωής και την προσήλωση στο νόημά
της δηλαδή τη δημιουργία και την προσφορά. Τούτο το νόημα υπονόμευσε μέχρι
την τελική κατάρρευση εδώ και δεκαπέντε χρόνια μια νέα ¨εθνική ιδεολογία¨.
Της αργομισθίας ή της ευκολίας ιδιοποιήσεως. Δηλαδή της επιβίωσης μέσω του
κυνισμού. Όμως, όλοι θα συμφωνήσετε ότι το βόλεμα καταλήγει στην αποσύνθεση
προωθώντας τους έρποντες και τους ανίκανους, ανάγοντας αυτούς ως σημαίνοντες
συνομιλητές. Με αποτέλεσμα να έχει ενταφιασθεί ο σεβασμός αλλά και πρόθεση
της ελάχιστης θυσίας.

Ολοι μας ανεξαιρέτως είμαστε υπεύθυνοι. Αφήσαμε την ανικανότητα να επιβάλλει
την μετριότητα και καταντήσαμε την Ελλάδα φολκλορική! Το νόημα της ζωής ως
δημιουργίας και προσφοράς κλονίσθηκε οδηγούμενο στη σημερινή υλική και
ηθική κατάρρευση, παραδίδοντας τα ηνία της τύχης μας στο λαϊκόφρονο πολιτισμό
των Μ.Μ.Ε! Διότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο πλούτος του λόγου δεν χρειάζεται,
η ιστορική μνήμη βλάπτει, η διανοητική άσκηση ενοχλεί. Καταστρέψαμε τις
δυνατότητές μας και αφεθήκαμε στον συνδικαλισμό και στη διαχείριση, έχοντας
πρότυπο την ιδιοτέλεια και την αδιαφορία.

Εν κατακλείδι ο κόσμος αναζητεί όραμα. Το πραγματοποιήσιμο και όχι το ουτοπικό
του οράματος ξεσηκώνει και συγκινεί. Γιατί μας μεταφέρει από το εγώ στο εμείς.
Από την κατοχή στη συμμετοχή για την ανάπτυξη του Εθνους.