Εδώ και τρεις χιλιάδες πεντακόσια χρόνια είμαστε κοινωνοί λαμπρής ιστορίας, γλώσσας και καλλιέργειας που σίγουρα «δεν έχει η ανθρωπότης τιμιοτέραν.» Και όμως σε πρόσφατη ευρωπαϊκή έρευνα η Ελλάδα κατατάσσεται στην τελευταία θέση ως προς το αίσθημα της ευτυχίας που βιώνει ο μέσος Ελληνας. Η ολισθαίνουσα ποιότητα, υποχωρεί ακόμη περισσότερο στην απώλεια ταυτότητας, που καταλήγει σε σπιθαμιαίο ανάστημα, ανίκανο να διεκδικήσει ωριμότητα και προοπτική. Αλλοιωμένη η ερμηνεία του προοδευτισμού, που αντί να προϊδεάζει αυτό που βελτιώνει την επιβίωση και δημιουργεί ευκαιρίες, εμποδίζει τον καλύτερο άνθρωπο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, σε ράθυμη απραξία.
Η θωπεία και η ηδονική κολακεία του πολιτικού μας συστήματος, υποβοηθά τη ροπή μας προς χειμερία ραστώνη. Να μην καταλάβουμε ποτέ την κατάρρευση του, διότι αυτός είναι ο φόβος της πολιτικής που μας κυβερνά. Να μην απολέσουν οι όψιμοι επαγγελματίες της πολιτικής την εξουσία. Δίχως φυσικά να ενδιαφέρονται για το επικείμενο αποτέλεσμα, την καταδίκη σε πνιγμονή τόσο του πολιτισμού των πατρογονικών αξιών όσο και της κληρονομιάς μας. Πρόκειται για ιδιοφυές εύρημα. Διότι με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται οι ανάγκες μας ακολουθώντας πολύ πίσω από την πραγματικότητα, ανενεργοί πολίτες, που μεταλλάχθηκαν σε θεσμικούς καταναλωτές.
Είμαστε αλήθεια τόσο ανίκανοι να ανταποκριθούμε στις στοιχειώδεις ανάγκες άμυνας; Και τόσο αισιόδοξοι ώστε να αποδεχόμαστε τους αποτυχημένους ως τη μόνη εναλλακτική; Και τη νηπιώδη λογική τους να μας χαρακτηρίζει ως πιστοποιημένα ανίατους; Είναι αλήθεια αυτό που έλεγε ο Ελιοτ ότι «το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολύ πραγματικότητα;» Τόσο επιπόλαιοι να προσλαμβάνουμε την αισιοδοξία ως παραισθησιογόνο; Να μειονεκτούμε για τις ελάχιστες αντιστάσεις που διαθέτουμε ακόμη στη λαίλαπα του δήθεν προοδευτισμού; Και να εισπράττουμε τα επίχειρα των επιλογών μας κωάζοντας συνθήματα παρωχημένα;
Το πείραμα για άλλη μια φορά, θα αποτύχει. Σήμερα η μόνη αποδεκτή συμπεριφορά προβάλει η πολιτιστική μας αντίσταση. Αυτή που κατόρθωνε όλα αυτά τα χρόνια να μας τροφοδοτεί με ψήγματα φιλοκαλίας και άμωμης αξιοπρέπειας. Που κάπου βαθιά στο DNA μας επωάζει το ατίθασο συναίσθημα. Της πίστης στο σπόρο που πεθαίνοντας βλασταίνει «καρπόν εκατονταπλασίονα» Της μακραίωνης κληρονομιάς των προσόντων, της αξιοκρατίας, της καλλιέργειας και της ανυπακοής. Που αποχαιρετά το παρελθόν, σε απάντηση για όσους ακόμα κυβερνούν ανυποψίαστοι!
