Αντεπίθεση

Νομίζω την τελευταία περίοδο όλοι παρακολουθήσαμε την εξέλιξη της υγείας του Αρχιεπισκόπου, και διαπιστώσαμε πόσο απασχόλησε την κοινή γνώμη. Είδαμε επίσης τι διαδραματίσθηκε στα ΜΜΕ με τις αντιπαραθέσεις και τους διαξιφισμούς. Παρατηρήσαμε καθηγητές Πανεπιστημίου εξέχοντες ιατρούς, να διαστασταυρώνουν τα ξίφη τους με τρόπο που δεν κολάκευε την επιστημοσύνη τους αλλά και δεν δικαιολογούσε τη θέση την οποία κατέχουν. Από την άλλη πλευρά οι διάδοχοι της θέσης αρχιερείς, να λιβανίζουν τριγυρίζοντας απειλητικά το κύρος του θεσμού. Ολοι σχηματίσαμε άποψη, του τι μέλει γενέσθαι, μη δυνάμενοι να κατανοήσουμε την τόση σπουδή. Αλλωστε κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει ότι η Εκκλησία δεν ακολουθεί τους κανόνες της πολιτικής εξουσίας, αλλά σύμφωνα με το κανονικό Δίκαιο διοικείται συνοδικά. Δηλαδή από την Ιερά Σύνοδο, προισταμένου του Αρχιεπισκόπου και μόνο. Συνεπώς ακόμη δεν τίθεται θέμα κενού εξουσίας.
Αντιθέτως σήμερα ο μακαριώτατος κατά την έξοδό του από το Νοσοκομείο, αντιμετώπισε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, όπως ακριβώς του επέβαλε το κύρος του Ποιμενάρχη. Με γαληνότητα και σταθερότητα. Με τη στωικότητα ενός δοκιμαζόμενου ανθρώπου αλλά με πίστη και υπομονή. Τις γνωστές αρετές που τον διακρίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Σε αυτή τη στροφή της ζωής του δείχνει ποιος έχει τον κόσμο με το μέρος του, αλλά και αποδεικνύει ότι γνωρίζει ότι και από αυτήν τη δοκιμασία θα βγει νικητής.