Τι θα μπορούσε να συμβαίνει μέσα σε ένα παραδομένο μυαλό στην καθημερινή μετακίνηση, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, από το σπίτι στην εργασία και αντίστροφα. Ποιες θα ήταν οι εικόνες την στιγμή της πτώσης των αντιστάσεων από την κούραση της μέρας ή από την σύνθλιψη της καθημερινής επανάληψης. Πολλές φορές αναρωτιέμαι κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να εστιάσω στο ζητούμενο.
«Γκρεμό δεν έχουν τα πουλιά» μελωδεί ο Λουδοβίκος. Πετάει η καρδιά, αιωρείται, δοκιμάζεται η αντοχή και η θέληση.
Λίγο πριν τη στροφή... Δειλινά της αποθυμιάς χρώματα. Αρχή της Ινδίκτου. Τέρμα τα ψέματα Αφιξη στον προορισμό. Γνωστός βέβαια αλλά κάθε μέρα από άλλο μονοπάτι.
Ισως μοιάζει να είναι ουτοπικό το ερώτημα που απασχολεί τον άνθρωπο πλέον. Τι ζητάει και τι επιδιώκει πραγματικά σήμερα. Ισως Δικαίωση και Ελευθερία. Δικαίωση για τις επιλογές του και ελευθερία για να τις απολαμβάνει δίχως παρεμβολές.
Είναι παράξενο επίσης πόσες εικόνες μπορούν να εναλλαχθούν μέσα από το παράθυρο ενός λεωφορείου, ή ενός Ταξί. Αναζητήστε για παράδειγμα την ημέρα τη βροχερή με τον καιρό φουσκωμένο και το νερό πρωταγωνιστή. Εστιάζοντας ως από ευρυγώνιο φακό σε μείζονες υδάτινες περιοχές (λάκους, ποταμάκια, μικροχείμαρους κ.τ.λ.) ή ζουμάροντας σε ελάσσονες ποσότητες νερού (σταγόνες, κρυστάλλους, νιφάδες κ.τ.λ.) δημιουργούνται εκπληκτικές οπτικές αντιστίξεις που αποκαλύπτουν έναν κόσμο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούμε ή παραβλέπουμε από αδιαφορία συγγνωστή ή ασύγγνωστη. Ενας μικρόκοσμος που μοιάζει εικονικός. Αλλά είναι πραγματικός και σφύζει από ζωή.
Όταν απελευθερώνεται η παρατηρητικότητα με σκοπό την επέλασή της στο τυχαίο ή στιγμιαίο, αναζητά συνειρμούς λογικούς και μη, που όταν μεγενθύνουν το αδιάφορο, γοητεύουν και προκαλούν με την αποκάλυψη μιας άλλης αλήθειας, που χρειάζεται λίγη ελευθεριότητα για να αποκαλυφθεί το μεγαλείο της. Αυτό είναι το μεγαλείο της εικόνας. Μια δύναμη που υπερισχύει του λόγου που, ως πλήρης νοηματική και εκφραστική οντότητα, ουδέποτε στο ακέραιό της αλλά πάντα αποσπασματικά θα βρίσκει διέξοδο προβολής.
Εχω την εντύπωση ότι λειτουργεί ως αντίβαρο στη βύθιση που οδηγεί το χάος της καθημερινής επανάληψης και ως σωσίβιο στη δίνη της παράκρουσης.
Μεγάλα λόγια θα μου πείτε.. και έχετε δίκιο, αλλά για φανταστείτε αντί για όσα βλέπουμε μέσα από μια άλλη οπτική που δημιουργεί η σκέψη μας, προσγειωθούμε στην ανώμαλη πραγματικότητα, με το δάσος από σιδερένιους στύλους, να μας περιστοιχίζουν δίκην εικονικής φυλακής, την πληθώρα από τις αντιαισθητικές ταμπέλες πολλές φορές άχρηστες που δεν εξυπηρετούν το σκοπό τους και κανείς δεν τις έχει απομακρύνει. Η παρωχημένη αισθητική με την κυριαρχία κάθε λογής απορριμάτων να δεσπόζει σε κάθε μας βήμα. Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!
Ισως αυτό που τελικά μας σώζει είναι η φυγή. Αυτό που καταφέρνει ο κάθε ένας από μας όταν αποσύρεται και εστιάζει στο σημείο αναμέτρησης με τον εαυτό του εκεί που εγκαταλείπεται να παρασυρθεί με την ασφάλεια του παρατηρητή. Ισως τούτο είναι που μας εξοπλίζει με την απαιτούμενη υπομονή στην επίθεση του ευτελούς. Ισως η ενέργεια που μας φορτίζει μέσα από αυτή τη διαδικασία να είναι το προκάλυμμα και η ασπίδα προστασίας, η ελάχιστη δόση αντοχής για την επιβίωση.
