Ενα ...GPS εποχής

Το δικό τους GPS (Σύστημα Παγκόσμιου Εντοπισμού Θέσης) φαίνεται πως είχαν οι αρχαίοι, σύμφωνα με τους επιστήμονες του Εργαστηρίου Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όπως γράφουν Tα Νεα , πρόκειται για τον πολύ γνωστό σε όλους Μηχανισμό των Αντικυθήρων, ο οποίος μπορούσε να προσδιορίζει το γεωγραφικό μήκος κάθε περιοχής και να χρησιμεύει στη δημιουργία αξιόπιστων χαρτών από τον 2ο αιώνα π.Χ.

Αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε το Γκρίνουιτς ούτε ο Ισημερινός, οι Έλληνες αστρονόμοι είχαν προσδιορίσει έναν μεσημβρινό ο οποίος διερχόταν από τη Ρόδο και την Αλεξάνδρεια και ο οποίος χρησιμοποιείτο για να υπολογίζεται η απόσταση και η θέση διαφόρων προορισμών.

Σύμφωνα με τον διευθυντή του Εργαστηρίου Αστροφυσικής, Ξενοφώντα Μουσά, με τον τρόπο αυτό και με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, δημιουργούνταν αξιόπιστοι χάρτες που περιλάμβαναν νέες περιοχές.

Ο Μηχανισμός μπορούσε να προσδιορίζει το γεωγραφικό μήκος διαφόρων περιοχών αξιοποιώντας την εύρεση της θέσης της Σελήνης στον ουρανό.

Πιο συγκεκριμένα, όταν ένα πλοίο ξεκινούσε από τη Ρόδο με σκοπό να μετρήσει το γεωγραφικό μήκος στις Συρακούσες ή στο Γιβραλτάρ, ο πλοηγός όριζε στον μηχανισμό τη θέση της Σελήνης όπως αυτή φαινόταν στον ουρανό της περιοχής απ΄ όπου σάλπαρε, δηλαδή τη Ρόδο.

Έβρισκε λοιπόν τη θέση της Σελήνης σε σχέση με τη θέση κάποιου λαμπρού αστεριού που εκείνη την ώρα έβλεπε.

Όταν έπειτα από λίγες ημέρες το πλοίο βρισκόταν στις Συρακούσες ή στο Γιβραλτάρ, ο πλοηγός μετρούσε τη διαφορά θέσης της Σελήνης ανάμεσα στην πρόβλεψη του μηχανισμού, που τους έδειχνε πού είναι η Σελήνη στη Ρόδο και την πραγματική θέση της Σελήνης που έβλεπαν στον ουρανό.

Από τη διαφορά που προέκυπτε καθόριζε το γεωγραφικό μήκος της περιοχής όπου βρισκόταν.

Τα αστυνομικά...ατυχήματα!

Είναι φυσικό σε έναν οργανισμό που απασχολεί 50.000 άτομα να υπάρχουν άτυχες στιγμές. Ομως η συχνότητα των «άτυχων» στιγμών δείχνει ότι στην Αστυνομία υπάρχουν σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα, τα οποία δυσκολεύουν τόσο τους πολίτες όσο και τους ίδιους τους αστυνομικούς.
Συνοπτικά οι σοβαρές πληγές της Ελληνικής Αστυνομίας είναι οι παρακάτω:

1 Ο υδροκεφαλισμός και η γραφειοκρατία στην οργάνωσή της. Στην ουσία τα πάντα εκπορεύονται από το Αρχηγείο σε μια μείξη επιτελικής και επιχειρησιακής δράσης. Η αστυνόμευση του πιο απομακρυσμένου χωριού οργανώνεται από τους γραφειοκράτες του κέντρου!

2 Ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με την εκάστοτε κυβέρνηση. Η επιλογή τής εκάστοτε ηγεσίας, συχνά χωρίς διαφανείς διαδικασίες και χωρίς διακομματική συναίνεση, συντελεί στην υπονόμευση και στην αδυναμία της. Ετσι η Αστυνομία δεν λειτουργεί ως κρατική υπηρεσία, αλλά ως κυβερνητικός μηχανισμός εξουσίας.

