Ζητείται Ελπίς

Σημαντική παράμετρος μιας κοινωνίας, αποτελεί και η αναζήτηση της ηθικής. Τούτο είναι αυτονόητο σε περιόδους φυσιολογικής εξέλιξης και ανώδυνης μετάβασης από το ατομικό στο συνολικό συμφέρον.
Τι συμβαίνει όμως όταν διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο κρίσης των κοινωνικών αξιών. Μια περίοδο όπου και το θεωρητικό επίχρισμα αναζητά διέξοδο διότι έχει εγκλωβιστεί στον αναρχούμενο ρεαλισμό της αρπακτικότητας, αποσπώμενο από μια λογική ιδανικού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει ιδανική πραγματικότητα.
Με λύπη όλοι μας παρατηρούμε μια στροφή του κοινωνικού ιστού στην οποία κυριαρχεί η υπέρβαση προς την ανηθικότητα. Μια κατάληξη η οποία έχει ολότελα ξεφύγει από κάθε όριο, με στόχο την επιβίωση! Η τελευταία μοιάζει να αποτελεί τεράστιο κοινωνικό βαρίδι, αφού η φυσική της ροπή είναι να μας στρέφει ανεπανόρθωτα προς τα πίσω!
Ο σύγχρονος ατομισμός, επέφερε την αναμενόμενη χαλάρωση του συλλογικού, και των μορφών διαβιώσεως. Στην αυταρέσκεια όλοι μας λαχταρούμε την επιδοκιμασία των άλλων, ανεξαρτήτως των μέσων δια των οποίων επιτεύχθηκε. Χάσαμε την έννοια της ηθικής, ως κοινωνικού ελέγχου, ενός πεδίου όπου ο σεβασμός του εαυτού μας θα εναρμονίζεται με την κοινωνική μας φύση.
Ενώπιον της απύθμενης αρνητικής φιλοδοξίας, η οποία δεν έχει άλλο τρόπο να υπάρξει, παρά μόνον με το να τρέπει καταστροφικά το κάθε μέσο σε σκοπό, ο σκοπός περιορίστηκε μονοσήμαντα στην επιβίωση. Κινδυνεύοντας να καταργήσουμε κάθε άλλη έννοια και υπόσταση όπου θα φιλοξενείται η στοιχειώδης λογική της ηθικής και του κοινωνικού ελέγχου
Πρώτον διαφθείραμε «..σε βαθμό αναπηρίας» τη γλώσσα μας, «..ακρωτηριάσαμε» τη γραφή μας, λοιδορήσαμε την πίστη μας, παραμορφώσαμε την ιστορία μας, εξανδραποδήσαμε την οικία μας . Με λίγα λόγια πλαστογραφήσαμε το μύθο μας, και φθάσαμε παραπαίοντας στην άκρη του νήματος! Διότι τώρα …ζητείται ελπίς!