Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτε αν δεν αλλάξεις ο ίδιος. Θα μου πείτε εύκολο να το λες… Και ποιος είναι ο τρόπος; Μα να φτάσεις στο σημείο που γεννά στους άλλους αμοιβαία θετικά συναισθήματα. Και να διατηρείς την απαιτούμενη απόσταση από την ματαιοδοξία η οποία αν αφεθεί θα καταπνίγει κάθε διάθεση προσφοράς και δημιουργίας. Το μόνο εμπόδιο… στην προκειμένη περίπτωση, είναι το βάθος χρόνου και η κατάλληλη παιδεία, δύο απαραίτητα χαρακτηριστικά για να αναχαιτισθεί το τυποποιημένο πρότυπο. Που έχει καταφέρει να επιδρά σαν υπνωτικό και να επιβάλει την αδυναμία έναντι όποιας αντίδρασης. Εξ’ ου και η ανωριμότητα που συντροφεύει πολύ συχνά τις επιλογές μας και τις ωθεί σε αναγκαστικές και πολλές φορές άτυχες ομαδοποιήσεις, δίχως άλλη επιλογή.
Επιμένουμε και ελπίζουμε σε λύσεις τεχνοκρατικού χαρακτήρα. Και γι’ αυτό το λόγο αναζητούμε κάποιον ιδανικό και επιδέξιο, «τύπου πλασιέ» για να μας εξασφαλίσει όσα η φαντασία μας ποθεί, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα την εμποδίζει. Πλήττουμε στην αίσθηση ότι δεν μπορούμε τα πάντα, και απορρίπτουμε τη γλώσσα που εκφράζει μια διαφορετική αντίληψη, αφού μας είναι ακατανόητη. Και δυστυχώς συνηθίσαμε να επιβραβεύουμε την επιδεξιότητα εκείνου που θα καταφέρει τελικά να μας εκμαυλίσει. Και ως συνέπεια υιοθετούμε ένα καταστροφικό διπολισμό, που φαίνεται να τον έχουμε ανάγκη, που αν και δεν μας κολακεύει καθόλου, καταφέρνει και τροφοδοτεί την οργισμένη ανάγκη μας για μένος και εκδίκηση.
Σε ένα ευαίσθητο περιβάλλον έντονων ψευδαισθήσεων συρόμαστε μέχρι τον τελικό μας πολιτιστικό εκβαρβαρισμό, προβάλλοντας μόνο ότι μας απομένει, όπως πρωτογονισμό και ανωριμότητα. Και τι εισπράττουμε; Την ομαδική μας παραίσθηση ότι υπηρετούμε το κάλλιστο, ενισχύοντας έτσι τις μερικότητες ορισμένων συμφερόντων με προκάλυμμα θεμιτό μεν, αλλά με μονοδιάστατη αλήθεια, η οποία δεν επιδέχεται κριτικής. Με αυτόν τον τρόπο παρασύρουμε τη νέα γενιά να προτιμά την ειρήνη παρά την ελευθερία που απαιτεί τη στοιχειώδη ρήξη, δηλαδή όπως λανθασμένα την εννοούν την ευμάρεια αποφεύγοντας άσκοπες θυσίες.
Σήμερα δεν μας απειλούν οι εχθροί μας. Είμαστε εμείς που βεβηλώνουμε τις ίδιες τις προσδοκίες μας, συμμεριζόμενοι την απαίδευτη πλειοψηφία. Υιοθετήσαμε κατ’ ανάγκην ατυχή δόγματα και συντεταγμένες, παρασύροντας εαυτούς στη μικρογραφία των απαιτήσεών μας, υποβιβάζοντας την κριτική σε αίρεση. Σε ένα περιβάλλον νοσηρό που δρα συντονισμένα και μεθοδικά προς την επιβολή εκπτώσεων στις προσδοκίες μας, η αντίστασή μας όλο και ολισθαίνει περισσότερο πιο βαθειά. Εκεί που χάνεται κάθε αίσθηση αντίστασης και θάρρους. Αναπολώντας μόνο παλαιότερες εποχές όταν επιλέγαμε την τύχη μας γιατί τότε είμασταν θαρραλέοι..
