Οι εμβληματικές ανακοινώσεις από επίσημα χείλη, όταν περιβάλλονται από την ατμοσφαιρική σκηνική επένδυση των τοπίων της υπαίθρου, προσδίδουν τον απαραίτητο συμβολισμό που έχει ανάγκη ο εκάστοτε ομιλών για να προσδώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανόθευτης πολιτιστικής μας αρχοντιάς. Ιδιαίτερη έμφαση δε, όταν υπολείπεται ο λόγος της απαραίτητης έμπνευσης για να ανατάξει το λαό, προσφέροντας προοπτική και δυναμική οντότητα για την επόμενη ημέρα. Σε αντίθεση με τις πομπώδεις και πανηγυρικές εξαγγελίες, περί εξόδου από τα μνημόνια, μοιάζει να αγνοούμε μιαν άλλη Ελλάδα, που ακόμη υπάρχει, που κατά καιρούς απειλείται και σε αντίθεση με τα δεδομένα ζει ακόμη διακριτικά με αξιοπρέπεια.
Ιδιαίτερα μέσα από την καλοκαιρινή αύρα, η νησιωτική Ελλάδα, προβάλει άμωμη από την βαρβαρότητα της αισθητικής της μεγάλης πόλης που άναρχα καταναλωτικά πρότυπα την καταβροχθίζουν, τονίζοντας τα περιθωριακά χαρακτηριστικά της. Ακολουθώντας το πέρασμα της ορμής του ανέμου ωθούμενου από τα Αυγουστιάτικα μελτέμια προς τους δυσπρόσιτους ορμίσκους, τα κρεμασμένα στις πλαγιές μοναχικά χωριουδάκια, και τις ανεπιτήδευτες ανθισμένες αυλές των σπιτιών, στα πεντακάθαρα από τον ασβέστη καλντερίμια, καταλήγει στα μοναδικά καφενεδάκια που διακοσμούν τις στρογγυλές πλατείες και αποτελούν δείγμα μιας μοναδικής ποιότητας ζωής της νησιωτικής αρχοντιάς.
Άλλη ποιότητα ανθρώπων, πέρα από την αλλοτριωτική ανάπτυξη, μακρυά από κάθε είδους διαφημίσεις και ξενόγλωσσες επιγραφές, με μοναδική προσαρμοσμένη πιστότητα στο παραδοσιακό στοιχείο. Με κυρίαρχη την έκρηξη χρωμάτων των φυτών. Και την ανυπέρβλητη έσχατη λιτότητα των ευπατριδών κατοίκων τους, που η ευγένειά τους ξεχειλίζει. Με τα αυτοσχέδια στιχάκια ή μαντινάδες, ακολουθούν το καθημερινό τελετουργικό που την Κυριακή αλλάζει, σε «φως ιλαρόν» και καλωσορίζει κάθε ευλαβικό επισκέπτη στην μικρή εκκλησία. Κι’ έτσι απρόσμενα τα χάνεις και αναρωτιέσαι σε ποιο τοπίο βρίσκεσαι και αν είσαι ακόμη στην Ελλάδα, και σε ποια εποχή.
Η θέα και μόνο αρκεί για να πλάσει χαρακτήρες, με τόση απλότητα, αλλά και οικειότητα που σε τυφλώνει, όπως το λευκό αιγαιοπελαγίτικο. Με την απεραντοσύνη του γαλάζιου του θαλασσινού τοπίου και το παιχνίδισμα του κίτρινου σπάρτου των αγρών, αναδύει τις μνήμες μακραίωνης πολιτιστικής αρχοντιάς, και τις μεθυστικές γεύσεις εφάμιλλες της αριστοκρατικής χάρης. Εικόνες που αντιστέκονται στην αισθητική βαρβαρότητα την σεξουαλική επίδειξη και τη ζωώδη βουλιμία των σύγχρονων τάσεων. Εμπειρίες φυλασσόμενες μόνο για λίγους εκλεκτούς που προτιμούν αυτές τις αποδράσεις. Για την Ελλάδα που κρατάει τη σοφία στις λεπτομέρειες των απλών ανθρώπων, που ακόμη και όταν ομιλούν για πολιτική χρησιμοποιούν λόγια σταράτα κοιτώντας στα μάτια και επιφυλάσσουν εκπλήξεις για τον ακροατή που έχει μάθει μόνο να αφουγκράζεται την ξύλινη γλώσσα του ερασιτεχνισμού της παροικίας των επαγγελματιών πολιτικών, και συνεχίζει εις μάτην να τους ακολουθεί.
