Μια Περσική παροιμία λέει: Ενας τρελός πετάει μια πέτρα σε ένα πηγάδι και εκατό γνωστικοί προσπαθούν για να τη βγάλουν!
Ενώ η νεωτερική κοινωνία μας πόνταρε στην ανθεκτικότητα και στην ασφάλεια, τις σταθερές που μέχρι πρόσφατα ήταν αδιαπραγμάτευτες και σημείο αναφοράς για τους ..τολμηρούς, η ρευστή κοινωνία των καταναλωτών μετέτρεψε την ανθρώπινη επιθυμία για σταθερότητα από αρετή του συστήματος σε μεγάλο ελάττωμα. Η αλυσίδα προσφοράς και ζήτησης που είχε δημιουργηθεί, λειτούργησε ως ο περιβάλλον χώρος για την ανάπτυξη της υπερβολής, και παρουσίασε αναπόφευκτα κάποιες ρωγμές που με τη σειρά τους τροφοδότησαν τα φαινόμενα κερδοσκοπίας, αισχροκέρδειας αλλά και ανέφικτων προσδοκιών, με τελική κατάληξη την ανασφάλεια. Η εικόνα που δημιουργήθηκε στον μέσο άνθρωπο είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή ενός προτύπου που έδινε έμφαση και σηματοδοτούσε την απαρχή του φαινομένου <…καταναλώνουμε τις επιθυμίες μας και όχι τις ανάγκες μας>.
Τούτο είχε ως συνέπεια τη στρέβλωση της κατάστασης, με την ταυτόχρονη επιβολή μιας εικονικής πραγματικότητας την οποία δανείστηκαν και αναπαρήγαγαν σε μεγαλύτερη κλίμακα ακόμη και τα ΜΜΕ.
Σε όλη αυτή την ανατροπή από την απώλεια επαφής με τις ισορροπίες του κοινωνικού ιστού, σε συνδυασμό με την εισαγόμενη κρίση, έχω την αίσθηση ότι γινόμαστε παρατηρητές μιας διαδικασίας επαναφοράς του συστήματος που θέλοντας και μη επιχειρεί μια αυτόματη διόρθωση. Καθώς το «παρόν» δεν εμπνέει, και το μέλλον διαγράφεται ιδιαίτερα ανησυχητικό, το παρελθόν απομένει ως «τόπος» ανασύνθεσης μιας φαντασιακής ταυτότητας μέσω της αναδρομής σε μεγάλες και συγκινησιακές στιγμές, σε εποχές όπου ο καθημερινός άνθρωπος μετείχε ενεργά στη διαμόρφωση του κοινωνικού και ιστορικού γίγνεσθαι.
Η Ιστορία ως καταναλώσιμο είδος έχει γίνει ένα μέσο θεραπείας που αναπληρώνει την έλλειψη παραισθησιογόνων και καταπολεμά την απομόνωσή μας στα προάστια με παρελθόν δίχως μνήμη. Στην εποχή της ταχύτητας και του δήθεν, στην εποχή της κατανάλωσης από κεκτημένη ταχύτητα το παρελθόν, έρχεται να μας θυμίσει τι πραγματικά είναι σημαντικό στη ζωή, για ποιες αξίες αξίζει να προσπαθούμε και να ματώνουμε...
Εχω την εντύπωση πως η κρίση δεν έχει μόνο άσχημες συνέπειες, αλλά διαμορφώνει καινούργιες ισορροπίες οι οποίες καταφέρνουν να αυτοδιαχειρίζονται την υπερβολή επιβάλλοντας την κατάλληλη λύση, απορροφώντας τους κραδασμούς. Η εικόνα που αμέσως μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή μιας νέας διάστασης μιας νέας αρχής.
Αρχή ας πούμε είναι να ξυπνάς με τα πουλιά, να κοιτάς τις προσδοκίες σου την ώρα των ονείρων... έτσι για να έχεις διάθεση να διατηρήσεις την εικόνα και όχι …την εικονική πραγματικότητα.
