Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΩΝ

Λίγο πριν από την είσοδο του καλοκαιριού, κι’ όσο πλησιάζει μια υποψία ζέφυρου, που αποφασιστικά ξεκινάει την ύπαρξή του κατά μήκος της ακτογραμμής, μας ξεσηκώνει ανατρέποντας κάθε προγραμματισμό. Διότι, ίσως και να είναι το άρωμα της θάλασσας που αφοπλίζει και επηρεάζει τις ισορροπίες. Αποφορτίζοντας τις σκέψεις μας λίγο από το βάρος. Ειδικά φέτος, θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια για να μετακυλήσουμε όσο φορτίο σηκώσαμε όλη την περίοδο των τελευταίων μηνών, αποτινάζοντάς το στην άμμο.
Γιατί πράγματι, πολλά τα δεινά της τελευταίας περιόδου. Κι’ έχουν ακουμπήσει πάνω μας με έναν παράξενο τρόπο. Σαν να στιγματιστήκαμε ανεξίτηλα. Με το στίγμα της ντροπής! Και σαν να μην αρκεί και αυτό, μέσα μας κυκλοφορεί η εντύπωση της ενοχής. Μια ενοχή που παρασύρει στο διάβα της μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά των ντροπιασμένων. Για ότι κάποιοι άλλοι επιτήδειοι έχουν προκαλέσει, κι εμείς το φορτωθήκαμε αδιαμαρτύρητα, με ένταση στην αρνητική του εξέλιξη. Ισως γιατί κι εμείς άθελά μας να το προξενήσαμε με την αδιαφορία μας.
Όμως άσχετα από το ποιος το προξένησε, εμείς αποκλειστικά υποστήκαμε τις συνέπειες. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Η διάγνωση κατέδειξε τον ασθενή, όχι όμως και τη θεραπεία. Διότι στην προκειμένη περίπτωση όλες οι προσπάθειες που έχουν επιχειρηθεί με σκοπό την διάσωση του ασθενούς, έχουν αποτύχει παταγωδώς. Και το μόνο που μας απομένει είναι ο πειραματισμός, με αμφίβολα αποτελέσματα διότι στα χέρια ερασιτεχνών.
Γι αυτό όλοι γίναμε μάρτυρες το τελευταίο διάστημα μιας μικρής εξέγερσης, η οποία πήρε τις διαστάσεις της μαζικής αντίδρασης κατά των κυβερνώντων και του αδιεξόδου των επιλογών των νέων μέτρων. Οι διαδηλώσεις ανέδειξαν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, μέσα και από την αρνητικότερη εξέλιξή τους. Την απώλεια ζωής τριών συνανθρώπων μας. Πρωτόγνωρο και ασύγκριτο συναίσθημα. Ισως λίγο την απόδοση να την προσφέρει η αρχαία τραγωδία.
Ο κόσμος μίλησε. Και προειδοποίησε. Και κάθε προσπάθεια αποκοπής του από τον τρόπο εκτόνωσής του, μόνο τραγικά αποτελέσματα θα αποφέρει. Είναι χαρακτηριστική η ένταση της απελπισίας του. Και δυστυχώς δεν φαίνεται να τελειώνει εδώ. Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί δεν είναι οι διαδηλώσεις. Αλλά η κατάθλιψη! Διότι οι άνθρωποι θα οδηγηθούν να αντιδράσουν με οδύνη και πένθος για τον εαυτό τους. Διότι ο τελευταίος θα αποτελέσει το μοιραίο στόχο της αρνητικής τους επιλογής. Αν διαπιστώσουν το ανέφικτο των προσπαθειών τους, τότε θα αφεθούν. Και όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε ο κατήφορος είναι εύκολη υπόθεση. Όταν δεν έχεις προοπτική και τρόπο διαφυγής. Τότε αυτό και μόνο που θα κυριαρχήσει, θα είναι ο φόβος! Μια γενιά φοβισμένων πολιτών!
Ενφοβα όντα, ευκόλως διαχειρίσιμα όντα. Αβουλα, και κατευθυνόμενα. Υποτελείς πολίτες ενός κράτους που συνετέλεσε στην αποδόμηση των προσδοκιών και των παρακαταθηκών του έθνους. Αδύναμου να διαχειριστεί τον ανθρώπινο πλούτο.
Και όπως αντιλαμβάνεσθε, η μεγαλύτερη ανησυχία είναι να απωλέσουμε το ανθρώπινο στοιχείο. Την κρίση και τον αυτοπροσδιορισμό του. Και να μείνουμε απλοί παρατηρητές μιας προσχηματικής διαχείρησης ανθρώπινων πόρων. Με τη λογική της ύστατης επιβολής κανόνων εξευτελισμού. Δίχως στόχο, δίχως προοπτική, δίχως μέλλον. Και αυτό μας επιβάλλεται να το υποστούμε από Διεθνείς τεχνοκρατικούς οργανισμούς. Το ΔΝΤ. Η κατάληξη μιας ένδοξης μεταολυμπιακής περιόδου. Σημαντικών επιτευγμάτων, τα οποία δυστυχώς δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά. Αφού εξέλειπε ο σχεδιασμός, η ομαδικότητα και η προοπτική.
Η Ελλάδα μέσα από την μακρόχρονη ιστορία της κατάφερε τα μέγιστα όταν και μόνο τότε που έθεσε οράματα. Όταν και μόνο μέσα από αυτά έδινε το παράδειγμα. Και ατύχησε φυσικά, κάθε φορά που παρεξέκλινε από αυτά και βυθίστηκε στην εσωστρέφεια και τον ατομικισμό.
Συνεπώς οι ένφοβοι πολίτες είναι υποτελείς στις ορέξεις και τις επιδιώξεις των άλλων. Είναι κακοί σύμβουλοι της ελπίδας και της μελλοντικής παρακαταθήκης τους. Γι’ αυτό ευάλωτοι. Η μόνη θεραπεία είναι η εκτόνωση τους. Όπως η συλλογικότητα τους προδιαθέτει. Με σύνεση ως σκεπτόμενοι άνθρωποι και μαζικότητα ως πολιτικοποιημένα όντα. Γιατί αυτή η γενιά διαθέτει κρίση.