3 Κάθε χρόνο, με τις ετήσιες κρίσεις η Αστυνομία «ανακατεύεται», συχνά χωρίς σχέδιο, χωρίς λογική και με βάση τις συγκυρίες. Ετσι, μέχρι να μάθει κάποιος αξιωματικός το αντικείμενο της θέσης στην οποία τοποθετήθηκε, έρχονται οι επόμενες κρίσεις και βρίσκεται αλλού ή αποστρατεύεται. Ο μέσος όρος παραμονής των διευθυντών των Αστυνομικών Διευθύνσεων Νομών μόλις που ξεπερνάει τον έναν χρόνο.

4 Η ελλειμματική εκπαίδευση. Παρά την εισαγωγή των πανελλήνιων εξετάσεων για την πρόσληψη αστυνομικών από το 1995, τα εκπαιδευτικά προγράμματα τόσο της Σχολής Αξιωματικών όσο και της Σχολής Αστυφυλάκων απέχουν από το να παρέχουν σύγχρονη αστυνομική εκπαίδευση, ενώ δεν δίνεται καμία σημασία στην παροχή γενικής παιδείας.

5 Η έλλειψη επιστημονικής υποστήριξης στο καθημερινό αστυνομικό έργο και στην ίδια την αστυνομική εκπαίδευση. Συχνά οι ειδικοί επιστήμονες είναι εξοβελιστέοι από την Αστυνομία και οι αστυνομικοί τούς βλέπουν πάντα με καχυποψία.

6 Η πολυδιάσπαση των αστυνομικών υπηρεσιών και ο κατακερματισμός του αστυνομικού έργου. Υπάρχουν πολλές μικρές και αδύναμες υπηρεσίες, πολλά αστυνομικά τμήματα, που σημαίνουν πολλές θέσεις διοίκησης, πολλές γραμματείες και πολλές ανάγκες σε προσωπικό για να είναι απλώς τα γραφεία ανοιχτά. Αποτέλεσμα; Ελάχιστοι αστυνομικοί στο δρόμο και στην προστασία του πολίτη.

7 Ο πληθωρισμός των βαθμών και η παρουσιαζόμενη υστέρηση σε γνώσεις και δεξιότητες των υψηλόβαθμων σε σχέση με τους χαμηλόβαθμους αστυνομικούς. Μεγάλος αριθμός στρατηγών και γενικά ανώτατων αξιωματικών, που σημαίνει ότι επικρατεί η νοοτροπία ότι τα αστέρια, και όχι οι γνώσεις και οι εμπειρίες, κάνουν τη διαφορά.

8 Η λειτουργία της Αστυνομίας γίνεται εκτός κοινωνίας. Η ιδεολογική προκατάληψη, η οποία αναπαράγεται από τις δομές της Αστυνομίας και την εκπαίδευση των αστυνομικών και που θεωρεί τον πολίτη τουλάχιστον παρείσακτο, αν όχι εχθρό και εν δυνάμει ύποπτο, συμβάλλει στην έλλειψη εμπιστοσύνης, στην έλλειψη πληροφοριών, στην ανυπαρξία κοινωνικής λογοδοσίας.
9 Η διαφθορά, η οποία σαν αίτιο και αποτέλεσμα όλων των παραπάνω μαζί, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, διαχέεται σε ένα εύρος από την απλή εξυπηρέτηση-ρουσφέτι μέχρι τον εκβιαστικό χρηματισμό. Η κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη.

10 Η συχνή λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος των αστυνομικών, όχι ως ένα ακόμη επίπεδο αναβάθμισης της δημοκρατικότητας και υποστήριξης των αιτημάτων του κλάδου, αλλά ως συντεχνιακή ομάδα υποστήριξης της αστυνομικής καταστολής. Ετσι επικρατεί σύγχυση του ρόλου των αστυνομικών και συχνή αντιπαράθεση με την κοινή γνώμη.

Αλβανικός ανθελληνισμός

<<...Ενα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου που διαπράχθηκε προσφάτως στη Χειμάρρα της Αλβανίας και το κύμα συμπαράστασης στον δολοφόνο, που ξέσπασε, δείχνει ότι στη γειτονική μας χώρα επωάζεται ο ακραίος ανθελληνισμός.

