Σούζαν Ίτον: «Στο εξής κι εμείς θα πεθαίνουμε καθημερινά» λέει ο πατέρας του δολοφόνου
Παράλληλα, ο δικηγόρος κ. Ζέλλιος επισημαίνει ότι οι ντόπιοι εξακολουθούν να είναι σοκαρισμένοι από το ειδεχθές έγκλημα, ενώ «ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝα τεράστιο αίσθημα ενοχής και ντροπής. Σε όλη την Κρήτη διακατέχονται από ένα αίσθημα ευθύνης, τόσο πολύ ώστε συνεχίζω να τους υπενθυμίζω ότι σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άτομα που είναι καλά και άτομα που είναι κακά».
Πολλά πράγματα εξηγούνται με τη λογική. Άλλα πάλι επειδή περιβάλλονται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά βυθίζονται στην παρεξήγηση, όταν αναπτύσσουν μια λογική που ακροβατεί με το παράλογο.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της κρητικής πραγματικότητας είναι ο παρορμητισμός, ο οποίος όμως αναπτύχθηκε δυσανάλογα, ξεπερνώντας τα όρια του ανεκτού και πλησίασε επικίνδυνα τα ένστικτα. Και αυτά με τη σειρά τους αφέθηκαν και επικράτησαν της λογικής. Αναφέρομαι σχετικά στην περίπτωση εκείνη όπου οι άνθρωποι έχουν κυριολεκτικά μπλεχτεί με την εικόνα τους. Η στρεβλή τροφοδότηση της υπεροχής μέσω της δύναμης, η αυταπάτη της ακαταμάχητης δύναμης και της επιβολής των ενστίκτων, παραχωρεί διέξοδο σε ότι απωθημένο.
Πράγματι πολλές φορές η ίδια η κοινωνία δια της σιωπής φαίνεται να επικροτεί, ταυτιζόμενη στην έννοια της έλλειψης και της απόλαυσης. Όπου η αδιάκοπη αναζήτηση της τελευταίας διακρίνεται όταν ενεργεί εκτός ορίων, ικανοποιώντας τις ανάγκες και δυναμώνει την επιθετικότητα. Και έτσι τις περισσότερες φορές το ατύχημα έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα όταν νομίζαμε ότι το ελέγχουμε.
Σε κάθε περίπτωση σε μια παρόμοια κατάσταση οι σκέψεις εγκλωβίζουν τα συναισθήματα τα οποία υποχωρούν και αναδύονται στην επιφάνεια ως εικονική πραγματικότητα μέσα από τα όνειρα. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα γιατί αυτή μας πληγώνει απλά και μόνο επειδή στον καθρέπτη επιστρέφει η κακή εικόνα μας. Και τυφλωμένοι επιστρέφουμε στο μύθο μας, ενεργώντας επιπόλαια ως μια κοινωνία τυφλών.
Είμαστε κάτοχοι της πραγματικής αλήθειας την οποία όμως φοβούμενοι την κρατάμε φυλαγμένη πίσω από βαριές πόρτες. Είναι πολύ κρίσιμο να κατανοήσουμε πως ο μόνος τρόπος να επιβάλλουμε το πραγματικό βρίσκεται στον πολιτισμό μας, ο οποίος πάντα καταφέρνει να εξημερώνει τις φαντασιώσεις. Ας μην μπερδευόμαστε. Μαραμένος πολιτισμός ισοδυναμεί με αχαλίνωτες φαντασιώσεις. Το καλύτερο μάθημα, ο περιορισμός της αυθαιρεσίας. Τα οράματα και οι αξίες θέλουν το χώρο τους.
Η ελπίδα είναι συνυφασμένη με την προοπτική. Έτσι οι ..τυφλοί στερούνται ελπίδας, επειδή δεν μπορούν να ατενίζουν εμπρός. Το ίδιο και ο πολιτισμός, χρειάζεται απόσταση και χώρο για να αναπνεύσει. Σε διαφορετική περίπτωση είναι αναπόφευκτο να καταλήξουμε έρμαιοι των ενστίκτων μας. Όπως ακριβώς τα ζώα.
