Ετσι είναι…αν έτσι νομίζετε

Σεπτέμβριος και όλα μοιάζουν οικεία. Μέχρι και οι περικοπές του λόγου του κάθε Πρωθυπουργού, στη (ΔΕΘ), μοιάζουν να ακολουθούν αρμονικά μια αέναη συνέχεια, επαναλαμβανόμενη, δίχως εκπλήξεις. Όπως συνηθίζουν να λένε και οι Γάλλοι (Deja vú).
Τα ζητήματα είναι γνωστά. Και το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται επίσης. Ο λόγος που διαθέτουμε δεν ατενίζει το μέλλον. Συνεπώς κάθε νότα και διάθεση αισιοδοξίας, θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια ύπουλη μορφή συμβιβασμού για τα κακώς κείμενα. Η κεκτημένη ταχύτητα πτώσης, αφήνει αδιάφορα πίσω της τη σημασία και τις προεκτάσεις των γεγονότων.
Και με αυτό τον τρόπο ότι αισθανόμαστε με την οπτική μας, δεν είναι απαραίτητα και η ζητούμενη πραγματικότητα. Υπό την πίεση των γεγονότων ένα βρώμικο και πεταμένο υπόδημα μόνο απέχθεια δημιουργεί. Φαντασθείτε το όμως πάνω σε ένα πίνακα ζωγραφικής! Εκεί το απολαμβάνουμε και το θαυμάζουμε. Διότι αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης! Σ’ αυτή την περίπτωση νομίζω ότι αισιοδοξούμε και ατενίζουμε πιο διεισδυτικά την αλήθεια απ’ ότι με γυμνό οφθαλμό.
Όμως φαίνεται πως υποχωρούμε! Υπό το βάρος των περιστάσεων η αισιοδοξία δεν αντέχει να επιμένει ενάντια στην αρνητικότητα. Και αυτή η ανεπαίσθητη παθητικότητά της δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως έλλειψη στόχου. Αντιθέτως θα πρέπει να ερμηνευθεί ως κάτι το ανώτερο αφού, η προσδοκία που δημιουργεί ανατρέπει τη λογική που οδηγεί στο μηδέν. Συνεπώς η ίδια η απαισιοδοξία δεν είναι άλλο από μια θλιβερή παθητικότητα, η οποία ερμηνεύει αρνητικά την κατάσταση των πραγμάτων, στις εκάστοτε περιστάσεις και τη λογική τους. Η ιδέα εκφράζεται από την αισιοδοξία ενώπιον του ανοικτού χρονικού ορίζοντα που ατενίζει, η απουσία της ευνοεί τους κλειστούς κανόνες, αναζητώντας τη διαχείρηση εντός του περιορισμένου χρόνου που επιβάλεται, από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι ανάγκη να προβάλλουν όραμα και επίπεδο. Μια άνοδος ενός μικρόκοσμου μέσα στον οποίο κατ’ αντιστοιχία, αναδύονται οι μέτριοι και οι ανίκανοι που διεκδικούν την εξουσία.
Το απογοητευτικό βέβαια είναι ότι εμείς είμαστε συνένοχοι σε αυτό και τους το επιτρέπουμε. Ο λαός είναι ευφυής, αλλά δυστυχώς δίχως χαρακτήρα. Εγκλωβισμένος στο μεγαλόσχημο αλλά στερούμενος κοινής λογικής. Θυσιάζει τις πρακτικές λύσεις απέναντι στην ¨εξυπνάδα¨.
Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι είναι αρκετή όση κριτική έγινε στους πολιτικούς. Φυσικό και επόμενο. Τα βέλη που κατά καιρούς τους εκτοξεύσαμε, δεν βρίσκουν πλέον το στόχο. Όπως και τα μικρόβια όλο και περισσότερο ανθίστανται στα αντιβιοτικά. Μέχρι εδώ είναι αρκετά. Καιρός να αλλάξουμε ρότα και να κοιτάξουμε τον καθρέπτη. Σίγουρα είναι απογοητευτική η εικόνα και σίγουρα δεν μας αξίζει. Επιβάλεται να απεξαρτηθούμε από τον ζηλωτισμό προς τον στείρο λόγο και τη φανατική προσήλωση στον τύπο. Να απογαλακτισθούμε από το κατεστημένο. Διότι αυτό που τα συντηρεί είναι ο δογματικός συμβολισμός, εγκλωβισμένος με τη σειρά του στη λογοκρισία της ενοχλητικής πραγματικότητας. Ολη αυτή την κατάσταση οι γνωστοί άγνωστοι την εκμεταλλεύθηκαν πολιτικά, εμποδίζοντας τον λαό να ενηλικιωθεί και να ωριμάσει.
Το τίμημα της ανωριμότητας μας, είναι το πνευματικό έλλειμμα, η πνευματική μερικότητα.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι πρόοδος δεν είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής και νοοτροπίας. Ότι φαίνεται δεν είναι και απαραίτητα έτσι. Αυτή η αλόγιστη πίστη στην εικόνα, ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, υστερεί σε επανεξέταση. Διότι η εικόνα εξυπηρετεί την επιβολή του συμβόλου της, και όχι την ερμηνεία της η οποία θα επέτρεπε τον διάλογο και ίσως και την αμφισβήτηση. Και γιατί όχι, η ανυπακοή δημιουργεί τις προυποθέσεις εκείνες μέσα από τις οποίες ο στείρος συμβολισμός θα καταλήξει στα αζήτητα. Και τη θέση του θα πάρει η αγωγή, για την απόκτηση εκείνης της ταυτότητας την οποία όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ανάγκη. Της απελευθέρωσης του είναι μέσα από το φαίνεσθαι, μέσα από τις διαδοχικές εκρήξεις του. Συνεπώς ο σεβασμός που προκύπτει με αυτόν τον τρόπο δίνει το απαιτούμενο καύσιμο για μια άλλη κατάσταση που αναφέραμε πιο πάνω. Την αισιοδοξία!