Το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για την προεκλογική περίοδο και τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Άρχισε πάλι μια ατέρμονη προσπάθεια επηρεασμού της εκλογικής μάζας τόσο από κυβερνητικής όσο και αντιπολιτευτικής τοποθέτησης. Και οι δύο πλευρές πειραματίζονται δοκιμάζοντας να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον εύληπτο για τις θέσεις και τις προτάσεις τους που ένας θεός ξέρει με ποιον τρόπο θα τεθούν σε εφαρμογή. Φιλότιμες οι προσπάθειες, όμως η θρηνητική απαισιοδοξία μας καλά κρατεί, θυμίζοντας ότι γι’ αυτούς η αποχή και η απάθεια αποτελεί την τελευταία προσπάθεια πολιτιστικής αντίστασής μας. Αποχαιρετώντας την Ελλάδα που τελειώνει -όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι εννοώ τα μνημόνια- κρατάμε ζωντανή την Ελλάδα της πραγματικότητας, αυτής που πεθαίνοντας παραδίδει το σπόρο που βλασταίνει «καρπόν εκατονταπλασίονα» δηλ. τον πολιτισμό στους επόμενους.
Πόσο δύσκολο φαντάζει όμως να πείσεις τους Ελληνες σήμερα ότι η μεγάλη δύναμη του Ελληνισμού είναι εκείνη που παραμένει ανυπότακτη στην κρατική Ελλαδική μιζέρια. Η Ελληνική πρόταση πολιτισμού της πανανθρώπινης αποτύπωσης σταθερών αξιών με παγκόσμια εμβέλεια διατηρώντας μεγάλη πράγματι υπομονή και προσμονή. Οι πολιτικές έρχονται και παρέρχονται παρατημένες στη λήθη. Ο πολιτισμός συντηρείται εξαγοράζοντας το χρόνο ώστε η πίστη να κρατηθεί ζωντανή με σκοπό να οικοδομηθεί εκείνος ο κόσμος που θα καταφέρει να διασωθεί από την απαξία και τον αφανισμό που τον οδήγησαν οι μέχρι σήμερα επιλογές μας. Και διαθέτει τα απαραίτητα αντανακλαστικά εγρήγορσης, σε αντίθεση με την αποχαυνωμένη μάζα των πολιτιστικά αναλφάβητων και της βυθισμένης σε λήθαργο πλειοψηφίας.
Για την μονοσήμαντη σκέψη του παρόντος όσοι παραμένουν θιασώτες νοσταλγοί του παρελθόντος και της παράδοσης θεωρούνται συντηρητικοί και σκοταδιστές. Σε αντίθεση με την αισιοδοξία κάποιων προοδευτικών διανοούμενων, οι οποίοι θεωρούν ως θρίαμβο δημοκρατίας τη διάλυση της παιδείας, την σοβούσα αγλωσσία των νέων, τον αναρχικό γκαγκστερισμό και τη νηπιότητα του θαυμασμού μας σε αποτυχημένες ιδεοληπτικές δοξασίες. Το δίλημμα σήμερα παραμένει στην εναλλαγή του ενδιαφέροντός μας μεταξύ της παρακμής του μιμητισμού μας σε κάτι που θεωρείται προοδευτικά νεωτερικό, σε αντίθεση με τις αντιστάσεις που διαθέτει το DNA μας απέναντι στην ισοπεδωτική οπτική των άξεστων ακαλλιέργητων, που αδυνατούν να αντέξουν τόση πολλή πραγματικότητα.
Δεν αποτελεί συναισθηματική απαισιοδοξία να αντικρύσεις κατάματα το αδιέξοδο που οδηγούμαστε. Αντιθέτως είναι ένδειξη της πιο πεισμωμένης προσπάθειας να μην υποταχθείς και να αφομοιωθείς σε ρόλο παθητικό στην επιβολή περαιωμένων γεγονότων. Σκοπός ιερός παραμένει να μην απωλεσθεί ο σύνδεσμος της ύπαρξής μας και υποστούμε τη συνέπεια του διαζυγίου «ανάμεσα στον άνθρωπο και τη ζωή του«, τον πολιτισμό και τις ρίζες του που παραμένει η μόνη δύναμη απέναντι στις παραισθήσεις.
