Ετσι είναι…αν έτσι νομίζετε

Σεπτέμβριος και όλα μοιάζουν οικεία. Μέχρι και οι περικοπές του λόγου του κάθε Πρωθυπουργού, στη (ΔΕΘ), μοιάζουν να ακολουθούν αρμονικά μια αέναη συνέχεια, επαναλαμβανόμενη, δίχως εκπλήξεις. Όπως συνηθίζουν να λένε και οι Γάλλοι (Deja vú).
Τα ζητήματα είναι γνωστά. Και το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται επίσης. Ο λόγος που διαθέτουμε δεν ατενίζει το μέλλον. Συνεπώς κάθε νότα και διάθεση αισιοδοξίας, θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια ύπουλη μορφή συμβιβασμού για τα κακώς κείμενα. Η κεκτημένη ταχύτητα πτώσης, αφήνει αδιάφορα πίσω της τη σημασία και τις προεκτάσεις των γεγονότων.
Και με αυτό τον τρόπο ότι αισθανόμαστε με την οπτική μας, δεν είναι απαραίτητα και η ζητούμενη πραγματικότητα. Υπό την πίεση των γεγονότων ένα βρώμικο και πεταμένο υπόδημα μόνο απέχθεια δημιουργεί. Φαντασθείτε το όμως πάνω σε ένα πίνακα ζωγραφικής! Εκεί το απολαμβάνουμε και το θαυμάζουμε. Διότι αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης! Σ’ αυτή την περίπτωση νομίζω ότι αισιοδοξούμε και ατενίζουμε πιο διεισδυτικά την αλήθεια απ’ ότι με γυμνό οφθαλμό.
Όμως φαίνεται πως υποχωρούμε! Υπό το βάρος των περιστάσεων η αισιοδοξία δεν αντέχει να επιμένει ενάντια στην αρνητικότητα. Και αυτή η ανεπαίσθητη παθητικότητά της δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως έλλειψη στόχου. Αντιθέτως θα πρέπει να ερμηνευθεί ως κάτι το ανώτερο αφού, η προσδοκία που δημιουργεί ανατρέπει τη λογική που οδηγεί στο μηδέν. Συνεπώς η ίδια η απαισιοδοξία δεν είναι άλλο από μια θλιβερή παθητικότητα, η οποία ερμηνεύει αρνητικά την κατάσταση των πραγμάτων, στις εκάστοτε περιστάσεις και τη λογική τους. Η ιδέα εκφράζεται από την αισιοδοξία ενώπιον του ανοικτού χρονικού ορίζοντα που ατενίζει, η απουσία της ευνοεί τους κλειστούς κανόνες, αναζητώντας τη διαχείρηση εντός του περιορισμένου χρόνου που επιβάλεται, από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι ανάγκη να προβάλλουν όραμα και επίπεδο. Μια άνοδος ενός μικρόκοσμου μέσα στον οποίο κατ’ αντιστοιχία, αναδύονται οι μέτριοι και οι ανίκανοι που διεκδικούν την εξουσία.
Το απογοητευτικό βέβαια είναι ότι εμείς είμαστε συνένοχοι σε αυτό και τους το επιτρέπουμε. Ο λαός είναι ευφυής, αλλά δυστυχώς δίχως χαρακτήρα. Εγκλωβισμένος στο μεγαλόσχημο αλλά στερούμενος κοινής λογικής. Θυσιάζει τις πρακτικές λύσεις απέναντι στην ¨εξυπνάδα¨.
Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι είναι αρκετή όση κριτική έγινε στους πολιτικούς. Φυσικό και επόμενο. Τα βέλη που κατά καιρούς τους εκτοξεύσαμε, δεν βρίσκουν πλέον το στόχο. Όπως και τα μικρόβια όλο και περισσότερο ανθίστανται στα αντιβιοτικά. Μέχρι εδώ είναι αρκετά. Καιρός να αλλάξουμε ρότα και να κοιτάξουμε τον καθρέπτη. Σίγουρα είναι απογοητευτική η εικόνα και σίγουρα δεν μας αξίζει. Επιβάλεται να απεξαρτηθούμε από τον ζηλωτισμό προς τον στείρο λόγο και τη φανατική προσήλωση στον τύπο. Να απογαλακτισθούμε από το κατεστημένο. Διότι αυτό που τα συντηρεί είναι ο δογματικός συμβολισμός, εγκλωβισμένος με τη σειρά του στη λογοκρισία της ενοχλητικής πραγματικότητας. Ολη αυτή την κατάσταση οι γνωστοί άγνωστοι την εκμεταλλεύθηκαν πολιτικά, εμποδίζοντας τον λαό να ενηλικιωθεί και να ωριμάσει.
Το τίμημα της ανωριμότητας μας, είναι το πνευματικό έλλειμμα, η πνευματική μερικότητα.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι πρόοδος δεν είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής και νοοτροπίας. Ότι φαίνεται δεν είναι και απαραίτητα έτσι. Αυτή η αλόγιστη πίστη στην εικόνα, ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, υστερεί σε επανεξέταση. Διότι η εικόνα εξυπηρετεί την επιβολή του συμβόλου της, και όχι την ερμηνεία της η οποία θα επέτρεπε τον διάλογο και ίσως και την αμφισβήτηση. Και γιατί όχι, η ανυπακοή δημιουργεί τις προυποθέσεις εκείνες μέσα από τις οποίες ο στείρος συμβολισμός θα καταλήξει στα αζήτητα. Και τη θέση του θα πάρει η αγωγή, για την απόκτηση εκείνης της ταυτότητας την οποία όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ανάγκη. Της απελευθέρωσης του είναι μέσα από το φαίνεσθαι, μέσα από τις διαδοχικές εκρήξεις του. Συνεπώς ο σεβασμός που προκύπτει με αυτόν τον τρόπο δίνει το απαιτούμενο καύσιμο για μια άλλη κατάσταση που αναφέραμε πιο πάνω. Την αισιοδοξία!

