Πολλές φορές το ταξίδι είναι το μέσο. Αλλες φορές μέσα από το ταξίδι αναπολείς και απομονώνεσαι σε μια αναζήτηση που σε παρενοχλεί σιγά σιγά. Μέσα από τις μνήμες που καθόρισαν τη πορεία μιας ζωής και έδωσαν χώρο στις υποψίες για τις επιλογές σου, για όλα αυτά που έκανες και δεν ήταν αρκετά να ανταποκριθούν σε όλα αυτά που ξέχασες ή δεν μπόρεσες να κάνεις.
Η Τρίτη ηλικία είναι κάτι που το παθαίνεις εντελώς ξαφνικά. Ολη σου τη ζωή έχεις την πεποίθηση ότι ελέγχεις τα πράγματα όπως έκανες όλα τα χρόνια, μέσα από τη σιγουριά που κέρδισες με πολλή προσπάθεια, και φθάνει μια στιγμή που ενώ ατενίζεις από την κορυφή, συνειδητοποιείς στο τέλος, ότι αφήνεις όλο και περισσότερο το σχοινί, πίσω σου, πιστεύοντας ότι ανήκουν στο περιθώριο, τα παρακολουθείς να απομακρύνονται από την κατοχή και την οπτική σου, δίχως να είσαι πια συμμέτοχος, μπερδεύεται η κρίση σου, αλλάζει η ισορροπία σου, αλλά το σίγουρο είναι ότι είσαι εσύ στο περιθώριο πλέον!
Και τότε όλα αλλάζουν και ενδύονται τον μανδύα της θλίψης. Και τούτο όχι γιατί είχες την διάθεση ή την πρόθεση να είσαι έτσι εξ’ επιλογής, αλλά τα πράγματα έτσι διαμορφώθηκαν, κάποιος άλλαξε τις συντεταγμένες και η αναζήτησή σου γίνεται πλέον εξ’ ανάγκης, μόνο από την οικογένειά σου, έτσι όπως σήμερα αντιπροσωπεύεται, σε κάποιο οίκο ευγηρείας. Εξ επιλογής… άλλων φυσικά. Για το καλό σου βεβαίως. Αφού σήμερα πλέον ο χρόνος είναι λίγος και οι δραστηριότητες των κατιόντων σου πάμπολλες, με αποτέλεσμα εσύ να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση επιμελημένης ατημελησίας, διψώντας ακόμη για λίγο χρόνο.
Ευτυχώς κάποιες φορές υπάρχουν μικρές αναλαμπές στις αναζητήσεις των ελάχιστων επιλογών σου να απομακρυνθείς από την καθημερινότητα που δεν την δαμάζεις πλέον, κάνοντας μια προσπάθεια να συνδεθείς με το παρελθόν που σου γλίστρησε μέσα από τα χέρια. Είναι αυτό το εξοχικό που λες και έχει μείνει αλώβητο από τις ορδές των «βαρβάρων» έχει γίνει το ορμητήριό σου, ο χώρος σου για να συμπληρώνεις τις μπαταρίες σου ευτυχώς από μια γεμάτη ζωή, που με δεξιοτεχνία σε κράτησε αξιοπρεπή, ισορροπώντας μέσα στα πράγματα. Και το παράξενο είναι ότι όλη αυτή την ενέργεια την άφησαν απείραχτη, ποιος ξέρει γιατί, ίσως επειδή για να δεις.. πρέπει να προσπαθήσεις. Και σήμερα κατανοητό είναι το εύληπτο.
Και πώς να είναι εύληπτο ένα τοπίο που σε συνοδεύει μέσα από έρημες αποβάθρες, μακρινά φώτα που σε οδηγούν. Με την εστία κρύα να σε περιμένει. Ισως η μνήμη του καλοκαιριού είναι το κλειδί που σε κρατάει ζεστό... Και είναι η ανάγκη που σε σπρώχνει σε κάτι που πρέπει να ανακαλύψεις ακόμη. Σαν κάτι να θέλεις να κάνεις για να ολοκληρώσεις. Να πεις ότι τώρα πια αισθάνεσαι γεμάτος.
Είναι περίεργο πως ένα μικρό σκυλάκι που δειλά δειλά την πρώτη φορά ήρθε δίπλα σου και κέρδισε την εμπιστοσύνη σου στην αρχή, μαθαίνοντάς σε την δεύτερη φορά, αναγνωρίζοντας την παρουσία σου την Τρίτη, περιμένοντας πότε θα πας την τέταρτη, και κάθε φορά με έκπληξη ανακαλύπτεις, πιο έντονα, ότι στις εβδομαδιαίες σου εξορμήσεις υπάρχει κάποιος που σε περιμένει ανυπόμονα, να σου κάνει χαρές, να νοιώσει την παρουσία σου, να σου δώσει την αγάπη του, να πάρει λίγα από τα χάδια σου, να συμπληρώσει τα κενά σου, και να μπερδεύεται στα πόδια σου, ζητώντας μόνο ένα κοκαλάκι.
Και τούτα τα Χριστούγεννα γι’ αυτό το μάθημα ζωής, επιβάλλεται μέσα σε όλα τα άλλα να αποδείξεις ότι έμαθες να είσαι φίλος, γιατί η φιλία είναι το μόνο συναίσθημα που πρέπει να είναι αμφοτεροβαρές, για να υφίσταται ακέραιο, και να αντέχει, γυρεύοντας ν' ακουμπήσει σε γενναίες στιγμές άλλων καιρών, τότε που αποζητούσε τη συμπαράσταση των παλιών συντρόφων και φίλων που 'χουν πια από καιρό, καταθέσει τα όπλα…
Μιχάλης Φαρσάρης
15.12.2009
