Είναι φυσικό σε έναν οργανισμό που απασχολεί 50.000 άτομα να υπάρχουν άτυχες στιγμές. Ομως η συχνότητα των «άτυχων» στιγμών δείχνει ότι στην Αστυνομία υπάρχουν σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα, τα οποία δυσκολεύουν τόσο τους πολίτες όσο και τους ίδιους τους αστυνομικούς.
Συνοπτικά οι σοβαρές πληγές της Ελληνικής Αστυνομίας είναι οι παρακάτω:
1 Ο υδροκεφαλισμός και η γραφειοκρατία στην οργάνωσή της. Στην ουσία τα πάντα εκπορεύονται από το Αρχηγείο σε μια μείξη επιτελικής και επιχειρησιακής δράσης. Η αστυνόμευση του πιο απομακρυσμένου χωριού οργανώνεται από τους γραφειοκράτες του κέντρου!
2 Ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με την εκάστοτε κυβέρνηση. Η επιλογή τής εκάστοτε ηγεσίας, συχνά χωρίς διαφανείς διαδικασίες και χωρίς διακομματική συναίνεση, συντελεί στην υπονόμευση και στην αδυναμία της. Ετσι η Αστυνομία δεν λειτουργεί ως κρατική υπηρεσία, αλλά ως κυβερνητικός μηχανισμός εξουσίας.
3 Κάθε χρόνο, με τις ετήσιες κρίσεις η Αστυνομία «ανακατεύεται», συχνά χωρίς σχέδιο, χωρίς λογική και με βάση τις συγκυρίες. Ετσι, μέχρι να μάθει κάποιος αξιωματικός το αντικείμενο της θέσης στην οποία τοποθετήθηκε, έρχονται οι επόμενες κρίσεις και βρίσκεται αλλού ή αποστρατεύεται. Ο μέσος όρος παραμονής των διευθυντών των Αστυνομικών Διευθύνσεων Νομών μόλις που ξεπερνάει τον έναν χρόνο.
4 Η ελλειμματική εκπαίδευση. Παρά την εισαγωγή των πανελλήνιων εξετάσεων για την πρόσληψη αστυνομικών από το 1995, τα εκπαιδευτικά προγράμματα τόσο της Σχολής Αξιωματικών όσο και της Σχολής Αστυφυλάκων απέχουν από το να παρέχουν σύγχρονη αστυνομική εκπαίδευση, ενώ δεν δίνεται καμία σημασία στην παροχή γενικής παιδείας.
5 Η έλλειψη επιστημονικής υποστήριξης στο καθημερινό αστυνομικό έργο και στην ίδια την αστυνομική εκπαίδευση. Συχνά οι ειδικοί επιστήμονες είναι εξοβελιστέοι από την Αστυνομία και οι αστυνομικοί τούς βλέπουν πάντα με καχυποψία.
6 Η πολυδιάσπαση των αστυνομικών υπηρεσιών και ο κατακερματισμός του αστυνομικού έργου. Υπάρχουν πολλές μικρές και αδύναμες υπηρεσίες, πολλά αστυνομικά τμήματα, που σημαίνουν πολλές θέσεις διοίκησης, πολλές γραμματείες και πολλές ανάγκες σε προσωπικό για να είναι απλώς τα γραφεία ανοιχτά. Αποτέλεσμα; Ελάχιστοι αστυνομικοί στο δρόμο και στην προστασία του πολίτη.
7 Ο πληθωρισμός των βαθμών και η παρουσιαζόμενη υστέρηση σε γνώσεις και δεξιότητες των υψηλόβαθμων σε σχέση με τους χαμηλόβαθμους αστυνομικούς. Μεγάλος αριθμός στρατηγών και γενικά ανώτατων αξιωματικών, που σημαίνει ότι επικρατεί η νοοτροπία ότι τα αστέρια, και όχι οι γνώσεις και οι εμπειρίες, κάνουν τη διαφορά.
8 Η λειτουργία της Αστυνομίας γίνεται εκτός κοινωνίας. Η ιδεολογική προκατάληψη, η οποία αναπαράγεται από τις δομές της Αστυνομίας και την εκπαίδευση των αστυνομικών και που θεωρεί τον πολίτη τουλάχιστον παρείσακτο, αν όχι εχθρό και εν δυνάμει ύποπτο, συμβάλλει στην έλλειψη εμπιστοσύνης, στην έλλειψη πληροφοριών, στην ανυπαρξία κοινωνικής λογοδοσίας.
9 Η διαφθορά, η οποία σαν αίτιο και αποτέλεσμα όλων των παραπάνω μαζί, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, διαχέεται σε ένα εύρος από την απλή εξυπηρέτηση-ρουσφέτι μέχρι τον εκβιαστικό χρηματισμό. Η κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη.
10 Η συχνή λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος των αστυνομικών, όχι ως ένα ακόμη επίπεδο αναβάθμισης της δημοκρατικότητας και υποστήριξης των αιτημάτων του κλάδου, αλλά ως συντεχνιακή ομάδα υποστήριξης της αστυνομικής καταστολής. Ετσι επικρατεί σύγχυση του ρόλου των αστυνομικών και συχνή αντιπαράθεση με την κοινή γνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου