Κάθε τέλος χρονιάς κάνουμε τον απολογισμό των πεπραγμένων με όποιο θετικό ή αρνητικό πρόσημο αυτό συνεπάγεται. Πάντοτε αυτές τις ημέρες γινόμαστε πιο σοφοί, αφού υποτίθεται ότι η κριτική εμπεριέχει τη γνώση των δεδομένων του παρελθόντος και φυσικά μια δόση αυστηρότητας που χρειάζεται τουλάχιστον για να μην κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη. Όμως η εντύπωση που καταγράφεται -εμφανής προς όλους- είναι το αίσθημα του φόβου που έχει δημιουργηθεί και διαγράφεται απειλητικό στο παρόν, αλλά και στο άμεσο μέλλον. Ένας κόσμος στον οποίο ζούμε πειθαρχώντας στις επιταγές του, αν και όπως προκύπτει βαριά τραυματισμένος.
Σε ένα τέτοιο κόσμο η ανάγκη να επιβιώσεις δημιουργεί εκείνες τις απαραίτητες άμυνες για να αντιμετωπίσεις τα όποια αδιέξοδα. Φυσικά είναι πολύ δύσκολο όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακροβατεί μέσα στην κρίση, όχι τόσο την οικονομική, που την τελευταία δεκαετία έχουμε τόσο συνηθίσει, όσο την πνευματική η οποία επηρεάζει τον εσωτερικό μας κόσμο σε τέτοιο βαθμό, που τα περισσότερα σφάλματα προκύπτουν από την κακή συνεκτίμηση των πραγμάτων. Και ως συνέπεια τις περισσότερες φορές στην αδυναμία εξεύρεσης λύσεων, παραμένει και τροφοδοτείται ο φόβος..
Ο μόνος εχθρός κάθε φοβικού μας συνδρόμου, είναι η γνώση. Αν αναλογισθεί κανείς ότι μόλις το συνειδητοποιήσουμε η ζωή θα αρχίσει και πάλι να υπόσχεται.. Πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε. Ήταν και είναι σωστή η έκφραση ¨ανήκομεν εις την δύσιν¨. Ομως δεν ανήκουμε μόνο εκεί. Είναι ατυχείς οι συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων. Εμείς ,ένα φτωχό κατακερματισμένο κράτος περιτριγυρισμένο από βουνά και οροσειρές από τη μια και ατέλειωτες ακτογραμμές και νησιωτικά συμπλέγματα από την άλλη και οι υπόλοιποι μέσα σε ατέλειωτες εύφορες πεδιάδες που το πράσινο κυριαρχεί στα συναισθήματα και την ισορροπία. Αλλες συνθήκες δημιουργούν νομοτελειακά άλλους ανθρώπους.
Είναι αδιανόητο να προσπαθήσει κανείς να εξισώσει αυτές τις δύο καταστάσεις δίχως να δημιουργήσει τεράστιες ρωγμές. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ισοβαθμίσει κανείς την τάξη που διακρίνει τους ευρωπαϊκούς λαούς με τον άναρχο τρόπο σκέψης μας. Δεν είναι εύκολο να εφαρμόσει κάποιος με ένα νόμο κάτι που δεν είναι περασμένο στο DNA μας. Δυστυχώς όταν κάποιος έχει εξαντλήσει το ανθρωπίνως δυνατό, καταφεύγει στο αδιανόητο. Και έτσι επιβάλλει το φόβο. Το μόνο πρόσφορο μέσο, μέσω του οποίου ευκαιριακά τακτοποιούνται τα πράγματα, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος καταλληλότερος αυτού.
Και έτσι συνεχίζουμε κάθε τέλος του χρόνου να αναβάλουμε την αντιπαράθεση με τους δαίμονές μας για τον επόμενο χρόνο, χάνοντας για άλλη μια φορά την ευκαιρία. Να αποδείξουμε ότι τον πολιτισμό δεν τον δημιουργούν τα μηχανήματα και οι πειθαρχημένες ουρές. Αλλά μόνο ο άνθρωπος όταν μπορεί να αισθάνεται τον άλλον άνθρωπο. Και ότι το πνεύμα πρέπει να παραμείνει ανέκπτωτο αποφεύγοντας και αυτό να γίνει πράγμα, διατιμημένο και διαπραγματεύσιμο στις αγορές. Ότι πιο πολύτιμο διαθέτουμε αφού έτσι κι αλλιώς γνέφουμε στο παρελθόν ως σκιά μας να μας ακολουθήσει, περιγράφοντας μέσα από τα ελαττώματα μας τη μοίρα τόσων αιώνων, ως ¨έθνος μονήρες και ανάδελφον¨, συντηρώντας ήχο και απόηχο.