Ζητείται Ελπίς

Σημαντική παράμετρος μιας κοινωνίας, αποτελεί και η αναζήτηση της ηθικής. Τούτο είναι αυτονόητο σε περιόδους φυσιολογικής εξέλιξης και ανώδυνης μετάβασης από το ατομικό στο συνολικό συμφέρον.
Τι συμβαίνει όμως όταν διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο κρίσης των κοινωνικών αξιών. Μια περίοδο όπου και το θεωρητικό επίχρισμα αναζητά διέξοδο διότι έχει εγκλωβιστεί στον αναρχούμενο ρεαλισμό της αρπακτικότητας, αποσπώμενο από μια λογική ιδανικού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει ιδανική πραγματικότητα.
Με λύπη όλοι μας παρατηρούμε μια στροφή του κοινωνικού ιστού στην οποία κυριαρχεί η υπέρβαση προς την ανηθικότητα. Μια κατάληξη η οποία έχει ολότελα ξεφύγει από κάθε όριο, με στόχο την επιβίωση! Η τελευταία μοιάζει να αποτελεί τεράστιο κοινωνικό βαρίδι, αφού η φυσική της ροπή είναι να μας στρέφει ανεπανόρθωτα προς τα πίσω!
Ο σύγχρονος ατομισμός, επέφερε την αναμενόμενη χαλάρωση του συλλογικού, και των μορφών διαβιώσεως. Στην αυταρέσκεια όλοι μας λαχταρούμε την επιδοκιμασία των άλλων, ανεξαρτήτως των μέσων δια των οποίων επιτεύχθηκε. Χάσαμε την έννοια της ηθικής, ως κοινωνικού ελέγχου, ενός πεδίου όπου ο σεβασμός του εαυτού μας θα εναρμονίζεται με την κοινωνική μας φύση.
Ενώπιον της απύθμενης αρνητικής φιλοδοξίας, η οποία δεν έχει άλλο τρόπο να υπάρξει, παρά μόνον με το να τρέπει καταστροφικά το κάθε μέσο σε σκοπό, ο σκοπός περιορίστηκε μονοσήμαντα στην επιβίωση. Κινδυνεύοντας να καταργήσουμε κάθε άλλη έννοια και υπόσταση όπου θα φιλοξενείται η στοιχειώδης λογική της ηθικής και του κοινωνικού ελέγχου
Πρώτον διαφθείραμε «..σε βαθμό αναπηρίας» τη γλώσσα μας, «..ακρωτηριάσαμε» τη γραφή μας, λοιδορήσαμε την πίστη μας, παραμορφώσαμε την ιστορία μας, εξανδραποδήσαμε την οικία μας . Με λίγα λόγια πλαστογραφήσαμε το μύθο μας, και φθάσαμε παραπαίοντας στην άκρη του νήματος! Διότι τώρα …ζητείται ελπίς!

Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΩΝ

Λίγο πριν από την είσοδο του καλοκαιριού, κι’ όσο πλησιάζει μια υποψία ζέφυρου, που αποφασιστικά ξεκινάει την ύπαρξή του κατά μήκος της ακτογραμμής, μας ξεσηκώνει ανατρέποντας κάθε προγραμματισμό. Διότι, ίσως και να είναι το άρωμα της θάλασσας που αφοπλίζει και επηρεάζει τις ισορροπίες. Αποφορτίζοντας τις σκέψεις μας λίγο από το βάρος. Ειδικά φέτος, θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια για να μετακυλήσουμε όσο φορτίο σηκώσαμε όλη την περίοδο των τελευταίων μηνών, αποτινάζοντάς το στην άμμο.
Γιατί πράγματι, πολλά τα δεινά της τελευταίας περιόδου. Κι’ έχουν ακουμπήσει πάνω μας με έναν παράξενο τρόπο. Σαν να στιγματιστήκαμε ανεξίτηλα. Με το στίγμα της ντροπής! Και σαν να μην αρκεί και αυτό, μέσα μας κυκλοφορεί η εντύπωση της ενοχής. Μια ενοχή που παρασύρει στο διάβα της μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά των ντροπιασμένων. Για ότι κάποιοι άλλοι επιτήδειοι έχουν προκαλέσει, κι εμείς το φορτωθήκαμε αδιαμαρτύρητα, με ένταση στην αρνητική του εξέλιξη. Ισως γιατί κι εμείς άθελά μας να το προξενήσαμε με την αδιαφορία μας.
Όμως άσχετα από το ποιος το προξένησε, εμείς αποκλειστικά υποστήκαμε τις συνέπειες. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Η διάγνωση κατέδειξε τον ασθενή, όχι όμως και τη θεραπεία. Διότι στην προκειμένη περίπτωση όλες οι προσπάθειες που έχουν επιχειρηθεί με σκοπό την διάσωση του ασθενούς, έχουν αποτύχει παταγωδώς. Και το μόνο που μας απομένει είναι ο πειραματισμός, με αμφίβολα αποτελέσματα διότι στα χέρια ερασιτεχνών.
Γι αυτό όλοι γίναμε μάρτυρες το τελευταίο διάστημα μιας μικρής εξέγερσης, η οποία πήρε τις διαστάσεις της μαζικής αντίδρασης κατά των κυβερνώντων και του αδιεξόδου των επιλογών των νέων μέτρων. Οι διαδηλώσεις ανέδειξαν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, μέσα και από την αρνητικότερη εξέλιξή τους. Την απώλεια ζωής τριών συνανθρώπων μας. Πρωτόγνωρο και ασύγκριτο συναίσθημα. Ισως λίγο την απόδοση να την προσφέρει η αρχαία τραγωδία.
Ο κόσμος μίλησε. Και προειδοποίησε. Και κάθε προσπάθεια αποκοπής του από τον τρόπο εκτόνωσής του, μόνο τραγικά αποτελέσματα θα αποφέρει. Είναι χαρακτηριστική η ένταση της απελπισίας του. Και δυστυχώς δεν φαίνεται να τελειώνει εδώ. Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί δεν είναι οι διαδηλώσεις. Αλλά η κατάθλιψη! Διότι οι άνθρωποι θα οδηγηθούν να αντιδράσουν με οδύνη και πένθος για τον εαυτό τους. Διότι ο τελευταίος θα αποτελέσει το μοιραίο στόχο της αρνητικής τους επιλογής. Αν διαπιστώσουν το ανέφικτο των προσπαθειών τους, τότε θα αφεθούν. Και όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε ο κατήφορος είναι εύκολη υπόθεση. Όταν δεν έχεις προοπτική και τρόπο διαφυγής. Τότε αυτό και μόνο που θα κυριαρχήσει, θα είναι ο φόβος! Μια γενιά φοβισμένων πολιτών!
Ενφοβα όντα, ευκόλως διαχειρίσιμα όντα. Αβουλα, και κατευθυνόμενα. Υποτελείς πολίτες ενός κράτους που συνετέλεσε στην αποδόμηση των προσδοκιών και των παρακαταθηκών του έθνους. Αδύναμου να διαχειριστεί τον ανθρώπινο πλούτο.
Και όπως αντιλαμβάνεσθε, η μεγαλύτερη ανησυχία είναι να απωλέσουμε το ανθρώπινο στοιχείο. Την κρίση και τον αυτοπροσδιορισμό του. Και να μείνουμε απλοί παρατηρητές μιας προσχηματικής διαχείρησης ανθρώπινων πόρων. Με τη λογική της ύστατης επιβολής κανόνων εξευτελισμού. Δίχως στόχο, δίχως προοπτική, δίχως μέλλον. Και αυτό μας επιβάλλεται να το υποστούμε από Διεθνείς τεχνοκρατικούς οργανισμούς. Το ΔΝΤ. Η κατάληξη μιας ένδοξης μεταολυμπιακής περιόδου. Σημαντικών επιτευγμάτων, τα οποία δυστυχώς δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά. Αφού εξέλειπε ο σχεδιασμός, η ομαδικότητα και η προοπτική.
Η Ελλάδα μέσα από την μακρόχρονη ιστορία της κατάφερε τα μέγιστα όταν και μόνο τότε που έθεσε οράματα. Όταν και μόνο μέσα από αυτά έδινε το παράδειγμα. Και ατύχησε φυσικά, κάθε φορά που παρεξέκλινε από αυτά και βυθίστηκε στην εσωστρέφεια και τον ατομικισμό.
Συνεπώς οι ένφοβοι πολίτες είναι υποτελείς στις ορέξεις και τις επιδιώξεις των άλλων. Είναι κακοί σύμβουλοι της ελπίδας και της μελλοντικής παρακαταθήκης τους. Γι’ αυτό ευάλωτοι. Η μόνη θεραπεία είναι η εκτόνωση τους. Όπως η συλλογικότητα τους προδιαθέτει. Με σύνεση ως σκεπτόμενοι άνθρωποι και μαζικότητα ως πολιτικοποιημένα όντα. Γιατί αυτή η γενιά διαθέτει κρίση.

ENAΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ

Είναι λίγος καιρός τώρα που βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικά, από τα μέσα και ειδικά την τηλεόραση, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό της.
Καταβάλει προς τούτο κάθε φιλότιμη προσπάθεια να μας πληροφορήσει, κυνηγώντας και αναλύοντας την είδηση, έχοντας για πρωταγωνιστές όπως σε κάθε περίπτωση, τους ειδικούς. Κριτική, ανάλυση, συμπέρασμα, άνεση στην τοποθέτηση, μια εξωφρενική ευκολία, που σε κάνει να θαυμάζεις την τόση γνώση που κρύβει αυτός ο τόπος!
Για τον παρατηρητή, αυτό που μπερδεύει τις περισσότερες φορές τους (ειδικούς) είναι η αβεβαιότητα μιας βάσης να σταθούν, από κάπου να αρχίσουν. Σχεδόν κάθε μέρα, έχουμε μεταβολή των δεδομένων, και κάθε νέο επιχείρημα, ανατρέπει το αμέσως προηγούμενο. Ενας κόσμος στην αίθουσα αναμονής. Εκκρεμότητες που συσσωρεύονται, ευκαιρίες που ναυαγούν, ισορροπίες που ανατρέπονται. Ο τόσο καλά οχυρωμένος, οργανωμένος και φροντισμένος μηχανισμός πάνω στον οποίο στηρίζεται ο ιδιωτικός και δημόσιος βίος, αποδεικνύεται εξαιρετικά ευάλωτος.
Αραγε, τι θα ακολουθήσει; Ο καλύτερος, έχει να επιδείξει μια σεισμοπαθή λογική, ευάλωτη στα ρίχτερ.
Νομίζω την καλύτερη ατάκα την είπε ο μεγάλος Πλάτων <.. Αν θες να λύσεις το δυσκολότερο πρόβλημα, ανάθεσέ το σε ένα τεμπέλη! Αυτός σίγουρα για να αποφύγει την καταπόνηση, είναι σίγουρο ότι θα βρει τον καλύτερο και ευκολότερο τρόπο για να το καταφέρει!>
Υ.Γ. Οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα, γεγονότα, ή καταστάσεις, είναι τυχαία και αποκλειστικά δικό σας δημιούργημα.