Δράστης ένας εικοσιτετράχρονος Αλβανός και θύμα ο ελληνικής καταγωγής εργοδότης του. Τα κίνητρα ήταν οικονομικά και η αστυνομία συνέλαβε τον νεαρό, αποκαλύπτοντας φρικιαστικές λεπτομέρειες γύρω από τη δολοφονία. Αν όμως η αποτρόπαια πράξη, αυτή καθαυτή, προκαλεί απέχθεια, τα όσα ακολούθησαν σοκάρουν. Μέσα από τα blogs στο Διαδίκτυο επιχειρείται η ηρωοποίηση του νεαρού διότι σκότωσε έναν Ελληνα! Τα ιστολόγια μεγάλων εφημερίδων, στα οποία παρεμβαίνουν για να καταθέσουν τις απόψεις τους καθημερινά εκατοντάδες αναγνώστες, αλλά και προσωπικά ηλεκτρονικά σημειωματάρια, πλημμυρίζουν μίσος.

«Ολοι μας πρέπει να σκοτώσουμε έναν Ελληνα», γράφει ένας εξ αυτών. Ενας άλλος, απευθυνόμενος στον δράστη, λέει ότι «αν σκότωνες τον Ελληνα δήμαρχο της Χειμάρρας θα ήσουν ο νέος Γκεόργκ Κάστριοτ» (σημ.: ο εθνικός ήρωας των Αλβανών) και κάποιος τρίτος δήλωνε πως «καλός Ελληνας είναι ο ψόφιος Ελληνας»!

Το θύμα είχε «βεβαρημένο» βιογραφικό: Ετρεχε στις φλέβες του ελληνικό αίμα και άρα ήταν κάκιστος εργοδότης –άλλωστε οι περισσότεροι Αλβανοί θεωρούν συλλήβδην τους εργοδότες τους στην Ελλάδα δυνάστες και ρατσιστές– και ήταν συγγενής, με το ίδιο μάλιστα επώνυμο του ομογενούς δημάρχου της Χειμάρρας, τον οποίο κάποιες αμφιλεγόμενες δηλώσεις και ενέργειες τον έχουν φέρει στο στόχαστρο του αλβανικού εθνικισμού. Επομένως, «ορθώς έπραξε ο εικοσιτετράχρονος, ο οποίος όχι μόνο δεν πρέπει να τιμωρηθεί για την αποτρόπαια πράξη του, αλλά το σωστό και εθνικά πρέπον θα ήταν να αναρτηθεί η φωτογραφία του πλάι σ’ εκείνη του Σκεντέρμπεη».

Υπερβολές και μεμονωμένες ακραίες αντιδράσεις κάποιων φανατικών; Οχι, δυστυχώς. Παρόμοιες εκδηλώσεις είχαμε και άλλες στο παρελθόν με χαρακτηριστικότερη εκείνη της απαγωγής λεωφορείου στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ο εκτελεσθείς, μαζί μ’ έναν Ελληνα όμηρό του, από την αλβανική αστυνομία, έξω από το Ελβασαν Φλαμουρ Πίσλι, έγινε και λαϊκό τραγούδι, ως ο Αλβανός που συγκρούστηκε με τους Ελληνες ρατσιστές και ας επρόκειτο για την ενέργεια ενός μισότρελου ανθρώπου.

Ο ανθελληνισμός σαρώνει την αλβανική κοινωνία παρά τις άριστες σχέσεις των δυο χωρών στο πολιτικό επίπεδο, την παρουσία στην Ελλάδα αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, και το κύμα συμπάθειας προς τον κοινό δολοφόνο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια έκφρασή του.

O ανθελληνισμός στη γειτονιά μας άρχισε να λαμβάνει –και με δικές μας ευθύνες– επικίνδυνες διαστάσεις. Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι δεν φαίνεται στην Αλβανία να αντιδρά κανείς στη ραγδαία εξάπλωσή του. Οπως συνέβαινε έως και μέχρι πρότινος στην Ελλάδα, όπου μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αξίωνε την εκδίωξη των Αλβανών για να εξαλειφθεί η εγκληματικότητα!..>>